" စိတ္ကူးတုိ႔၏ ကြန္႔ျမဴးရာ အႏုပညာတုိ႔ရဲ႕ ေပါင္းစည္းရာ မိမိဖန္တီးထားတဲ့ ဒီဘေလာ႔ရပ္၀န္းေလးမွ မိတ္ေဆြအား ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိပါသည္...။

Monday, February 27, 2012

အျမင္မတူတဲ့အေတြးမ်ား


လူ႔ဘဝနဲ႔အေတြး။ လူ႔ဘဝကိုရလာသူတုိင္း အေတြးဆုိတာရွိစျမဲပါ။
အေတြးကိုအေျခခံျပီး အထက္တန္းစား ဘဝ မ်ားသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားသူမ်ားရွိသလုိ၊
အေတြးကုိအေျခခံျပီး ေအာက္တန္းစားဘဝမ်ားသုိ႔
ေရာက္ရွိသြားသူေတြကလဲဒုနဲ႔ေဒး။ လူ႔ဘဝမွာအေရးပါလွတဲ့
အေတြးဆုိတဲ့အေရးကိစၥမွာ မွန္ကန္တဲ့အေတြး၊ မွားယြင္းတဲ့အေတြး၊
ဒီအေတြးႏွစ္ခု ဘယ္သင္းကိုအရင္စလုိ႔ ဘယ္သင္းကိုေနာက္ခ်ျပီး
ေတြးသင့္တယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည္႔ဖုိ႔ပါ။

အဲဒီအေတြးႏွစ္ခုကို မစဥ္းစားမီ စဥ္းစားစရာတစ္ခု ျဖစ္လာတာက
အေတြးဆုိတာဘာလဲ။ အေတြးကို ဗုဒၶအဘိဓမၼာ (ဗုဒၶစ္(စ္)ဆုိက္ကိုလုိဂ်ီ) မွာ
“ဝိတကၠ” လုိ႔ အသုံးရွိျပီး၊ ျမန္မာမွဳျပဳေတာ့ “ဝိတက္”၊
ျမန္မာလိုအဓိပၸါယ္ျပန္ေတာ့ “အေတြး”တဲ့။ “ညကဝိတက္ေတြမ်ားေနလို႔
အေတာ္နဲ႔ကို အိပ္မေပ်ာ္နဳိင္ဘူး”ဆုိတဲ့ စကားအသုံးအႏွဳံးကို
လူတုိင္းနီးနီးၾကားဖူးမွာပါ။ အေတြးမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိတယ္ ဆိုေပမဲ့လုိ႔
ေတြးခ်င္ရာေတြးလုိ႔ေတာ့မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ေတြးတတ္ရင္
ကုသုိလ္ (စိ္တ္) ျဖစ္နဳိင္ျပီး၊ မေတြးတတ္ရင္ေတာ့
အကုသုိလ္(စိတ္)ေတြျဖစ္သြားနဳိင္တယ္။ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္
ေတြးတတ္တဲ့အေလ့အက်င့္မ်ဳိးဆုိတာ အေလ့အက်င့္လုပ္ထားမွျဖစ္နဳိင္တာ။
ဒီလုိဆုိ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုေတြးမလဲ။
ဗုဒၶအဘိဓမၼာအရဆုိရင္ “အေတြး”ကို စိတ္ကေဆာင္ရြက္တာမဟုတ္ဘူး။
ေစတသိက္ကေဆာင္ရြက္တာ။ စိတ္ကတျခား၊ အေတြးကတျခားဆုိတာကို သိထားရမွာပါ။
“ေတြးတဲ့”ကိစၥကို ေစတသိက္(၅၂)ပါးထဲမွာပါတဲ့ ဝိတက္ဆုိတဲ့ ေစတသိက္က
ေဆာင္ရြက္တာ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စိတ္နဲ႔ အေတြးကို အတူတူပဲလုိ႔
ထင္မွတ္ထားၾကတာ။ အဘိဓမၼာသေဘာအရ အာရုံကိုသိတတ္တဲ့စိတ္ကတစ္မ်ဳိး၊
ထုိစိတ္ကို မွီတြယ္ျပီးျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေစတသိက္ကတစ္မ်ဳိး ဒါကုိ
ခဲြျခားသိဖုိ႔ပါ။ ထုိနည္းတူစြာပဲ ခ်စ္စိတ္၊ မုန္းစိတ္၊ မနာလုိစိတ္၊
ဝန္တုိစိတ္၊ ေမတၱာစိတ္၊ ကရုဏာစိတ္တုိ႔ဆုိရာမွာလဲ အလားတူပဲ
ခဲြျခားသိဖုိ႔ပါ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွတ္သားထားသင့္တာကေတာ့ အေတြးဆုိတာ
ေစတသိက္တစ္ခုရဲ့အမည္နာမပဲလုိ႔ ရုိးရုိးရွင္းရွင္းေလးပဲ မွတ္ထားဖုိ႔ပါ။

လူတုိင္းလူတုိင္း ဘဝအခက္အခဲေတြကို ေတြ႔ဖူး၊ ၾကဳံဖူးၾကတာခ်ည္းပဲ။
မေတြ႔ဖူး၊ မၾကဳံဖူးသူရယ္လုိ႔ ဒီေလာကမွာ ရွိမွမရွိနဳိင္တာ။ လူဆုိတာ
ဘဝအခက္အခဲေတြနဲ႔ၾကဳံလာျပီဆုိရင္ တစ္စုံတစ္ခုကိုလုပ္ဖုိ႔ ေတြးၾကတာခ်ည္းပဲ။
“လူဟာ ၾကံရင္း ေသတယ္၊ ငွက္ဟာပ်ံရင္းေသတယ္” “လူဟာေတြးရင္းေသတယ္၊
ျမင္းဟာေျပးရင္ေသတယ္”ဆုိတဲ့ စကားပုံ ေတြလဲ ရွိေနတာပဲ။ ေတြးတာဟာ
လူေတြရဲ့ဓမၼတာသေဘာလုိ႔ဆုိနဳိင္ေပမဲ့ ေလာကအေၾကာင္းကို ေတြးတဲ့အခါမွာ
ေတြးသင့္တဲ့ အရာရွိသလို၊ မေတြးသင့္တဲ့အရာေတြလဲရွိေနတာပဲ။
မွန္ကန္စြာ ေတြးတတ္ရင္ မဂၢင္(၈)ပါးမွာပါဝင္တဲ့ သမၼာသကၤပၸ
(မွန္ကန္ေသာအေတြး)ျဖစ္လုိ႔ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းလမ္းစဥ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။
မွားမွားယြင္းယြင္းေတြးျပီ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီအေတြးကိုအေျခခံျပီး
ထင္ရာစုိင္းတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီထင္ရာျမင္ရာစုိင္းတဲ့အမွဳက အပါယ္ေလးပါးထိ
က်သြားနဳိင္တယ္။
သာသနာသမုိင္းမွာထင္ရွားလွတဲ့ ေဒဝဒတ္ရဲ့အေတြးမ်ဳိးကိုဒီေနရာမွာ နမူနာအျဖစ္
ထုတ္ျပခ်င္တယ္။ မျဖစ္စေလာက္ေလး သူရထားတဲ့တန္းခုိးကို အဟုတ္ၾကီးထင္ျပီး
သူ႔ကုိယ္သူစိတ္ၾကီးဝင္ခဲ့တယ္။ တန္းခုိးရွင္ျဖစ္တဲ့ ဘုရားကိုသတ္ျပီး
သူကိုယ္တုိင္ဘုရားလုပ္မယ္ ဆုိတဲ့အေတြး။ ကုိယ္ေတြးတဲ့အေတြးကို “မွားတယ္၊
မွန္တယ္” ျပန္လွန္ မေတြးနဳိင္ေတာ့ သူဒုကၡေရာက္တာေပါ့။
အေတြးေနာက္စိတ္ပါျပီး မလုပ္သင့္တာေတြကုိလုပ္ခဲ့တယ္။ မွားယြင္းတဲ့
အေတြးကိုအေျခခံျပီး မလုပ္သင့္၊ မလုပ္ထုိက္တာေတြကို
လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ငရဲမွာက်ျပီး ဆင္ရဲဒုကၡေတြကို ခံစားရေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေတြးစိတ္ဆုိတာ ဒီေလာက္အေရးမၾကီးဘူးလုိ႔ ထင္ရေပမဲ့ မေတြးတတ္ရင္
ငရဲထိ က်သြားနဳိင္တယ္ဆုိတာကို သတိျပဳနဳိင္ဖုိ႔ပါ။
အေတြးက ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားရွိနဳိင္တယ္။ အဲဒီႏွစ္မ်ဳိးကေတာ့
(၁) မွားယြင္းတဲ့အေတြး၊
(၂) မွန္ကန္တဲ့အေတြး-ႏွစ္မ်ဳိးပါ။
ေတြးစိတ္မွာ အစြမး္သတၱိေတြပါဝင္တယ္။ မွားယြင္းတဲ့အေတြးမွာ
အျပစ္ေတြပါဝင္ေနတယ္၊ ထုိအျပစ္ေတြက ဆင္းရဲတဲ့အက်ဳိးကိုေပးတယ္။
မွန္ကန္တဲ့အေတြးမွာ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ဂုဏ္သတၱိေတြပါဝင္ေနတယ္။
အဲဒီဂုဏ္သတၱိေတြက ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကိုျဖစ္ေစတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္လုိလဲ
ေမးၾကည့္ပါ။ လူ႔ဘဝမွာေနရတုံးခဏေလးမွာ ဘယ္လုိ အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ေနမွာလဲ။
မွားယြင္းတဲ့ အေတြးနဲ႔ေနမလား၊ မွန္ကန္တဲ့အေတြးေတြနဲ႔ေနမလား။ You သေဘာပါ။
ေလာက သေဘာအရ မွန္ကန္တဲ့အေတြးဟာ မွားယြင္းတဲ့အေတြးထက္ပုိျပီ
အရင္ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ထင္ရေပမဲ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကေတာ့
လမ္းညႊန္တဲ့အခါမွာ အမွန္လုပ္ဖုိ႔ထက္ အမွားမလုပ္ဖုိ႔ကို အရင္ညႊန္ျပတယ္။
လိုက္ရမဲ့ လမ္းထက္ မလုိက္ရမဲ့လမ္းကို အရင္ညႊန္းျပတယ္။
ဓမၼစကၠပဝတၱနသုတ္မွာ အစြန္း(၂)ပါးျဖစ္တဲ့ မလိုက္သင့္တဲ့လမ္းကို
အရင္ညႊန္ျပျပီး၊ လိုက္သင့္တဲ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းကိုေတာ့
ေနာက္မွညႊန္ျပထားတာကိုေတြ႔ရတယ္။ မဂၤလသုတ္မွာလည္း အေသဝနာ စ ဗာလာနံ
(လူမုိက္ကို မေပါင္းရဘူး)ဆုိတဲ့ မလုပ္သင့္တဲ့အရာကို အရင္ညႊန္ျပျပီး၊
ပ႑ိတာနဥၥ ေသဝနံ (ပညာရွိကို ေပါငး္ရမယ္)ဆုိတဲ့ လုပ္သင့္တဲ့အရာကို
ေနာက္မွညႊန္ျပထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ သဘာဝက်ပါတယ္။ လုိက္ရမဲ့လမ္းကို
မလိုက္ရင္ အဆင္မေျပရုံပဲရွိမယ္။ ဒုကၡေတာ့ မေရာက္နဳိင္ဘူး။
မလိုက္ရမဲ့လမ္းကို လိုက္မိရင္ေတာ့ အဆင္လဲမေျပနဳိင္ဘူး။
အၾကီးအက်ယ္လဲဒုကၡေရာက္သြားနဳိင္တယ္။
အေဖကိုသတ္ခဲ့မိတဲ့ အဇာတသတ္မင္းသားေလးရဲ့ ျဖစ္အင္ကို ၾကည့္နဳိင္တယ္။
အဇာတသတ္မင္းသားဟာ တကယ္ေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေလးပါ။ မေပါင္းသင္း၊
မေပါင္းထုိက္တဲ့လူကို ေပါင္းသင္းမိလို႔ သူ႔ဘဝမွာ
ေပးဆပ္လို႔မကုန္နဳိင္တဲ့အမွားေတြကို လုပ္ခဲ့မိတယ္။ ဒါဟာ
သင္ခန္းစာယူသင့္တဲ့အခ်က္ပဲ။ အေတြးမွားရင္ အယူမွားတတ္တယ္၊ အယူမွားရင္ေတာ့
အလုပ္ပါမွားတတ္တာမို႔ စနစ္တက်ေတြးတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ယူထားဖုိ႔ပါ။
ေတြးတတ္ရင္ ခ်မ္းသာမယ္။ မေတြးတတ္ရင္ ဆင္းရဲမယ္။ ဒါဟာ သီအုိရီပဲ။
အဘိဓမၼာသေဘာနဲ႔ႏွီးေႏွာျပီးေျပာရရင္ အေတြးဆုိတာ
အမ်ဳိးမ်ဳးိရွိနဳိင္ေသးတယ္။ ေလာဘနဲ႔ေတြးတဲ့အေတြး၊ ေဒါသနဲ႔ေတြးတဲ့အေတြး၊
မာနနဲ႔ေတြးတဲ့အေတြး၊ ေမတၱာနဲ႔ေတြးတဲ့အေတြး၊
ကရုဏာနဲ႔ေတြးတဲ့အေတြး-စသည္ျဖင့္ အေတြးေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမကရွိနဳိင္္တယ္။
ကိုယ္ေတြးခ်င္သလို ေတြးလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြးတတ္ရင္ သက္သာ တာေပါ့။
ေလာဘနဲ႔ေတြးရင္ ေလာဘေတြးေပါ့။ ေလာဘအေတြးဆုိတာ ေလာဘေစတသိက္နဲ႔ယွဥ္တဲြေနတဲ့
အေတြးကိုေျပာတာ။ ေဒါသအေတြးဆုိတာ ေဒါသေစတသိက္နဲ႔ယွဥ္တဲြေနတဲ့
အေတြးကိုေျပာတာ။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ အေတြးသရုပ္ကို မွန္းဆနဳိင္ျပီေပါ့။
ေလာဘနဲ႔ေတြးေတြး၊ ေဒါသနဲ႔ေတြးေတြး၊ ဒီအေတြးမ်ဳိးေတြကို အဘိဓမၼာရွဳေထာင့္က
ၾကည့္ရင္ မေကာင္းတဲ့အေတြးလို႔ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ့က
ဒီလိုအေတြးမ်ဳိးေတြကိုေတြးတာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ Debate (စကားစစ္ထုိးျခင္း၊
စကားရည္လုျခင္း) လုပ္လိုၾကတယ္။
“ေလာဘနဲ႔ေတြးျပီး အလုပ္လုပ္ေတာ့ စီးပြားေတြပုိျဖစ္ထြန္းတယ္၊
ပုိမုိေအာင္ျမင္တယ္”လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ မွန္သင့္သေလာက္မွန္ပါတယ္။သုိ႔ေသာ္
ေလာဘေဇာတုိက္ျပီးရွာထားတဲ့ စီးပြားဥစၥာေတြျဖစ္ေနေလေတာ့
ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမွဳရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ ပူစရာ၊ ပင္စရာေတြကအမ်ားၾကီးရွိေနတတ္တယ္။
ဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ေအာင္ျမင္မွဳေၾကာင့္ ေသြးနားထင္ေရာက္ေနတတ္ျပီမုိ႔
အတၱၾကီးစုိးတဲ့မာနေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ ဣႆာမစၦရိယေတြက
ထုိသူရဲ့ႏွလုံးသားထဲကို တန္းစီျပီးဝင္လာတယ္။ အတၱတရားေတြ၊ မာနတရား
ေတြေၾကာင့္ ထုိသူရဲ့စီးပြားဥစၥာေတြ
မပ်က္စီးသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲပ်က္စီးရတတ္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ
ထုိသူရဲ့သႏၱာန္မွာ ရွိေနတဲ့ အတၱေတြ၊ မာနေတြ၊ ေဒါသေတြေၾကာင့္
ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ အေျဖကရွင္းေနတာ။ ကိုယ္ပုိင္လြတ္လပ္တဲ့အေတြးနဲ႔
ကိုယ္တုိင္ဆင္ျခင္နဳိင္ဖုိ႔ပါ။
အတၱပါတဲ့အေတြး၊ မာနပါတဲ့အေတြး၊ ေဒါသပါတဲ့အေတြးမ်ဳိးေတြဆုိတာ
စိတ္ကိုပူေလာင္ေစတယ္။ ဣႆာ မစၦရိယပါတဲ့အေတြးမ်ဳးိကေတာ့
စိတ္ကိုပင္ပမ္းေစတယ္။ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ေတြးတဲ့ အေတြးမ်ဳးိၾကေတာ့
စိတ္လဲခ်မ္းသာတယ္။ ေက်လဲေက်နပ္စရာေကာင္းတယ္။
ေမတၱာစိတ္နဲ႔ေနနဳိင္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ေလာကၾကီးတစ္ခုလုံးဟာ အလွတရားေတြခ်ည္း
ျဖစ္ေနတာ။ ဘဝမွာေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ေနခ်င္သူမ်ားဟာ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ေနဖုိ႔ပါ။
ဝမ္းသာပီတိမ်ဳိးနဲ႔ ေနခ်င္ရင္ေတာ့ မုဒိတာစိတ္နဲ႔ေနဖုိ႔ပါ။
တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ဘဝမ်ဳိးေလးကို ျမတ္နဳိးတယ္ဆုိရင္ေတာ့လဲ
ဥေပကၡာႏွလုံးသားမ်ဳိးနဲ႔ ေနတတ္ ဖုိ႔ေတာ့လိုတာေပါ့။
တစ္ခုေတာ့သတိေပးပါရေစ။ ေတြးတဲ့အခါမွာ အေတြးေတြ မေရာေထြးဖုိ႔လဲ
အေရးၾကီးတယ္။ အေတြးေတြက ေရာေထြးလာျပီဆုိရင္ အမွားကိုအမွန္ထင္၊
အမွန္ကုိလဲအမွားထင္တတ္တယ္။ မိစၦာဒိ႒ိဆုိတာ မွားယြင္းတဲ့အေတြးတစ္ခုကို
လက္ခံမိရာက ၾကီးမားတဲ့အမွားၾကီးကို ယုံၾကည္သြားတာကိုေျပာတာ။ ဒါေၾကာင့္
မိမိယူထားတဲ့ အယူဝါဒတစ္ခု (သုိ႔မဟုတ္) မိမိယုံၾကည္ထားတဲ့ယုံၾကည္မွဳတစ္ခု
ၾကီးထြားလာျပီဆုိရင္ေတာ့ စာနဲ႔ေပနဲ႔တုိက္ဆုိင္ ၾကည့္ဖုိ႔ေတာ့
လိုလိမ့္မယ္။ တုိက္ဆုိင္ၾကည့္ေတာ့ အမွားနည္းတာေပါ့။
ဥပမာေလးတစ္ခုကိုေျပာျပမယ္။ ေလာဘစိတ္ဆုိတာ လိုခ်င္တဲ့ အကုသုိလ္စိတ္လုိ႔
ၾကားဘူးထားေတာ့ နိဗၺာန္ကိုလိုခ်င္တာ၊ တရားကိုလိုခ်င္တာ၊
စာေပေတြတတ္ခ်င္တာ၊ ဆင္းရဲသူမ်ားကို ေပးကမ္းလုိ၍
ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကိုလိုခ်င္တာ-စတဲ့ ဒီလိုခ်င္မွဳမ်ဳိးေတြဟာ
အကုသုိလ္တရားေတြလုိ႔ အထင္ရွိေန တတ္ၾကတယ္။ အထင္မမွားေစခ်င္ဘူး။
ေတာင္ျမဳိ့မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ဒီအေတြးမ်ဳိးေတြကို အထင္မမွား
ေစခ်င္၍ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္(ႏွာ ၂၄)မွာ ေမတၱာစိတ္နဲ႔
ေရးသားေဖၚျပထားတယ္။ မုဒိတာစိတ္န႔ဲဖတ္ရွဳဖုိ႔ပါ။
“လိုခ်င္မွဳသေဘာသည္ ေလာဘတည္း။ “လိုခ်င္”ဆုိေသာ္လည္း ကာမဂုဏ္ဆုိင္ရာ
လုိခ်င္မွဳမ်ဳိးကိုသာ ေလာဘဟုဆုိသည္။ နိဗၺာန္ကုိလိုခ်င္မွဳ၊
တရားကိုလုိခ်င္မွဳ၊ စာေပတတ္ခ်င္မွဳ၊ ဆင္းရဲသူမ်ားကိုေပးကမ္းလို၍
ပစၥညး္ကို လိုခ်င္မွဳ-စေသာ ေကာင္းေသာအရာ၌ လုိခ်င္မွဳမ်ဳိးကား ေလာဘမဟုတ္။
ဆႏၵ (ကုသလစၦႏၵ) သေဘာသာျဖစ္ေပသည္” ဟု အေတြးမွားေနသူမ်ားကို
အေတြးမွန္ဖုိ႔ေထာက္ျပေတာ္္မူခဲ့တယ္။ အေတြးနဲ႔စပ္ျပီး
ဆင္ျခင္သင့္တဲ့အရာမ်ဳိးေတြကို ဆင္ျခင္နဳိင္ၾကပါေစ။
ေတြးတယ္ဆုိတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ (သုိ႔မဟုတ္) တစ္စုံတခုအတြက္္
တစ္ခုခုကိုျပဳလုပ္ ေပးလုိ၍ေၾကာင့္ၾကစိတ္နဲ႔ေတြးတာမ်ဳးိလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။
ျပဳလုပ္နဳိင္စြမ္းမရွိပဲနဲ႔ ေတာင္ေျမာက္ေလးပါး၊ ေထြရာေလးပါးကို
ေတြးတဲ့အေတြးမ်ဳိးေတြလဲ ရွိေနတတ္ပါေသးတယ္္။ အေတြးဋီကာခ်ဲ့ရင္ေတာ့
အေတြးသံသရာ ရွည္ရုံပဲရွိမွာပဲ။
အမ်ားအတြက္ တစ္စုံတစ္ခုကိုျပဳလုပ္ေပးခ်င္လုိ႔ ေတြးတဲ့အေတြးမ်ဳိးကေတာ့
ဘုရားရဟႏၱာမ်ားေတာင္ မကင္းနဳိင္ဘူးတဲ့။ သိဒၶတၳဘုရားေလာင္း
ေဗာဓိပင္ရင္းမွာဘုရားျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ သူရရွိထားျပီးတဲ့တရားေတာ္မ်ားကို
အျပန္အလွန္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေတာ္မူတယ္။ “ငါဘုရားသိထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာ
အလြန္ကိုသိမ္ေမြနက္နဲတယ္။ သိနဳိင္ဖုိ႔၊ ျမင္နဳိင္ဖုိ႔ဆုိတာ
ပုထုဇဥ္ေတြအတြက္အလြန္ခက္ခဲလိမ့္မယ္။ ၾကံစည္စဥ္းစားရုံမွ်နဲ႔လဲ
ဥာဏ္မွာမထင္နဳိင္တဲ့တရားမ်ဳိး။ အာရုံမ်ားတဲ့ (အေတြးမ်ားတဲ့)
ပုထုဇဥ္ေတြကို တရားေဟာလဲ ပင္ပမ္းရုံပဲရွိလိမ့္မယ္။
တရားမေဟာပဲေၾကာင့္ၾကမဲ့ေနျပီး တရားခ်မ္းသာနဲပဲေနရတာ
ေကာင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္”လုိ႔ အၾကံျဖစ္ေတာ္မူတယ္။ ဆုိလိုတာက ျမတ္စြာဘုရား
ဒီအေတြးကိုေတြးမိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားဒီလိုေတြးေနတာကို
သဟမၸတိျဗဟၼာၾကီးကသိေနတယ္။ “ဒုကၡပဲ၊ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးသာ
တရားမေဟာပဲေနခဲ႔ရင္ ေလာကၾကီးေတာ့ပ်က္စီးေတာ့မွာပဲ”လို႔ ေတြးမိျပီး
လူ႔ျပည္ကို ခ်က္ခ်င္းပဲဆင္းလာတယ္။ ဘုရားကိုဖူးေမွ်ာ္ျပီး တရားမေဟာဘဲ
မေနဖို႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္။
ဘုရားရွင္ရဲ့စိတ္အၾကံအစည္ကိုသိထားတဲ့ျဗဟၼာၾကီးဟာ
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး တရားမေဟာပဲ ေနခဲ့ရင္
ဆုိတဲ့အေတြးကရွိေနေသးတာမုိ႔ တရားေဟာဖုိ႔ အေၾကာင္းခုိင္လုံေအာင္
အတိတ္ကျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အမွတ္ရေစတယ္။
“အရွင္ဘုရား သတိတရားရေတာ္မူပါ၊ အရွင္ဘုရားသုေမဓာရွင္ရေသ့ဘဝက
ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားရဲ့ေျခေတာ္ရင္းမွာ ဘုရားဆုကို ပန္ယူခဲ့စဥ္အခါက “ငါသာ
သစၥာေလးပါးတရားကို ထုိးထြင္းသိခဲ့ မယ္ဆုိရင္ သတၱဝါေတြကိုလဲ သိေစမယ္
(ဗုေဒၶါ ေဗာေဓယ်)ံ။ ငါသာ သံသရာအေႏွာင္အဖဲြ႔မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့မယ္ဆုိရင္
သတၱဝါေတြကိုလည္း လြတ္ေျမာက္ေစမယ္ (တိေဏၰာ တာေရယ်ံ)။ ငါသာ
မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ဆင္းရဲဒုကၡေတြမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ မယ္ဆုိရင္ သတၱဝါေတြကုိလည္း
လြတ္ေစရမယ္ (မုေတၱာ ေမာေစယ်ံ)”လုိ႔ အရွင္ဘုရား ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ဘူးသည္ကို
အမွတ္ ရေတာ္မူပါဘုရား”တဲ့။
ျဗဟၼာၾကီးဟာ ဘုရားတရားမေဟာပဲေနမွာစုိးလုိ႔
ေလးသေခ်ၤနဲ႔ကမၻာတစ္သိန္းအလြန္ကစကားကို ဘုရားရွင္အားျပန္ျပီးအမွတ္ရေစတာ။
ျဗဟၼာၾကီးက ေဝေနယ်သတၱဝါေတြအတြက္ ဘုရားတရားမေဟာမွာကို စိတ္ပူလုိ႔
ေလွ်ာက္ထားေနျခင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘုရားရွင္မ်ားဟာ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ
ပင္ပင္ပမ္းပမ္းျဖည့္က်င့္ခဲ့တာဟာ သတၱဝါေတြအတြက္ပါ။ သတၱဝါေတြကုိ
တရားေဟာနဳိင္ဖုိ႔ ဘုရားတစ္ဆူမွာရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ အရည္အေသြးမ်ဳးိေတြရွိ
လာေအာင္္ ပါရမီေတာ္ေတြကို ျဖည့္က်င့္ခဲ့တာပါ။ သတၱဝါေတြအေပၚမွာထားရွိတဲ့
ဘုရားေလာင္းမ်ားရဲ့မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားကို သိေစဖုိ႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္း အမ်ားအက်ဳိးရွိေစမဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကုိ
ေဆာင္ရြက္ေပးလုိတဲ့အေတြးမ်ဳိးေတြ အနဲဆုံး တစ္ၾကိမ္တခါေလာက္ေတာ့
ျဖစ္ခဲ့ဖူးၾကမွာပါ။ အေၾကာင္းမညီညြတ္တာရယ္၊ ဆႏၵေတြနည္းသြားတာရယ္၊
အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားေတြကုိ မေက်နပ္တာရယ္၊ အတၱဖက္မွာ အေလးသာသြားတာရယ္ …
စတဲ့အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ မူလရည္ရြယ္ ခ်က္ေတြ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ၾကတယ္။
အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေလးေတြကို ျပန္ေျပာခြင့္ေပးပါ။ နဳိင္ငံျခားကို
ပညာလာသင္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးနီးနီးသာ တုိင္းျပည္က မထြက္ခြါခင္မွာေတာ့
“ငါသာ ေခတ္မွီပညာရပ္ေတြကို နဳိင္ငံျခားမွာ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့မယ္ဆုိရင္
ငါ့တုိင္းျပည္၊ ငါ့လူမ်ဳိးေတြကိုလဲ ဒီေခတ္မွီပညာရပ္ေတြနဲ့
တုိင္းျပည္တုိးတက္ေအာင္ ငါျပန္လည္ျပဳလုပ္ေပးမယ္။ ငါသာ
လုံျခဳံမွဳမရွိတဲ့ဘဝအေႏွာင္အဖဲြ႔ေတြမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့မယ္ဆုိရင္
ငါ့တုိင္းျပည္၊ ငါ့လူမ်ဳိး ေတြကိုလဲ ဘဝအေႏွာင္အဖဲြ႔ေဘးေတြမွ
လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ငါကူညီေပးမယ္။ ငါသာ ငတ္မြတ္က်ပ္တည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါး
တဲ့ေဘးေတြမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ငါ့တုိင္းျပည္၊ ငါ့လူမ်ဳိးကိုလဲ
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ေဘးမွ လြန္ေျမာက္ေအာင္ ငါေဆာင္ရြက္ေပးမယ္” တဲ့။
ဒါဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုံးကေတာ့ တကယ္ကို စစ္မွန္တဲ့ေစတနာနဲ႔ေတြးတဲ့
အေတြးေတြျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေတြးေတြဟာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳးိေၾကာင့္
အတိတ္မွာက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ ေနျပည္ေတာ္လည္း ေမွ်ာ္ေလတုိင္း ေဝးခဲ့ရျပီ။
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အေတြးပုံရိပ္ေလးေတြက လြမ္းခ်င္ဖြယ္ရာေတြျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
ဒီအေတြးမ်ဳိးေတြကို ကံရွုေထာင့္ကေန ၾကည့္ျပီး သုံးသပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့
ျပည့္သူေတြကပဲ ကံဆုိးတာလား၊ ကူညီခ်င္သူေတြကပဲကံဆုိးတာလား အေတြးနယ္
ခ်ဲ႔ရန္ ခက္လွပါဘိ။
ေျပာခ်င္တာရွိတာေလးေတြကိုေျပာေနရင္း စာကအေတာ္ရွည္သြားျပီး။ ဒီေတာ့လဲ
ေတြးလက္စ အေတြးမ်ားကုိလဲ ရပ္တန္႔ရေတာ့မည္္။ ေရးလက္စစာေၾကာင္းမ်ားကိုလဲ
အက်ဥ္းခ်ဳံရေပေတာ့မည္္။ ဒါေပမဲ့ ေတြးလက္စအျမင္ေလး တစ္ခုေတာ့
က်န္ေနေသးတယ္။ ေျပာလက္စရွိေနျပီမုိ႔ ဒါေလးတစ္ခုကိုေတာ့ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။
ေလာကမွာ လူသား အားလုံးဟာ ဥာဏ္အရည္အခ်င္းခ်င္းလဲမတူ။ ၾကီးပ်င္းလာခဲ့ရတဲ့
ဘဝအေျခအေနျခင္းလဲမတူ။ စိတ္ဝင္စားတာျခင္းလဲ မတူ။ အျမင္ျခင္းလည္းမတူၾကေတာ့
အေတြးခ်င္းတူဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္နဳိင္ဘူး။ အေတြးေတြကုိ တူညီေအာင္ ညွိဖုိ႔
ဆုိတာကလဲ ဘယ္လိုနည္းနဲမ မျဖစ္နဳိင္ဘးူ။ ဒါကိုေတာ့ လူတုိင္းနားလည္ၾကမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ တူညီေနတာေလး တစ္ခုေတာ့လဲ ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူတုိင္းေတြးတယ္
ဆုိတဲ့အခ်က္ပဲ။

ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္နဳိင္ၾကပါေစ…။

ဘိကၡဳဓမၼပိယ(USA)

Thursday, February 23, 2012

မသက္သာေလ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြ ေပြလြန္းလို႔


သံေယာဇဥ္…သံေယာဇဥ္… စကားေလး သံုးခြန္းမို႔၊ ညႊန္းေစခ်က္လည္း၊ နည္းမယ္မထင္၊တကယ့္ကို ေတြးျပန္ေတာ့ မေသးတဲ့ အားအင္၊ ကမၻာခြင္ တစ္ခုလံုး၊ သိမ္းက်ံဳးျပဳျပင္၊ သူခိုင္းေစသမွ်၊ ထာဝစဥ္ လူတိုင္းေနရတာပင္။ အာသေဝါကုန္ျငား၊ အရိယာသူေတာ္စင္တို႔က လြဲရင္၊ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမွ်င္ ဇြတ္တိုးလွ်င္….(ဘိုကေလးတင္ေအာင္ ေရးသားသည့္ နီနီဝင္းေရႊ သီဆိုသည့္ သံေယာဇဥ္ ဟူသည့္ သီခ်င္း စာပိုဒ္ေလး)

သံေယာဇဥ္ ဆိုသည္မွာ အထက္ပါ သီခ်င္းစာသားထဲကအတိုင္း စကားေလးသံုးလံုးသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္မ်ားအဖို႔ အေျပာလြယ္သေလာက္ ပယ္ရခြာရအလြန္ခက္လွပါ၏။ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳး ဟု ေခၚရိုးရွိသည့္အတိုင္း ၾကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ေနွာင္ထားသကဲ့သို႔ သူ၏ကိန္းရာ သတၱဝါကို သံသရာဝဋ္မွ ေျပးမလြတ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္တတ္ေသာ တရားကို သံေယာဇဥ္ ဟု ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာေတာ့ သတၱဝါတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို မရုန္း မထြက္နိုင္ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ ဖြဲ႔ယွက္၍ ထားအပ္ေသာ အာရုံမ်ားကို သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ၾကိဳးဟု ဆိုရေပသည္။ သုတၱန္ေဒသနာနည္းအားျဖင့္ သားအာရုံ၊ သမီးအာရုံ၊ လယ္ယာ မိုးေျမ ေရႊေငြရတနာတည္း ဟူေသာ အာရံု၊ အိုးအိမ္စည္းစိမ္တည္းဟူေသာ အာရံု၊ ေဆြမ်ိဳးဥာတကာ တည္းဟူေသာ အာရုံ စသည္မ်ားသည္ ဗဟိဒၶ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြပင္ ျဖစ္၏။ အဘိဓမၼာေဒသနာနည္းအားျဖင့္ ရူပါရံု သဒၵါရံု ဂႏၶာရံု ရသာရံု ေဗာဌဗၺာရုံမ်ားသည္ ဗဟိဒၶေႏွာင္ၾကိဳးေတြ ျဖစ္၏။ အထက္ပါ သားသမီးစေသာ ဗဟိဒၶအာရုံမ်ား၌ တြယ္တာသာယာကပ္ျငိ၍ေနေသာ ဥပါဒါန္တရား၊ ကိေလသာတရားမ်ားသည္ အတြင္းအဇၥ်တၱ ေႏွာင္းၾကိဳးေတြပင္ျဖစ္ၾက၏။

ၾကိဳးခ်င္းထားေတာ့ ၾကိဳးခ်င္းျငိ၊ အိုးခ်င္းထားေတာ့ အိုးျခင္းျငိ၊ ဆိုသလို ဗဟိဒၶအာရုံေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားႏွင့္ အတြင္းအဇၥ်တၱကိေလသာ ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ား တြယ္တာျငိကပ္ၾကေသာအခါ ရွင္း၍မရနိုင္ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးၾကကုန္၏။ ရုန္းမထြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ခိုင္ျမဲစြာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၾကကုန္၏။ မစြမ္းရင္းကလဲရွိ၊ ကန္စြန္းခင္းကလဲျငိ၊ နတ္တိုက္ကလဲရွိ၊ ဓာတ္ခုိက္ကလဲရွိ၊ ဆိုသကဲသို႔ သတၱဝါတို႔ အဇၥ်တၱသႏၱာန္အတြင္းမွာ ရွဳပ္ေထြးစြာျခည္ေႏွာင္တတ္ေသာ ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားသည္ ဗဟိဒၶ ကာမဂုဏ္အာရံု ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ခိုက္ေပါင္းမိေသာအခါ ခိုင္ျမဲစြာ အခ်င္းခ်င္း ဖြဲ႕ေႏွာင္ၾကေလေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သဂါထာဝဂၢသံယုတ္(ႏွာ၁၃၊၁၆၇) ၌ ျမတ္ဗုဒၶက အေႏၱာ ဇဋာ၊ ဗဟိ ဇဋာ၊ ဇဋာယ ဇဋိတာ ပဇာ၊ ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့၏။ ဆိုလိုသည္မွာ ပဇာ-သတၱဝါမ်ားသည္၊ အေႏၱာဇဋာ- အတြင္း၌ရွိေသာ ကိေလသာေႏွာင္ၾကိဳး အရွဳပ္တရားတို႔ျဖင့္လည္း မ်ားစြာ ရွဳပ္ေထြေပြလိမ္ၾကကုန္၏။ ဗဟိဇဋာ-သမီးသားမယား လယ္ယာမိုးေျမ စည္းစိမ္ဥစၥာစသည့္ ဗဟိဒၶေႏွာင္ၾကိဳး အရွဳပ္တရားမ်ိဳးျဖင့္လည္း မ်ားစြာ ရွဳပ္ေထြေပြလိမ္ၾကကုန္၏။ ဇဋာယ-ယင္းသို႔အဇၥ်တၱ ဗဟိဒၶ အတြင္းအပ အရွဳပ္အေထြးတရား နွစ္ပါးေၾကာင့္၊ ဇဋိတာ- ေျဖရွင္း၍ မရနုိင္ေလာက္ေအာင္ တစ္လိမ္လိမ္ တရစ္ေခြေခြ တစ္ေထြးေထြး ခ်ည္ေႏွာင္ရွဳပ္ေထြးၾကေလကုန္၏။

ၾကခတ္ဝါးရံုသည္ အခက္အလက္တို႔ျဖင့္ ေျဖရွင္း၍ မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပြလိမ္ရွဳပ္ေထြးေနသကဲ့သို႔ သတၱဝါမ်ားတည္းဟူေသာ ၾကခတ္ဝါးရံုတို႔သည္လည္း အတြင္းကိေလသာၾကိဳးေထြး၊ အျပင္ပ ဗဟိဒၶသႏၱာန္၌ ရွိေသာ ကာမဂုဏ္ေႏွာင္ၾကိဳးေထြးတို႔ျဖင့္ တစ္ေထြးတစ္လံုး ရွဳပ္ေထြးလွ်က္သာ ရွိၾကကုန္၏။ ေလာကုတၱရာစခန္း မတက္လွမ္းနိုင္ေသးသမွ် ေျဖရွင္း၍ မရနိုင္ေအာင္ရွိၾကကုန္၏။ ထိုသို႔ ရွဳပ္ေထြးစြာခ်ည္ေႏွာင္အပ္ေသာ ေႏွာင္ၾကိဳးတို႔၏ မလွဳပ္မယွက္နိုင္ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားမွဳေၾကာင့္ မလြတ္မထြက္နိုင္ပဲ သံသရာတစ္ဝဲလည္လည္ ေနၾကရကုန္၏။ အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ လူနတ္ျဗဟၼာ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ ေႏွာင္ၾကိဳး ၁၀ ေခ်ာင္းျဖင့္ တနည္းမဟုတ္ တနည္း ခ်ည္ေနွာင္ထားခံရ၏။ ရဟႏၱာျဖစ္မွသာလွ်င္ ယင္းသံေယာဇဥ္ ၾကိဳးေတြကို အျပီးသတ္ ပယ္ျဖတ္နိုင္၍ သံသရာဝဋ္မွ လြတ္ခြင့္ရနိုင္ၾကေလသည္။

ပုထုဇဥ္ေလာကတစ္ခုလံုးကို သားမယားသံေယာဇဥ္၊ ေဆြမ်ိဳးသံေယာဇဥ္၊ မိမိတို႔ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ လယ္ယာမိုးေျမ ေရႊေငြရတနာ သံေယာဇဥ္၊ ရာထူး အလုပ္ကိုင္ သံေယာဇဥ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ ဆိုသလို ကာမဂုဏ္ေထာင္ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ တင္းၾကပ္စြာ တုတ္ေႏွာင္ထားေလ၏။ သံေဝဂဥာဏ္ထက္သန္လာသျဖင့္ ရုန္းထြက္မည္ၾကံေသာ္လည္း ကာမဂုဏ္ေႏွာင္ၾကိဳးတို႔က အတင္းၾကပ္တုတ္ေႏွာင္ထားၾကသျဖင့္ သားသမီးကေလးငယ္မ်ား၏ မ်က္ႏွာရုပ္ပံုလႊာတို႔က ေရွ႕တဲ့တဲ့မွာ ကသိုဏ္းကြက္ကဲ့သို႔ ဘြားဘြားၾကီး ေပၚထြက္လာတတ္ျပန္၏။ ခ်စ္ဇနီးမယား မ်က္ႏွာကလည္း ဘြားကနဲေပၚလာျပန္၏။ နာမည္ေက်ာ္ ဇာတ္မင္းသားၾကီး ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ႏွစ္ပါးသြားထဲကလို " ေတာထြက္မယ္ ၾကံေပမဲ့၊ ေခ်ာကညာေလးေတြက၊ သူတို႔မ်က္စိထဲ၊ ကြက္ခနဲကြက္ခနဲျမင္" ဆိုသကဲ့သို႔ နကၠတစ္ဖလင္ျပားေပၚမွာ တစ္ရိပ္ရိပ္ျမင္ေယာင္လာၾကကုန္၏။ ထို သံေေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳး သားမယား မ်က္ႏွာတို႔က "တစ္ကိုယ္ေကာင္းၾကံ ရုန္းမထြက္ပါႏွင့္" ဟူ၍ မူမူရာရာ တီတီတာတာ မဆိုေသာ္လည္း ဆိုသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကုန္၏။ သို႔ျဖစ္၍ ရုန္းထြက္ဖို႔ ေနာက္ဆံတင္းလွ်က္ ရွိၾကကုန္၏။ ထိုသို႔ေသာအခါ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ၾကိဳးက ရုန္းထြက္ေတာ့မည္ ၾကံေသာ သံေဝဂဥာဏ္ရွင္ ပါရမီရွင္ဆရာၾကီးမ်ားသည္ပင္ ျပာရီးျပာရာႏွင့္ အံ့အားသင့္၍ မုဆိုးေက်ာ့ကြင္းမိေသာ သားသမင္ကဲ့သို႔ မရုန္းထြက္နိုင္ဘဲ ရွိတတ္ၾကပါသည္။

ပုထုဇဥ္မ်ားအဖို႔ေတာ့ သံေယာဇဥ္အာရုံ ကာမဂုဏ္ေႏွာင္ၾကိဳးတို႔သည္ အမွတ္မဲ့ သာမည ေနလွ်င္ မိမိကိုယ္၌ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားမွန္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မသိသာေစကုန္။ ပါရမီဥာဏ္နုနယ္ေသးေသာ သူလိုကိုယ္လိုလူမ်ား မဆိုထားႏွင့္ဦး၊ အႏၱိမ ဘဝိက၊ ပစၦိမဘဝိက- သံသရာေနာက္ဆံုးဘဝ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည့္ ဘုရားျဖစ္လတံ့ေသာ အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ပင္ သူအို သူနာ သူေသ ရဟန္းဟူေသာ နိမိတ္ၾကီးေလးပါးျမင္၍ ေတာထြက္ေတာ္မူမည့္ ဆဲဆဲမွာပင္ ခ်စ္ဇနီး ယေသာ္ဓရာ၏ မ်က္ႏွာေတာ္ႏွင့္ သားေတာ္ရာဟုလာ မ်က္ႏွာကို ဘြားကနဲျမင္လာသျဖင့္ ေနာက္ဆံတငင္ငင္ျဖစ္ျပီး ေအာင့္မေနနိင္ရွာဘဲ ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ယေသာဓရာ၏ တိုက္ခန္းအေဆာင္ေတာ္သို႔ ကူးခဲ့ရေပေသးသည္။ အခန္းေပါက္ဝက ေနျပီးလွ်င္ ယေသာ္ဓရာႏွင့္ သားေတာ္ရာဟုလာကို ရွဳ႕ေတာ္မူရာ ၾကည့္ရုံမွ်ပင္ အားမရနိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ သားေတာ္ရာဟုလာကိုပင္ ယူငင္ေထြးဖက္ နမ္းရွဳပ္ေတာ္မူမည္ဟု ၾကံစည္ေတာ္မူေလေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္မွ အသိဥာဏ္ျဖင့္ စိတ္ခလုတ္ကို ထိမ္းခ်ဳပ္ေတာ္မူျပီးမွ ဆုတ္ခြာေတာ္မူခဲ့ရရွာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီ ဆရာေတာ္ၾကီးက "တစ္ကို္ယ္ေကာင္းတန္၊ တေစာင္းေနာ္ ၾကံလိုက္ရ၊ ေနာက္ဆံေထြးယွက္၊ အေရးႏွယ္ခက္ပါဘိ" ဟု ဆံုးမေတာ္မူခဲ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ့္ပါရမီရွင္မ်ားသည္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနာက္ဆံတင္းျခင္း မရွိပဲ လြတ္လြတ္ၾကီးထြက္ေျမာက္သြားၾကသည္မ်ားကို ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မ်ားမွာ မ်ားစြာေတြ႔နိုင္ပါေသးသည္။

ေလာကတြင္ အင္အားအၾကီးဆံုး ဆင္မ်ားသည္ အေရးၾကံဳလာပါက သစ္ပင္တစ္ပင္လံုးကိုပင္ အျမစ္မွ ႏွတ္ပစ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ အားအင္မ်ားရွိၾကေသာ္လည္း သူတို႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ေႏွာင္ၾကိဳးကိုေတာ့ ျဖတ္ေတာက္နိုင္ျခင္းမရွိၾကေျခ။ ဆင္မ်ား ယံုၾကည္ေနၾကသည္မွာ ထိုေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားက သူတို႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္ဟူေသာ အစြဲလမ္း သို႔မဟုတ္ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိေနေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ယင္းေႏွာင္ၾကိဳးတို႔မွ ရုန္းထြက္ဖို႔ မၾကိဳးစားၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္လူသားတို႔သည္ မိမိတို႔ကို သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ အခ်ည္ခံေနရသည္ မွန္ပါ၏။ လူသားတို႔က ဆင္မ်ားႏွင့္ တမူကြဲျပားျခားနားသည္ကေတာ့ ထိုေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားကို ေျဖခ်င္လွ်င္ ေျဖနိုင္စြမ္းရွိ၏။ ရုန္းထြက္ခ်င္လွ်င္ ရုန္းထြက္နိုင္စြမ္း ရွိ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူသားတို႔၏ အသိဥာဏ္သည္ တိရစၦာန္တို႔ထက္ ျမင့္မားေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ထိုအသိဥာဏ္ကပင္ လူသားတို႔ႏွင့္ တိရစၦာန္တို႔ လံုးဝ ကြဲျပားျခားနားေအာင္ လုပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ပညာကဲမို႔၊ ငါသို႔သမူ၊ ျပဳမူေဆာင္တာ၊ အရာရာသည္၊ ဘယ္မွာ မျပီးရွိအဲ့နည္း ဆိုသကဲ့သို႔ အဓိပတိပစၥည္းတပ္သည့္ အသိဥာဏ္ရွိပါက မည္မွ်ပင္ ရုန္းထြက္ရန္ခက္ခဲေစကာမူ ရုန္းထြက္နိုင္ၾကေပသည္။ အရာရာျပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္နိုင္ပါသည္။

လူသားတို႔သည္ တကယ္ပါရမီဥာဏ္ ရင့္သန္လာပါက သံေယဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးတို႔မွ ရုန္းထြက္နိုင္ၾကမည္ျဖစ္၏။ ပါရမီဥာဏ္ မရင့္သန္ေသးလို႔ပါ ဟု ဆင္ေျခဆင္လက္မ်ားေပးနိုင္ေသာ္လည္း ပါရမီဆိုသည္မွာ ျဖည့္က်င့္ယူမွ ျပည့္ဝနိုင္ေပ၏။ လက္ေတြ႔ျဖည့္က်င့္မွဳမရွိပါက အဘယ္မွာလွ်င္ ပါရမီဥာဏ္ ရင့္သန္လာနိင္ပါအံ့နည္း။ ပါရမီဥာဏ္မရင့္သန္လွ်င္ အဘယ္မွာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမွ ရုန္းထြက္နိုင္ပါမည္နည္း။ ထိုကဲ့သို႔ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္အိမ္မွ ရုန္းထြက္ရန္ လူသားတိုင္းမွာ ပါရမီဥာဏ္ အေျခအေနေကာင္းမ်ားေတာ့ ရွိတတ္ၾကပါသည္။ ထိုအေျခအေနေကာင္းမ်ား ရွင္သန္လာဖို႔ မိမိတို႔၏ စိတ္ခလုတ္ကို ဥာဏ္ျဖင့္ထိမ္းခ်ဳပ္ကာ မိမိတို႔လိုအပ္သလို ပံုသြင္းျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ၾကရေပမည္။

ဆံပင္ညွပ္သမားသည္ အင္မတန္ရွဳပ္ေထြးေနသည့္ ဆံပင္မ်ားကို သို႔မဟုတ္ မလိုအပ္သည့္ ဆံပင္မ်ားကို ျဖတ္ညွပ္ထုတ္ကာ မိမိလိုအပ္သည့္ ဆံပင္ဒီဇိုင္း ပံုပန္းသ႑ာန္ကို လွပတင့္တယ္ေအာင္ျပဳလုပ္ဖန္တီးသကဲ့သို႔ မိမိတို႔သည္ အရုပ္ဆိုးအၾကည့္တန္လွသည့္ သံေယာဇဥ္အရွဳပ္ေထြးမ်ားကို ျဖတ္ထုတ္နိုင္ဖို႔ ေရွးဦးစြာ မိမိစိတ္ကို လွပေအာင္ဖန္တီးရေပလိမ့္မည္။ စိတ္လွလာလွ်င္ တေျဖးေျဖး အသိဥာဏ္တိုးကာ သံေယာဇဥ္ ကာမဂုဏ္အာရုံေတြအေပၚမွာ တပ္မက္မွဳကင္းလာေပလိမ့္မည္။ လူသားတို႔သည္ ပါရမီဥာဏ္မရင့္သန္ေသးေသာအခါ ကာမဂုဏ္အာရုံအေပၚ၌ သာယာမွဳ အႆာဒတရားမ်ားျဖင့္ ေမြ႔ေလွ်ာ္တတ္ၾကေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္း ပါရမီဥာဏ္ရင့္သန္လာေတာ့ ယင္းကာမဂုဏ္အာရံု သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႔တို႔၏ အျပစ္ အာဒီနဝ ကိုျမင္လာတတ္ၾကပါသည္။ သံေယာဇဥ္ ကာမဂုဏ္တို႔၏ အျပစ္ကို ျမင္လာတာႏွင့္အမွ် ထိုအေႏွာင္အဖြဲ႔ ေနွာင္ၾကိဳးတို႔မွ လြတ္ေျမာက္မွဳ (နိႆရဏ) ကို ရရွိဖို႔ ၾကိဳးစားၾကသည္။ လြတ္ေျမာက္မွဳ ရတာႏွင့္တျပိဳင္နက္ သစၦိကရဏ ဟုေခၚသည့္ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးတို႔၏ စင္စစ္လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺဴတာစခန္းကို မ်က္ေမွာက္ျပဳၾကရေပသည္။

ယခုအခါ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ျမတ္ၾကီးႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္ေနၾကေသာ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတို႔သည္ သံေယာဇဥ္ေနွာင္ၾကိဳးမ်ားမွ ရုန္းထြက္ရန္ နည္းေကာင္း လမ္းေကာင္းမ်ား ရွိပါသည္။ သာသနာဒုလႅဘ ၾကံဳရသည့္ အခါေကာင္းၾကီးကို လွလွၾကီး ရရွိၾကေပသည္။ ယခုလို ကာလေကာင္း၊ေခတ္ေကာင္း ဝိပႆနာလက္နက္ေကာင္းမ်ားျဖင့္ လွလွၾကီးေတြ႔ၾကံဳပိုင္ဆိုနိုင္ၾကကုန္လွ်က္ ေနာက္ဆံတငင္ငင္ အေထြးယွက္ယွက္ သံေယာဇဥ္ကြန္ယက္မွ ရုန္းထြက္နိုင္ဖို႔ တရားသမၸဇဥ္ အမ်ားယွဥ္၍ ဥာဏ္ဟုန္ရဲရဲ ျဖစ္နိုင္သေလာက္ အားခဲနိုင္ၾကပါေစသတည္း။


ေမတၱာျဖင့္

ေမ့သားလွ(ဇလဂၢ)

၂၄-၀၂-၂၀၁၂

Tuesday, February 21, 2012

ဦးအိမ္ခင္´ သို႔မဟုတ္ မ်ိဳးခ်စ္ ရဟႏၱာေထရ္အရွင္


ကိုယ္မတတ္ႏိုင္တဲ႔ ကိစၥေတြမွာ `တရားနဲ႔ေျဖ။ တရားနဲ႔ေျဖ´ လို႔ သူမ်ားေတြကို ေဖ်ာင္းဖ်ခဲ႔သလို ကိုယ္႔ဘာသာလည္း တရားေလးနဲ႔ ေျဖႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ အံ႔ၾသစရာႀကီးဗ်ာ။ တကယ္ေျပတယ္ဗ်ဳိ႔႔။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ကိုယ္႔လိုပဲ အေမွာင္ထဲမွာ ခၽြတ္ျခဳံက်ေနတဲ႔သူေတြကိုပါ တရားနဲ႔ ေျဖႏိုင္ေအာင္ ဓမၼလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ ဒီတခါေဟာမယ္႔ ဇာတ္ေတာ္ကေတာ႔ နိဂမ၀ါသီတိႆ မေထရ္ႀကီးရဲ႔႕ ဇာတ္ေၾကာင္းပါပဲ။ ကဲ .. တရားနာပရိသတ္ႀကီးေရ။ အနႏၱငါးပါး အရင္ ကန္ေတာ႔လိုက္ၾကပါဦး။

အဲဒီမေထရ္ႀကီးရဲ႕ ဘြဲ႔မည္ဟာ `ေက်းရြာနိဂုံး၌သာ ေနထိုင္သူ´ လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါသတဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ေတာေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနတဲ႔ တိႆမေထရ္ႀကီးဟာ ရဟန္း၀ါ ငါး၀ါရကတည္းက ဘုရားရွင္ထံ ကမၼ႒ာန္းတရားမ်ား ေတာင္းယူၿပီးေတာ႔ မိမိေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ေတာရြာကေလးကိုျပန္လို႔ တရားအားထုတ္ေတာ္မူသတဲ႔။ သာ၀တၳိျပည္မွာ အနာထပိဏ္သူေ႒းႀကီး အလွဴႀကီးေပးတုန္းကလည္း မလာဘူး။ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမႀကီး အလွဴႀကီးေပးလည္း မႀကြဘူး။ ေကာသလမင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ အလွဴႀကီးေတြ ေပးတာေတာင္ တစ္ခါမွ ၾကြမလာပါဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ သူ႔ကို ေတာမွာပဲ ေနတဲ႔ဘုန္းႀကီး `ဦးအိမ္ခင္´ ရယ္လို႔ ေငါ႔ေတာ႔ေတာ႔ နံမည္ေပးထားၾကပါသတဲ႔။

တကယ္ေတာ႔ မေထရ္ႀကီးဟာ ရပ္ရြာသံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းလို႔၊ ေမြးရပ္ကမခြာႏိုင္လို႔ အိမ္သတိရပစၥေယာ လုပ္ၿပီး ေတာကမခြာ ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ ရဟႏၱာအေလာင္းအလ်ာမို႔ တြယ္တာမႈသံေယာဇာဥ္ဆိုတာလည္း သူ႔မွာ မရွိသေလာက္ပါပဲတဲ႔။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ စြဲၿမဲခံယူေနတာ တစ္ခုေတာ႔ ရွိပါသတဲ႔။

`သဓေမၼာ မိမိ၏မ်ဳိးႏြယ္၊ ရပ္ရြာ၊ ရိုးရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈတို႔သည၊္ ပိဂုေဏာ ဂုဏ္မဲ႔သည္ဟု ထင္ရေစကာမူ၊ သုနိ႒ိတာ - အဆမ်ားစြာ ပို၍တိုးတက္သည္ဟု ထင္ရေသာ၊ ပရဓမၼာ သူတပါးတို႔၏ မ်ုိးႏြယ္၊ ရပ္ရြာ၊ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ထက္၊ ေသေယ်ာ ျမတ္၏´ လို႔ ဆိုပါသတဲ႔။ `ေသေရာ(ေသေယ်ာ)ဟယ္ ေသေရာ(ေသေယ်ာ) ေသေရာ(ေသေယ်ာ)´ လို႔ေျပာရင္ `ျမတ္ေလစြ ျမတ္ေလစြ ျမတ္ေလစြ´ လို႔ အနက္ျပန္ရမယ္ေနာ္။ ေစာေစာက စကားကိုေတာ႔ မႏၱေလးသားေတြက ၀မ္းသာအယ္လဲ ေထာက္ခံၾကပါလိမ္႔မယ္။ ရဟႏၱာျဖစ္ခါနီးတာေတာင္ ေဒသစြဲက မကင္းေသးပဲကိုးလို႔ အထင္လြဲကုန္ရင္ ငရဲႀကီးကုန္မွာစိုးလို႔ ဆက္ရွင္းျပပါရေစဦး။

မေထရ္ႀကီးရဲ႔သေဘာထားက သည္လိုပါတဲ႔။ သူဟာ ဤေဒသ ဤနိဂုံး ဤမိဘမ်ဳိးနြယ္၌ လူျဖစ္လာရျခင္းမို႔ အဲဒီေဒသ အဲဒီနိဂုံးက မိဘေဆြမ်ဳိးေတြကို ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ရပါမယ္ တဲ႔။ မိမိအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အဲဒါေတြကို ပစ္ပယ္ၿပီး သာသည္႔ေျမသို႔ ၾကြသြားခဲ႔ရင္ ေက်းဇူးကန္းရာေရာက္တယ္ လို႔ ျမင္ပါသတဲ႔။ ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္သလဲဆိုေတာ႔ အရပ္တပါးမသြားပဲ အဲဒီရပ္ရြာမွာတင္ ရဟန္းကိစၥၿပီးေျမာက္ေအာင္ တရားအားထုတ္လို႔ ေနပါသတဲ႔။ ဒီမွာလည္း ရပ္ရြာေက်းဇူးဆပ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး `ေဆးရုံေဆာက္ေပးပါ။ လမ္းခင္းေပးပါ။ ေက်ာင္းေဆာက္ေပးပါ။´ လို႔ ဟိုလူ႔ပူဆာ ဒီလူ႔ပူဆာ မလုပ္ဘူးေနာ္။ ဘုန္းႀကီးပီပီ ဘုန္းႀကီးကိစၥကိုသာ လုပ္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္တာ အင္မတန္ အတုယူစရာေကာင္းပါတယ္။ (ဘုန္းႀကီးစာခ်တယ္လို႔ ကေလာ္တုပ္ခံရေတာ႔မွာပဲ)

ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ႔ နားေထာင္ၾကည္႔ပါ ဟစ္ေဟာ႔ပ္သီခ်င္းလို႔ အေလးအနက္ထားေျပာခ်င္တာကေတာ႔ အရင္တေခါက္ကေျပာခဲ႔သလို မေထရ္ႀကီးရဲ႕ ရဟန္းအလုပ္၊ အသက္ေမြးမႈ၊ ၀မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ခံယူခ်က္သေဘာထားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာင္မယ္ေလး။ လုိရင္းေရာက္ေအာင္ မနည္းရုန္းယူရတယ္။ ႏို႔မို႔ ဗုဒၶစာပန္းခ်ီေတြ ေရးမလို႔လားလို႔ အေငါ႔ခံရဦးမယ္။ လူေတြဟာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔အခါ၊ အသက္ေမြးမႈျပဳတဲ႔အခါ၊ ၀မ္းစာရွာတဲ႔အခါ ဆက္စပ္လာတဲ႔ အက်ဳိးတရားသုံးပါးရွိပါတယ္တဲ႔။ လာဘလို႔ေခၚတဲ႔ ေငြေၾကးဥစၥာရယ္၊ သကၠာရလို႔ေခၚတဲ႔ အမ်ားကအသိအမွတ္ျပဳရိုေသေလးစားမႈရယ္၊ သိေလာကလို႔ေခၚတဲ႔ ထင္ရွားေက်ာ္ေဇာမႈရယ္ပါတဲ႔။

ေလာကမွာ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ သူသူကိုယ္ကုိယ္ ပစၥည္းဥစၥာနဲ႔ ျပည္႔စုံခ်င္ၾကတဲ႔သူခ်ည္႔ပါပဲတဲ႔။ အဲသလိုျပည္႔စုံဖို႔ ေတာင္႔တရုံတင္မဟုတ္ဘူး။ အားထုတ္ႀကိဳးစားၾကတာလည္း ဓမၼတာပါပဲတဲ႔။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း အဲသလို ႀကိဳးစားအားထုတ္ရာမွာ တရားသျဖင္႔ရေအာင္ အားထုတ္တာမဟုတ္ပဲ အတင္းအဓမၼႀကိဳးစားအားထုတ္လာခဲ႔ရင္ေတာ႔ အဲဒါ သမၼာအာဇီ၀ မမည္ေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။ တခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ေငြေၾကးထက္ ရာထူး႒ာနႏၱရကို အေရးစိုက္အားထုတ္ပါသတဲ႔။ ဒီေနရာမွာလည္း တရားသျဖင္႔ႀကိဳးစားတာနဲ႔ အတင္းအဓမၼႀကိဳးစားတာ ႏွစ္မ်ဳိးကြဲျပန္တာပဲ။ မရေသးေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ရေအာင္ ႀကိဳးစားတာတင္ ဘယ္ကပါ႔မလဲ။ ရၿပီးေသာစည္းစိမ္ဥစၥာေတြ သူမ်ားလက္ထဲ လႊဲေပးရမွာစိုးလို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ မင္းတို႔ပရိယာယ္ ေရႊဥာဏ္ျခယ္လုပ္ေနၾကရသလဲဆိုတာလည္း သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္။ သံေ၀ဂယူၾက။ တခ်ဳိ႔က်ေတာ႔ ေငြေၾကးလည္း မမက္ပါဘူး။ ရာထူးလည္း မမက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ နံမယ္ေလးေတာ႔ ႀကီးခ်င္ေသးတာတဲ႔။ သူမ်ားေျမွာက္ေပးတိုင္း ေပါက္ကရေတြ ေရးေရးေနတဲ႔ ဆရာ၀န္ကေလးတစ္ေယာက္လိုေပါ႔။ ဟိုလူကသိ၊ ဒီလူကသိဆို သူ႔မွာ သြားႀကီးကိုၿဖီးလို႔၊ ေသာက္ညင္ကပ္တဲ႔သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေပါသလဲဆိုတာက်ေတာ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ။ အဲဒီထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္ အတင္းအဓမၼလုံ႔လစိုက္ၿပီး ေၾကာ္ျငာလိုက္၀င္ေနျပန္ရင္လည္း အဲဒါ မဟုတ္ေသးပါဘူးတဲ႔ဗ်ား။

တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီအက်ဳိးတရားသုံးပါးဟာ တရားသျဖင္႔ရလာတာမဟုတ္ပဲ ကာယဒုစရိုက္ ၀စီဒုစရိုက္ မေနာဒုစရိုက္ေတြနဲ႔ရလာခဲ႔တယ္ဆိုရင္ ေလာကခ်မ္းသာကိုရတယ္လို႔ ကိုယ္႔ဘာသာထင္ဦးေတာ႔ အဲဒီခ်မ္းသာထဲမွာ ကိုယ္႔ကို ၿဖဳိဖ်က္မယ္႔ ေသာက၊ ပရိေဒ၀၊ ဒုကၡ၊ ေဒါမနႆတို႔ အစဥ္တြဲလ်က္ပါလာပါသတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ စစ္မွန္ေသာ အက်ဳိးစီးပြားကို လိုလားသူတိုင္းဟာ အဲဒီအက်ဳိးသုံးပါးအေပၚ အယုတ္အလြန္မရွိ၊ မွ်တရုံနဲ႔ ေက်နပ္ရပါသတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္တဲ႔ အယူအဆ အဆုံးအမတရားေတာ္ပါလိမ္႔ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ တရားနဲ႔ေျဖတာ ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတာ။ အဲဒီမေထရ္ႀကီးကေတာ႔ လာဘ၊ သကၠာရ၊ သိေလာကဆိုတဲ႔ တရားသုံးပါးစလုံးအေပၚ မွ်တရုံနဲ႔ ေက်နပ္ႏိုင္လို႔ ေမြးရပ္ဇာတိက မခြာပဲ တုန္႔ျပန္ေက်းဖူးျပဳႏိုင္ေအာင္ ရဟန္းတရားမ်ား အားထုတ္ေနခဲ႔ျခင္းပါတဲ႔။

ကဲ.. ဇာတ္ေတာ္ေပါင္းၾကပါစို႔။ နိဂမ၀ါသီတိႆမေထရ္ႀကီးကို ဦးအိမ္ခင္ႀကီးရယ္လို႔ စကားတင္းဆိုၾကတဲ႔ သံဃာအေပါင္းတို႔ကို ဘုရားရွင္က သု၀ေက်းမင္းဇာတ္ကို ေဟာေတာ္မူပါသတဲ႔။ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ေရသဖန္းပင္ႀကီးေပၚမွာ သဖန္းသီးမ်ားကုန္ေတာ႔ သဖန္းညြန္႔၊ သဖန္းညြန္႔ကုန္ေတာ႔ သဖန္းရြက္ သဖန္းေခါက္တို႔ကို မွီ၀ဲေနထိုင္တဲ႔ အေလာင္းေတာ္ေက်းမင္းကို အရွင္ အာနႏၵာအေလာင္း သိၾကားမင္းက ဟသၤာအသြင္ဖန္ဆင္းၿပီး `အသင္ေက်းမင္း ဤေလာက၌ စိမ္းစိုေသာ အရြက္ရွိသည္႔ အပင္မ်ားစြာရွိပါလ်က္ ေရသဖန္းငုတ္တို၌ အဘယ္ေၾကာင္႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ရပါသနည္း´ လို႔ ေမးသတဲ႔။ ဒီအခါ ေက်းမင္းက`ဤသဖန္းပင္ႀကီး စည္ပင္ေ၀ျဖာႀကီးမားေသာအခါ၌ ငါတို႔သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ စားေသာက္ခဲ႔ၾကကုန္၏။ ယခုမူ ငါတို႔ေၾကာင္႔ပင္ သီးကင္းေျခာက္ေသြ႔ရေခ်ၿပီ။ ထိုအခါမွ ေရသဖန္းပင္ကို စြန္႔ပစ္သြားမည္ဆိုပါက ေရသဖန္းပင္အေပၚ၌ ေက်းဇူးကန္းရာ ေရာက္ေပလိမ္႔မည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ငါ႔အတြက္ အာဟာရတို႔ကို မွ်တေအာင္ ရရွိသုံးေဆာင္ႏိုင္သမွ် ကာလပတ္လုံး ဤသဖန္းပင္ကို စြန္႔မည္မဟုတ္။´ လို႔ ေျဖပါသတဲ႔။ တရားေတာ္အဆုံးမွာေတာ႔ မေထရ္ႀကီးလည္း ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။

လက္စသတ္ေတာ႔ စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေပၚလစီကားလာရိုက္ေနတာကိုး လို႔ သေဘာေပါက္ကုန္ၾကၿပီ။ ဟုတ္သားပဲ။ ကိုစိုးသူေတာင္ ေလဆိပ္က ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးျမင္တာနဲ႔ ဆူဇီႏိုက္ႀကီးကို ပစ္ၿပီး လွည္႔ျပန္လာေသးတာပဲ။ (အျပင္မွာ တကယ္ထြက္သြားေတာ႔ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ္႔) တတိယႏွစ္တုန္းက ဆရာႀကီးဦးသန္းေအး ေျပာဖူးတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းကို ခုထိမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ `တဆိတ္ရွိ brain drain, brain drain နဲ႔။ What about undrained brain? တဲ႔။ အလို႔ နလို႔ အစြမ္းအစမရွိလို႔ သတၱိမရွိလို႔ လို႔မ်ား ထင္ေနသလားမသိပါဘူးေနာ္။ ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြက `အဲဒီေကာင္ ေသာက္ရူးမို႔လို႔ အဲဒီမွာ ဒုကၡခံေနတာ´လို႔ အားေပးလာရင္ ´ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ရူး မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ေသာက္ေကာင္းပါ။ ေသာက္ေကာင္းပါ။´ လို႔ ေျပာျပလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဘြဲ႔ရဖို႔ ဘုန္းႀကီး၀တ္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ နီးစပ္ေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

မွတ္ခ်က္။ Facebook မိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မႏၱေလးသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ Facebook မွ ျပန္လည္မွ်ေဝအပ္ပါသည္။

က်န္းမာပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

ေမ့သားလွ(ဇလဂၢ)

Monday, February 20, 2012

အိမ္အျပန္ခရီးလမ္း


တေန၀င္ တေနထြက္
ေန႔ရက္ေတြဇယ္ဆက္သလို
ေၾကြြပ်က္ကာသြားတဲ့လူ႕ဘ၀
ခဏတာ ေရာက္လာၾကေပမဲ့
ေၾကာက္စရာဘ၀လို႔ မျမင္ၾက
ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေသာင္တင္ျပီး
ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနၾကတယ္။

ေန႔ရက္ေတြမ်ားလြန္းလို႔
ေသရက္ကို ေမ့ေနသလား
မစဥ္းစားမိ မေတြးေတာမိ
အေတြးေရယာဥ္ေၾကာမွာ
မိွန္းေမာေနၾကတယ္၊

ေနသည္ ၀င္ဖို႔ ဒုန္းဆိုင္းသလို
လူသည္ေသဖို႔ ဒုန္းဆိုင္းေနပါတယ္၊

အခ်ိန္နဲ႔ လူ႔ဘ၀ဟာ
တုမရေအာင္ ခ်ိန္စက္
ေသဖက္မွာ အားရက္မရွိ
နားရက္မရွိ တအိအိေျပးလႊား
တေရြ႕ေရြ႕ေျပးကစားေနေလရဲ႕။

လူသားေတြမွာေတာ့
အားရက္ရွိ နားရက္ရွိ
အိပ္ရက္ရွိၾကတယ္။

အခ်ိန္တစိတ္ကို
တအိတ္ေလာက္ထင္ျပီး
မဆင္ျခင္ ေမာ္ဖူး
ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကတယ္။

အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ
ဘာေတြပါလာၾကမလဲ
ဘာဆိုဘာမွ မယ္မယ္ရရ
ပါမလာၾက ရစရာလည္းမရွိ
အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေနတာမို႔
ျပင္သင့္ပါရက္နဲ႔ မျပင္ဆင္ႏိုင္
ဘံုပိုင္ပစၥည္းေတြကို
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြအျဖစ္နဲ႔
ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္တြယ္တာေနေလေတာ့
အႏွစ္မပါဘဲ ေလာဘမီး ေသာကမီး
ဇရာမီးေတြ တညီးညီးေလာင္
ရွိတာေတြလေျဖးေျဖးေျပာင္ျပီး
ဘ ၀ အေမွာင္တိုက္ထဲ
ေမွာက္ကာ ဆိုက္ျမဲမို႔
ေၾကာက္စရာ အမိုက္မဲဘ၀
ေရာက္ရပါေလေရာ။

ဘ၀လမ္းအသြယ္သြယ္မွာ
ေလွ်ာက္လွမ္းဖြယ္ မလြယ္ပါသဗ်ိဳ႕
အေမွာင္အလယ္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔
ေရွာင္ဖယ္မရ ထိန္းမရလို႔
ဇာတ္သိမ္းမလွမွာ ေသခ်ာပါေပတယ္။

ပညာစခန္း နိဗၺာန္လမ္းကို
ေျမာ္မွန္းခို၀င္ မဂၢင္ယာဥ္ျဖင့္
အလ်င္ခိုမီွး ကိုယ္တိုင္စီးျပီး
အျပန္ခရီး လွေစသတည္း။

တကၠသိုလ္ဘုန္းၾကြယ္။
ေဖေဖၚ၀ါရီ ၈ ၂၀၁၂