" စိတ္ကူးတုိ႔၏ ကြန္႔ျမဴးရာ အႏုပညာတုိ႔ရဲ႕ ေပါင္းစည္းရာ မိမိဖန္တီးထားတဲ့ ဒီဘေလာ႔ရပ္၀န္းေလးမွ မိတ္ေဆြအား ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆုိပါသည္...။

Saturday, March 24, 2012

သီတဂူဆရာေတာ္၏ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္


ျမတ္စြာဘုရားသည္ သူ၏ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေန႔စဥ္ လုပ္ငန္းစဥ္ တို႔တြင္ သတၱ ေလာကႀကီး၏ အေျခအေနကို တစ္ေန႔ႏွင့္ တစ္ညဥ့္လွ်င္ ေျခာက္ႀကိမ္မွ် ၾကည့္႐ႈေတာ္ မူျခင္းသည္ အလြန္ အေရးပါေသာ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ရပ္ အျဖစ္ ပါဝင္ပါသည္။ သတၱေလာကႀကီး၏ အေျခအေနသည္ သို႔မဟုတ္ ေဒသတစ္ခု၊ သတၱဝါ တစ္စုစု၏ အေျခအေနသည္ ကာမရာဂ လြန္ကဲ ေသာင္းၾကမ္းသည္ဟု ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ ထိုကာမရာဂကို ၿငိမ္းေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ သမာဓိ က်င့္စဥ္ကို ညႊန္ျပေတာ္မူသည္။ ရံခါ ေဒသတစ္ခု သတၱဝါတစ္စုစုမွာ သို႔မဟုတ္ မင္းစိုးရာဇာတို႔ေလာကမွာ အာဏာ မက္ေမာမႈတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္ျခင္းမ်ားသည္ကို ျမင္ေတာ္ မူလွ်င္ ေဒါသကိုႏွိမ္ႏွင္းဖုိ႔ ေမတၱာလမ္းစဥ္ကို ညႊန္ၾကားေတာ္မူသည္။ ရေသ့ ရဟန္း ေယာဂီ သမဏျဗဟၼဏ တုိ႔ေလာက၌ ဓမၼႏွင့္အဓမၼအျငင္းပြား၍ ျငင္းခုံ ကြဲျပားၾကသည္ကို ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ ထုိသမဏ ျဗဟၼဏတို႔အား ပညာလမ္းစဥ္ကို လိုက္နာ က်င့္သံုးၾကဖို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ ဤသို႔ျမတ္စြာဘုရားသည္ သတၱဝါေလာ ကႀကီး၏ အေျခအေနကို ႐ႈျမင္သံုးသပ္၍ အေျခအေနအားေလ်ာ္စြာ က်င့္သံုးပံုနည္းစနစ္မ်ားကို ေဟာၾကားညႊန္ျပေတာ္မူသည္ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား အတုယူလိုက္နာေဆာင္ရြက္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မ်က္စိႏွင့္နားကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္၍ ေလာကႀကီး၏အေျခအေနကို အစဥ္မျပတ္ ၾကည့္႐ႈသံုးသပ္ ေနသင့္ပါသည္။ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္အရ အစဥ္မျပတ္ ၾကည့္႐ႈ ျဖည့္စြက္ေပးဖို႔ရန္မွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဓမၼကို ျဖန္႔ခ်ိျခင္းသည္ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ ဓမၼႏွင့္လူသား တျခားစီ မျဖစ္ရေလေအာင္ ဓမၼႏွင့္လူသား တစ္ထပ္ တည္းက်ေအာင္ ျဖန္႔ခ်ိႏိုင္ပါမွ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္စံုမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မွသာ လူသားအမ်ားစုတို႔က ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ လူ႕ေလာကႀကီး အတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေက်းဇူးတင္လာၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ တစ္ဟုန္ထိုး တိုးတက္ထြန္းကားလာေသာ ယေန႔ေခတ္၌ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္စြက္ႏိုင္ေသာ ေလာကႏွင့္ဓမၼကို တစ္သားတည္း က်ေအာင္ ဦးမေဆာင္ႏိုင္ေသာ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔ကို လူသားတို႔က တစ္ေန႔တျခား လူ႔ေလာကႀကီး၏ အပိုအလွ်ံမ်ားသဖြယ္ ျမင္လာေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ယေန႔လူငယ္အခ်ဳိ႕ကဆိုလွ်င္ ဘာသာေရးမွ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ပင္ ႀကိဳးစားေနၾကၿပီး သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာသည္သာလွ်င္ ေလာကကို ေကာင္းက်ဳိးျပဳသည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ ျမင္လာေနၾကေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထုိသိပၸံႏွင့္ နည္းပညာသည္ ေလာကေကာင္းက်ဳိးကို ျပဳပင္ျပဳျငားေသာ္လည္း လူေလာကႀကီးကို လူညြန္႔တံုးေအာင္ သတ္ျဖတ္ ႏွိပ္စက္သည္မွာလည္း ယင္းတို႔ပင္ ျဖစ္ၾကသည္ကို သတိျပဳၾကရန္ လိုအပ္လွပါသည္။ တက္ထရာဆိုင္ကလင္း ေဆးသည္ အဖ်ားေပ်ာက္ေဆး တို႔တြင္ အေကာင္းဆံုးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အစာအိမ္ကို ေလာင္ကြၽမ္းေစကာ ေရာဂါတစ္မ်ဳိး ထပ္တိုးေစသည္မွာလည္း ဤေဆးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ (၅၊၈၊၁၉၄၇)ရက္တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရွိ နာဂါဆာကီႏွင့္ ဟီ႐ိုရွီးမားၿမိဳ႕တို႔မွာ လူသိန္းေပါင္း မ်ားစြာကို သတ္ခဲ့ေသာ အဏုျမဴဗံုးသည္ သိပၸံဆရာမ်ား တီထြင္ခဲ့ေသာ လက္နက္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဘာသာေရးတိုင္းသည္ လူသားတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ အသီးသီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေပးႏိုင္ၾကၿပီး လူသားတို႔စိတ္ႏွလံုးကို ယဥ္ေက်းေစႏိုင္သည္ဟု ကြၽႏု္ပ္တို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္၌ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းဆာင္ အားလံုးသည္ လူ႕ေလာကႀကီး၏ မရွိမျဖစ္ လုိ္အပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း လူသားအမ်ားစု နားလည္ခံယူလာေအာင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ အားထုတ္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ လက္ထက္ေတာ္ကာလက ကု႐ုတိုင္း၊ ထုလႅေကာ႒ိကၿမိဳ႕သို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေရာက္သြားေသာအခါ ျမတ္ဗုဒၶ၏ဓမၼကို နာၾကားရသျဖင့္ ဘီလ်ံနာသူေ႒း ရ႒ပါလရဟန္း ျပဳခဲ့သည္။ ဘီလ်ံေပါင္း မ်ားစြာေသာ ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကိုစြန္႔၍ ရဟန္းျပဳခဲ့ေသာ အရွင္ရ႒ပါလကို ေကာရဗ်မင္းႀကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ေမးေလွ်ာက္ပါသည္။ ''အရွင္ဘုရားသည္ ဤမွ်ႀကီးက်ယ္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာေတြကိုစြန္႔ၿပီး မည္သည့္ခ်မ္းသာ သုခကို ျမင္၍ ရဟန္းျပဳခဲ့ပါသနည္း'' အရွင္ရဌပါလက ျပန္လွန္၍ ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။ ''ဒကာေတာ္မင္းႀကီး ရေသ့ရဟန္းတို႔ အေပၚမွာ သင္သည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ျမင္ပါသနည္း'' မင္းႀကီးကဆိုပါသည္။ ''လူေတြဟာ စီးပြား ပ်က္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိး ပ်က္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ က်န္းမာေရး ပ်က္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ စားဝတ္ေနေရး အခက္ေတြ႕တဲ့ လူေတြဟာ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ ဝင္လုပ္ၿပီး စားစရာ၊ ဝတ္စရာ၊ ေနစရာ ေတြကို ရွာၾကတာပဲ''။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူသားေတြ အတြက္ ဘာအက်ဳိးေက်းဇူးမွ မျပဳသည့္ အဓိပၸာယ္ကို မင္းႀကီးက ဆိုလာသည္။ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လူပိုေတြ အေခ်ာင္သမား ေတြလို႔ျမင္တဲ့ အျမင္ရွိ သူအခ်ိဳ႕ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ လက္ထက္ေတာ္ အခါကပင္လွ်င္ ရွိဖူးပါသည္။ ပညာမဲ့ေသာ လူသားတို႔ ဤသို႔ျမင္သည္မွာ အလြန္အေရးမႀကီး လွေသာ္လည္း ေကာရဗ် မင္းကဲ့သို႔ မင္းစိုးရာဇာတုိ႔က ဤအျမင္မ်ဳိး ရွိသည္မွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား သတိျပဳစရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္ရဌပါလ၏အေျဖမွာ--- ၁။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္။ သတၱဝါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ တည္ၿငိမ္မႈမရွိဘူး။ ငါသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၌ ဘဝ၏ တည္ၿငိမ္မႈကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ဝင္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျဖပါသည္။ အရွင္ဘုရား၏ ဘဝတည္ၿငိမ္မႈကို ဘာႏွင့္တည္ေဆာက္သလဲဟု မင္းႀကီးကေမးလွ်င္ အရွင္ရဌပါလက ငါ့ဘဝရဲ႕ တည္ၿငိမ္မႈကို ဓမၼျဖင့္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျဖၾကားလိုက္သည္။ ၂။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ ေနပါသည္။ ငါသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္၌ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးကို ၿငိမ္းေအးေစဖို႔ ဝင္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘဝမီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို ဓမၼျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ၃။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အိုနာေသ သံုးမ်ဳိးတို႔ ႏွိပ္စက္ေသာအခါ ဘယ္တန္ခိုးရွင္မွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရဘူး။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဒုကၡသံုးမ်ဳိးတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ငါသည္ သာသနာေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုဒုကၡသံုးမ်ဳိးတို႔ကို ငါသည္ ဓမၼျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ၄။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ ပစၥည္းဥစၥာ ရာထူးအာဏာ ေတြဆိုတာ တကယ္စင္စစ္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ အျဖစ္ ဘာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္ၾကဘူး။ ငါ့ဥစၥာဟု ေျပာေနၾကေသာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာထက္ ပို၍ ေျပာဆိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရွိၾကဘူး။ ႏွစ္တစ္ရာ မျပည့္မီမွာ ထိုပိုင္ဆိုင္မႈ အားလံုးတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ၾကရစၿမဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၌ ငါသည္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာရွာဖို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ငါက်င့္ထားေသာ ဓမၼအားလံုးတို႔ကို ငါပိုင္ခဲ့ေလၿပီဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ၅။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးသည္ မည္သည့္ပစၥည္းဥစၥာ မည္သည့္ ရာထူးအာဏာတို႔ မည္မွ်ပင္ ရထားၾကေစကာမူ အလိုမျပည့္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အလိုရွိေနသမွ် မည္သို႔ပင္ ျဖည့္ၾကေသာ္လည္း အလုိကား မျပည့္ၾကေပ။ အလုိမျပည့္မီမွာပင္ လူသားအားလံုးတို႔ ေသၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသည္ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာ၌ ငါ၏ အလုိဆႏၵတို႔ကို ပစၥည္းဥစၥာ ရာထူးအာဏာတို႔ျဖင့္ မျဖည့္ဘဲ ဓမၼျဖင့္ ျဖည့္ခဲ့ေလၿပီ။ လိုသည္ဆိုသည့္ ေလာဘ၏ ေနရာ၌ ဓမၼျဖင့္ အစားထိုးႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ကြၽႏ္ုပ္ အလိုျပည့္ခဲ့ေလၿပီဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ၆။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး လူသားတို႔သည္ ''လိုသည္ လိုသည္''ဆိုသည့္ လိုအပ္ခ်က္ ကို ရွာေဖြ ျဖည့္စြက္ၾကရာ၌ လိုအပ္ခ်က္တို႔ကုိ အဆံုးမသတ္ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တဏွာေလာဘ၏ ေက်းကြၽန္မ်ားအျဖစ္သာ ျဖစ္ခဲ့ၾကရေလသည္။ ငါသည္ တဏွာ၏ ေက်းကြၽန္အျဖစ္က လြတ္ဖို႔ရန္ အတြက္ ရဟန္းဝတ္ခဲ့သည္ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔လွ်င္ အရွင္ရဌပါလ၏ မြန္ျမတ္ေသာ မွန္ကန္ေသာ ရဟန္းျပဳျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔ကို မင္းႀကီး ၾကားေသာအခါ အလြန္ပင္ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ခဲ့ေလသည္။ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ျခင္းေၾကာင့္ သူစြပ္စြဲခဲ့မိေသာ အျပစ္တို႔ကို ေတာင္းပန္ဝန္ခ် ကန္ေတာ့ခဲ့သည္။ ဤေန႔မွစ၍ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ပါ၏ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့ေလသည္။ သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ယေန႔ႏိုင္ငံအသီးသီး လူမ်ဳိးအသီးသီး စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းတို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ ေနၾကရေသာ ကာလ၌ ႏိုင္ငံအသီးသီးရွိ လူသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္၍ စားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲ ေတြ႕ေနၾကရသည္ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား အားလံုး ျမင္ေတြ႕ေနၾကရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း ႏိုင္ငံေရး အၾကပ္အတည္း ဘာသာေရး အၾကပ္အတည္း ဤသံုးခုတို႔သည္ တျခားစီ မေနၾကဘဲ အျပန္အလွန္ မွီတြယ္၍ ေနတတ္ၾကေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးစီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ လူအမ်ားစု အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနၾကရသည္ကို ၾကည့္၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဘာသာေရး အလုပ္လက္မဲ့ မျဖစ္ရေလေအာင္ အထူး သတိျပဳၾကရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အေနနဲ႔ မိမိတုိ႔လုပ္ေဆာင္ၾကရမည့္ လူမႈေရး အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းမ်ား၊ ပိဋကတ္ သင္ၾကားပို႔ခ်ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ ကမၼ႒ာန္း က်င့္ႀကံ အားထုတ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ယေန႔ေခတ္၌ ႏွစ္ဆတိုး ႀကိဳးစား၍ လုပ္ေဆာင္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ အရွင္ရဌပါကကို ေကာရဗ်မင္းႀကီး စြပ္စြဲသလို အစြပ္စြဲ မခံၾကရေလေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ေကာရဗ် မင္းႀကီးကဲ့သို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္တို႔ အေပၚ အထင္အျမင္ ေသးၾကသည့္ လူတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ ရေအာင္ အရွင္ရဌပါလကဲ့သို႔ အားထုတ္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ လႈပ္ရွားေနေသာ ကမၻာကို တည္ၿငိမ္မႈရွိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔မွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ တာဝန္ ျဖစ္ေပသည္။ ကမၻာကို တုန္လႈပ္ေစေသာ လူေတြထဲမွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား မပါဝင္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါသည္။ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္တို႔ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဝိုင္းဝန္းျဖည့္စြက္ ေပးႏိုင္ၾကဖို႔ အားထုတ္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လိုအပ္ခ်က္ဆိုသည္မွာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ လိုအပ္ခ်က္ကို ဆိုလိုပါသည္။ သို႔မွသာ ကမၻာ့လူသားအမ်ားစုက ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ တို႔သည္ ကမၻာ့လူသားအားလံုး တို႔အတြက္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ အထူး အားကုိးထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္သည္ဟု သိျမင္လာၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤ သည္ကား ကြၽႏု္ပ္၏ ေတာင္းဆိုမႈပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။ ပူေလာင္ေနေသာ ကမၻာမွာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ မီးသတ္သမားမ်ားသဖြယ္ ကိေလသာမီး ေသာကမီး စစ္မီးတု႔ိကို ၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ ကမၻာ့ေရးရာမွာ ပါဝင္ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ့ေလာကကို မီးဝိုင္း႐ႈိ႕ေသာ လူေတြထဲမွာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ မပါဝင္ႏိုင္ေပ။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လူသားတို႔ထံမွ ဘာကိုမွ် မေတာင္းဆိုၾကပါ။ သို႔ေသာ္ '' Jealousy ကို Joy ေျပာင္းၾကပါ။ Evil ကို Good သို႔ေျပာင္းၾကပါ။ Ignorance ကို Enlightenment သို႔ ေျပာင္းၾကပါ။ အဝိဇၨာမွ ဝိဇၨာသို႔ ေျပာင္းၾကပါ'' ဟူေသာ Change ကို တကယ္ပဲ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။ သီတဂူ စန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိၾကပါေစ။ ေဒါက္တာအရွင္ဉာဏိႆရ အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ Ph.D., Litt. သီတဂူ ကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္၊ စစ္ကိုင္း။

REF: သီတဂူဆရာေတာ္၏ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္

Posted by ခမ္းမင္းဦး to FOREVER FRIENDS ထာ၀ရသူငယ္ခ်င္းမ်ား on မတ္ 24, 2012 at 9:24pm

အမွ် ဘာေၾကာင့္ယူရတယ္

ရြာဦးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံ၊
ဒုိးဒုိးေဒါင္ေဒါင္ညံ။
ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊
အမွ်ယူစုိ႔လား။

အမွ်ဘာေၾကာင့္ ယူရတယ္
ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္။
ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ၊
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ။

အလြန္တရာေလးနက္တဲ့ပ႒ာန္း စတဲ့အဘိဓမၼာက်မ္းေတြ၊ နိကာယ္အရပ္ရပ္ေတြကုိ
ပုိ႔ခ်သင္ၾကားေနတဲ့ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ဓမၼစာေပသင္ တန္းရဲ႕သုံးႏွစ္ပတ္
လည္အျဖစ္က်င္းပတဲ့ပြဲမ်ိဳးမွာ ၾသဝါဒစကားမိန္႔ၾကားဖုိ႔
ေလွ်ာက္ထားတယ္ဆုိပါမွ ဘာျဖစ္လုိ႔ခုလုိ မူလတန္းကေလးေတြ အတြက္ျပဌာန္းထားတဲ့
မူလတန္းဖတ္စာထဲက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ လာရြတ္ေနရတာလဲလုိ႔
ေတြးေကာင္းေတြးမိလုိက္ေလမလားပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒုိ႔ကုိမ်ား မူလတန္းအရြယ္
သူငယ္ႏွပ္စား ထင္ၿပီး ေစာ္ကားေမာ္ ကားလုပ္ေလသလားလုိ႔
ေတြးေကာင္းလည္းေတြးေလမလားပါ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကုုိ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္ငယ္
တတိယတန္းလား။ စတုတုတၴတန္း လားေတာ့ တိတိက် က်မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ျမန္မာဖတ္စာစာအုပ္ထဲ မွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ဒီကဗ်ာေလးထဲကပဲ စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္ကုိယူၿပီး ဟုိတေန႔ကပဲ “ေခါင္းေလာင္းသံ
ငါတုိ႔ၾကား” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။
ဒီထဲကတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဖတ္ၿပီးေကာင္းဖတ္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ေလးေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ ဇရာဆုိ တဲ့လက္နဲ႔
ထုိးႏွက္ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နာက်င္မႈ (ဗ်ာဓိ) သံစဥ္ထြက္လာတဲ့အေၾကာင္းကုိ
ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေရးေနရင္းပဲ ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔
ပတ္သတ္တဲ့တျခားေတြးေတာစရာေလးေတြလည္း စိတ္ထဲေပၚလာလုိ႔
အနည္းအက်ဥ္းခဲ်႕ၿပီးေတြးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီလုိေတြးခဲ့တဲ့အေတြးက ဒီေန႔ ဒီမွာေျပာလုိတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔
ဆက္စပ္ေနတယ္ထင္မိလုိ႔ ဒီေနရာမွာနည္း နည္းေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ကဗ်ာေလးထဲမွာ “ေခါင္းေလာင္းသံ ငါတုိ႔ၾကား၊ အမွ်ယူစုိ႔လား”လုိ႔ပါတယ္။ ဒါ
ျမန္မာ႐ုိးရာဓေလ့နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ငယ္စဥ္က ရြာဦးေက်ာင္းမွာ
ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြရွိတယ္။ မင္းျဖဴမွန္မွန္ေျပာလုိ႔
ဆုိၾကတဲ့ အေလးခ်ိန္ ငါးေသာင္း ငါးေထာင္ ငါးရာ ငါးဆယ္ ငါးပိႆာ
အေလးခ်ိန္ရွိတယ္လုိ႔ဆုိတဲ့ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္
မႀကီးမားေပမယ့္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုန္းေတာ္ ရာဟု ေထာင့္ကဓမၼာ႐ုံထဲမွာ
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီးေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ရြာေက်ာင္းမွာ
အဲဒီေခါင္းေလာင္းမ်ဳိး သုံးေလးလုံး ရွိတယ္။

ညစဥ္ညတုိင္း ၇ နာရီေလာက္အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္အပါအဝင္
ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသားကုိရင္အားလုံး ဘုရားဝတ္ၾကတယ္။ ဝတ္မ တက္မီမွာ
အခ်က္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အဲဒီေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြကုိထုိးႏွက္တယ္။
ေခါင္းေလာင္းသံကုိ တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္က အထိ ၾကားရတယ္။

အဲဒီလုိေခါင္းေလာင္းႀကီးေတြထုိးႏွက္ရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက
ဝတ္တက္ၾကေတာ့မယ္လုိ႔သိတာနဲ႔ ရြာထဲက ဘုရားတရားဝါသနာထုံတဲ့ လူႀကီး
သူမမ်ားကလည္း ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဘုရားဝတ္တက္ၾကတယ္။
အိမ္မွာရွိတဲ့သားသမီးေတြေျမးေတြကုိလည္း ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔
တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံက ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ဖုိ႔
အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံလုိ ျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနလုိ႔ ဘုရားဝတ္တက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အလွည့္က်တဲ့
ကုိရင္ႀကီးတစ္ပါးပါးက ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးဦးက ျဖစ္ေစ၊ အမွ်
အမွ် အမွွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာလုိ႔ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ အမွ်ေဝရတယ္။ အျခားေသာ
ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ အမွ်တစ္ခါေဝၿပီးတုိင္း ေခါင္းေလာင္းႀကီးကုိ
ထုိးႏွက္တယ္။ အဲဒီလုိ ညဦးယံမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ထုိးတဲ့
ေခါင္းေလာင္းသံကုိၾကားၿပီဆုိလ်င္ ေတာ့ ေက်ာင္းကသံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔
ေက်ာင္းသားေတြဝတ္တက္ၿပီးလုိ႔ အမွ်ေဝေနၿပီဆုိတာ ၾကားသူမ်ားကသိထားၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္းသံကုိၾကားတဲ့သူမ်ားက သာဓု သာဓု သာဓု လုိ႔
ၾကားရာအရပ္ကေန ေက်ာင္းဆီမွန္းေမွ်ာ္ကာ သာဓုေခၚၾကတယ္။

အဲဒီလုိအေလ့အက်င့္ဟာ လူႀကီးေတြပါမက ကစားေနတဲ့ကစားဝုိင္းက
ကေလးေတြအထိေတာင္သက္ေရာက္လုိ႔ တလင္းျပင္မွာ စုေပါင္းက စားေနလ်င္ေတာင္
ကစားတာကုိခဏရပ္လုိ႔ သာဓုေခၚၾကတယ္။ လူႀကီးမိဘမ်ား ကလည္း
ကုိယ့္ရဲ႕သားသမီးေတြ ေျမးေတြကုိ သာဓုေခၚဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတယ္။
လူေတြတြင္မ က ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ေခြးေတြ၊ ရပ္ရြာထဲရွိ ေခြးေတြလည္း ေအာ္ၾက
အူၾကတယ္။ အျခားအခ်ိန္မွာ ေခြးေတြအူတာကုိ သိပ္သေဘာ မက်က်ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္
ေခြးေတြေအာ္တာအူတာကုိေတာ့ ေခြးေတြသာဓုေခၚ တာပဲလုိ႔ လက္ခံနားလည္ၿပီး
ဝမ္းေျမာက္ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါက ေတာရြာဓေလ့ ခ်စ္စရာေလးတစ္ခုေပါ့။

ဒီမွာ ဘာေတြ႕ရလဲဆုိေတာ့ ေကာင္းမႈေကာင္းရာလုပ္တဲ့သူေတြရဲ့လုပ္ငန္းကုိ
ကုိယ္ကုိတုိင္မလုပ္ႏုိင္ေတာင္ ေက်နပ္တတ္ရမယ္။ အားေပး တတ္ရမယ္။
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္တတ္ရမယ္။ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚတတ္ရ မယ္ဆုိတဲ့
ဓေလ့ေကာင္းတစ္ခုကုိပါ။ ဒီကတဆင့္တက္ကာ
သူမ်ားေတြေကာင္းမႈေကာင္းရာျပဳလုပ္ေနတာကုိ အတုယူၿပီး ကုိယ္ကုိတုိင္လည္း
သူတုိ႔လုိပဲ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ အသိမ်ဳိးကုိ
ျဖစ္္ေစႏုိင္တယ္။

အဲဒီလုိ သူမ်ားေတြရဲ႕ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိ အားေပးလုိတဲ့စိတ္ထား၊
ကုိယ္တုိင္လည္း ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကုိလုပ္လုိတဲ့စိတ္ထား ေတြထြန္းကားလာပါမွ
ကုိယ္ေနထုိင္တဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ေလာကႀကီး
ပုိမုိတုိးတက္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့လုပ္ ရပ္ဆုိလ်င္ အားေပးရမယ္။
ကူညီရမယ္။ ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီး မလုပ္ရဘူး။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ကုိ
ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီးလုပ္တဲ့သူရဲ႕သႏၲာန္မွာ ဘယ္ လုိမွ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္
မကိန္းတည္ႏုိင္ဘူး။

ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာေလးထဲမွာ “အမွ် ဘာေၾကာင့္ယူရတယ္။ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ကြယ္” တဲ့။
ဒီေတာ့ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ရန္အတြက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳ လုပ္ၾကသူ၊
သာသာသာသနာအတြက္၊ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္၊ သက္ရွိကမၻာေလာကသားေတြနဲ႔
သက္မဲ့ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့သူေတြရဲ႕
လုပ္ရပ္အားလုံးအေပၚမွာ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာျဖစ္ႏုိင္ရမယ္။ သူလုပ္တာပဲ။ ငါလုပ္တာ
မွမဟုတ္တာဆုိၿပီး မနာလုိစိတ္ထားမထားရဘူး။ ဒါဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး “ကုသုိလ္သည္ ဘယ္မွာလဲ။ ေခါင္းေလာင္းထုိးေနဆဲ” တဲ့။ ခု ဒီမွာ
သင္တန္းေတြကုိအပင္ပန္းခံကာ ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ေတြနဲ႔
ေငြေၾကးေတြကုိရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံကာ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ၾကတယ္။

ခုလုိသင္တန္းေတြဖြင့္လွစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း အမ်ားတကာေတြ သိ
ေအာင္ေၾကျငာအသိေပးေနတယ္။ ၾကားသိသူေတြ သင္တန္းကုိ ကုိယ္တုိင္တက္ေရာက္ၿပီး
ကုသုိလ္အမွ်ေတြရယူနိင္ၾကပါေစ။ ကုိယ္တုိင္မ တက္ေရာက္ႏုိင္လည္း
အင္တာနက္ကေနတိတ္ေခြေတြကတဆင့္ နာၾကားႏုိင္ၾကပါေစ။ တတ္အားသမွ်
လွဴးဒါန္းမႈေတြျပဳလုပ္ကာ ကု သုိလ္ပါဝင္ႏုိင္ၾကပါေစဆုိၿပီး
ကုသုိလ္ယူႏုိင္ခြင့္လမ္းေတြကုိဖြင့္လွစ္ေပးေနၾကတယ္။ ဒါကုိ
သာဓုေခၚႏုိင္မယ့္သူေတြအတြက္ေတာ့ ကုသုိလ္ ေတြရၾကမွာ မလြဲပါဘူး။

ဒီေတာ့ ခုလုိသင္တန္းမွ ဦးေဆာင္ေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္ေၾကသူေတြဟာ
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနတဲ့ ကုသုိလ္အမွ်ရၾကပါေစရယ္လုိ႔ ေပးေဝေနတဲ့
ကုသုိလ္သည္ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။

သုိ႔ေပမယ့္ အထူးသတိထားရမွာက ခုလုိ ကုသုိလ္အမွ်ေပးေဝေနသူေတြဆီက
ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြ၊ ကုသုိလ္သံေတြကုိ သာ
ထြက္ေပၚျပန္႔ႏွံ႔ေစဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကုသုိလ္အမွ်ေပးေဝေနတယ္ဆုိၿပီး
အခ်င္းခ်င္းမသင့္တင့္ မညီညြတ္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့အသံေတြ၊ မတ ရားအလုပ္ေတြ
လုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အသံေတြကုိ ျဖန္႔ေဝ ေပးသလုိမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိလ်င္ေတာ့
ဒီအသင္းကုိမီွၿပီး ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ကုသုိလ္ရႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။
အသင္းကုိ ဦးေဆာင္ေနသူေတြကလည္း ကုသုိလ္သည္ေတြျဖစ္ႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူး။
အကုသုိလ္သည္ ေတြသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း သူတစ္ပါးေတြကုိ
ေကာင္းမႈေတြမွ်ေဝႏုိင္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ။
ကုိယ့္ဆီမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္းမႈေကာင္းရာေတြကုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း
သိမ္းဆည္းထားတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သူတစ္ပါးကုိမွ်ေဝႏုိင္တဲ့စိတ္ထားေတြ
ေမြးျမဴႏုိင္ ၾကပါေစ။ ကုသုိ္လ္အမွွ်ကုိသာေပးေဝေနတဲ့
ေခါင္းေလာင္းထုိးေနသူေတြျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။ ကုသုိလ္သည္ေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။
အကုသိုလ္ သည္ေတြမျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။

ေနာက္ၿပီး သူတစ္ပါးေတြရဲ႕ေကာင္းမႈေကာင္းရာလုပ္ငန္းစဥ္ေတြကုိ
ၾကည္ႏူးေက်နပ္စြာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚဆုိႏုိင္ တဲ့သူေတြ
ျဖစ္ၾကပါေစ။ ကုသုိလ္ဝယ္သူေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။ အကုသုိလ္ဝယ္သူေတြလည္း
မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။ မုဒိတာစိတ္ထား အျပည့္အဝ ထားႏုိင္တဲ့သူေတြျဖစ္ၾကပါေစလုိ႔
တုိက္တြန္းစကားဆုိရင္း နိဂုမ္းခ်ဳပ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ၾသဝါဒအခ်ိန္က ငါးမိနစ္ခန္႔သာသတ္မွတ္ေပးထားလုိ႔
မေျပာႏုိင္ခဲ့တဲ့ငယ္စဥ္က ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့ ေခါင္းေလာင္းထုိးကာ အမွ်
ေဝတဲ့အေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ထပ္ျဖည့္လုိက္ပါတယ္။


အရွင္ဉာဏိကာဘိဝံသ၏ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ မွ်ေဝအပ္ပါသည္

Wednesday, March 21, 2012

ယမုနာ ခရီးသည္


သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မသိနားမလည္ကုန္ေသာ လူမိုက္တို႔အား

သံသရာခရီးသည္ ရွည္လွ်ား၏ (ဓမၼပဒ)

(၁)

သန္႔ရွင္းၾကည္လင္စင္ၾကယ္လွေသာ ယမုနာျမစ္ေရသည္ တသြင္သြင္ စီးဆင္းလွ်က္ရွိသည္။ ညိမ့္ညိမ့္ေညာင္းေညာင္းျဖင့္ သာယာေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ စီးဆင္းေန၏။ ယမုနာျမစ္ေရတို႔သည္ မျပတ္မစဲ အျမဲ စီးဆင္းေနၾကသကဲ့သို႔ ယမုနာခရီးသည္တို႔သည္လည္း စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ မရပ္မနား ခရီးသြားေနၾက၏။ ရွည္လွ်ားလွသည့္ သံသရာခရီး၀ယ္ ခႏၶာ၀န္ထုပ္ကို ထမ္းျပီး မေနမနား သြားေနၾကျခင္းျဖစ္၏။

(၂)

ယမုနာျမစ္၏ လက္ယာဖက္ကမ္းေပၚတြင္ တည္ရွိသည့္ ေကာဆမ္(kosam) ရြာကေလးသို႔ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အလည္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အလဟာဗာဒ္(Allahabad)ျမိဳ႔၏ အေနာက္ေတာင္ဖက္ ကီလိုမီတာ(၄၀)ခန္႔ အကြာတြင္ တည္ရွိသည္။ ရြာသူရြာသားအမ်ားစုမွာ ဆင္းရဲၾကျပီး ေတာင္ယာလုပ္ငန္းတို႔ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသည္။ ယခုအခါ ေသးသိမ္သည့္ ရြာငယ္ေလးတစ္ရြာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အတိတ္သမိုင္းကို တူးေဖာ္ၾကည့္ေသာ္ ေကာသမၺီျမိဳ႔ေတာ္ၾကီး၏ေနရာျဖစ္၏။

ျမိဳ႔ေတာ္ေဟာင္းေနရာသည္ ပတ္လည္ေလးမိုင္ခန္႔ က်ယ္၀န္းျပီး စက္၀ိုင္းပုံသ႑ာန္ တည္ရွိသည္။ ျမိဳ႔ရိုးတံတိုင္းမ်ားကို တူးေဖာ္ျခင္းမျပဳသျဖင့္ ေတာင္ကုန္းေလးမ်ားက ျမိဳ႔ကို ပတ္လည္၀ိုင္းရံထားၾကသည္။ အေသာကမင္းၾကီး စိုက္ထူခဲ့ေသာ ေက်ာက္တိုင္ၾကီးကို မားမားမတ္မတ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ျမိဳ႔ေတာ္ေဟာင္းေနရာျဖစ္၍ ေျမတလင္းညီညာေျပျပစ္မႈ မရွိဘဲ တစ္ခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားတြင္ မို႔ေမာက္ကာ ေတာင္ကုန္းျပင္ျဖစ္ေနျပီး တစ္ခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားမွာ ခ်ိဳမ့္၀ွမ္းၾကီးမ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။

ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ေကာသမၺီျမိဳ႔သည္ ကႏၲိတိုင္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ျပီး ျမိဳ႔ေတာ္ ၾကီး(၆)ျမိဳ႔တြင္ တစ္ျမိဳ႔အျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ေကာသလတိုင္းႏွင့္ မာဂဓတိုင္းတို႔မွ ၀င္ေရာက္လာသည့္ လူႏွင့္ကုန္ပစၥည္းမ်ား သိုေလွာင္ရာ ဌာနၾကီးျဖစ္သည္။

သာသနာေတာ္တြင္ သက္ေတာ္(၁၆၀)အသက္ရွည္၍ အနာကင္းျခင္း က်န္းမာျခင္း ႏွင့္ျပည့္စုံသည့္ ေနရာတြင္ အျမတ္ဆံုး အသာဆံုး ဟု ဧတဒဂ္ရရွိေသာ အရွင္ဗာကုလမေထရ္၊ ပိဋကတ္သံုးပုံေဆာင္ႏိုင္၍ ဗဟုႆုတ ဓမၼကထိက ဧတဒဂ္ရ ခုဇုတၱရာ အမ်ဳိးသမီး၊ ပရႏၲပမင္း၊ ဥေတနမင္းတို႔၏ ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သည္။

ဘုရားရွင္သည္ ေကာသမၺီျမိဳ႔၌ အရွင္ဆႏၷကို အေၾကာင္းျပဳကာ သိကၡာပုဒ္(၆)ပုဒ္၊ အရွင္သာဂတႏွင့္ ရဟန္းမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳကာ တစ္ပုဒ္စီျဖင့္ စုစုေပါင္း ၀ိနည္း သိကၡာပုဒ္(၈)ပုဒ္တို႔ကို ပညတ္ခဲ့သည္။ ယင္းအျပင္ ရွင္ရာဟုလာကို အေၾကာင္းျပဳကာ သဟေသယ် အႏုပညတ္ႏွင့္ အရွင္ဆႏၷကို အေၾကာင္းျပဳကာ အာပတ္ကို မရႈ႔စား၊မကုစားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ႏွင္ထုတ္ရမည့္ကံတို႔ကိုလည္း ပညတ္ခဲ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ဦးစြာ ေဃာသိတာရုံေက်ာင္းေတာ္ရာကို ၀င္ေရာက္ၾကည္ညိဳၾကသည္။ ဘုရားရွင္ န၀မေျမာက္ ၀ါကပ္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးျဖစ္သည္။ သားသားနားနား ခန္႔ခန္႔ညားညား မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ၾကီးက်ယ္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ အပိုင္းအစမ်ားက အထင္ကရ က်န္ရွိေနေသးသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ဖူးေမွ်ာ္ရင္း မွတ္ခဲ့ဘူးသည့္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေထာင္ ငါးရာေက်ာ္က ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ပုံရိပ္အခ်ဳိ႔တို႔ကို ျပည္လည္ကာ အမွတ္ရေနမိေလ၏။

ေကာသမၺီျမိဳ႔၌ ေဃာသိတာရုံေက်ာင္း ကုကၠဳဋာရုံေက်ာင္း ပါ၀ါရိကာရုံေက်ာင္း ဗဒရိကာရုံေက်ာင္း ဟူ၍ ထင္ရွားသည့္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး(၄)ေက်ာင္းရွိခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဒါယကာ မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေဃာသကသူေ႒း ကုကၠဳဋသူေ႒း ပါ၀ါရိကသူေ႒း တို႔သည္ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး ဆရာရေသ့တို႔၏ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေတာ္ မူေသာ ဘုရားရွင္ကို သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ကာ ေသာတာပန္တို႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုသူေ႒း သံုးေယာက္တို႔သည္ ဘုရားရွင္ကို ေကာသမၺီသို႔ ပင့္ဖိတ္ျပီး ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ယင္းေက်ာင္းတို႔၌ အၾကိမ္မ်ားစြာ ၾကြေရာက္သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ေဃာသိတာရုံ ေက်ာင္းဒါယကာၾကီး ေဃာသက သူေ႒းသည္ ေကာသမၺီျပည္ ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ဦး၏ သားျဖစ္သည္ ၊ ေမြးကင္းစ အရြယ္ကပင္ အမႈိက္ပုံ၌ စြန္႔ပစ္ျခင္းခံရသည္။ ေကာသမၺီ သူေ႒းၾကီးတစ္ဦးသည္ “ငါ့အားသမီးေမြးပါက ဒီကေလးႏွင့္ ေပးစားမည္၊ သားေမြးပါက ဒီကေလးကို သတ္ျပစ္မည္”ဟူေသာ စိတ္ကူးျဖင့္ ေကာက္ရသူ၏အထံမွ သူေ႒းဇာတာပါေသာ ကေလးကို အသျပာတစ္ေထာင္ျဖင့္ ၀ယ္ယူခဲ့သည္။ သူေ႒းၾကီး၏ အမ်ိဳးသမီးတြင္ သားေမြးသျဖင့္ ေဃာသကသူေ႒းေလာင္းကေလးကို ခုႏွစ္ၾကိမ္တိတိ သတ္ခိုင္းခဲ့သည္။ ကုသိုလ္ကံၾကီးမားလွသျဖင့္ သတ္၍မရႏိုင္ဘဲ အေမြမ်ားရကာ သူေ႒းျဖစ္လာခဲ့သည္။ မိမိဘ၀မွန္ကို သိရွိနားလည္ေသာအခါ ထိန္႔လန္႔တုန္လႈပ္လွ်က္ ေန႔စဥ္ စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းခဲ့ျပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ေတြ႔ကာ ေက်ာင္းဒါယကာၾကီးျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဤေက်ာင္းေတာ္၌ သန္႔စင္ေရ က်န္ခဲ့မႈကို အေၾကာင္းျပဳကာ ၾကီးမားေသာ သံဃာ့ အဓိကရုဏ္းၾကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဘုရားရွင္ ေျပာဆိုဆံုးမေသာ္လည္း မနာယူၾကေပ။ ထိုေၾကာင့္ ဘုရားရွင္သည္ ကြဲျပားေနေသာ သံဃာမ်ားကို စြန္႔ပယ္ကာ ပါလိေလယ်ကေတာ၌ တစ္ပါးတည္း ဒသမေျမာက္ ၀ါကပ္ေတာ္မူခဲ့သည္။

ဘုရားရွင္သည္ ဤေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူလွ်က္ သုတၱန္ေပါင္း (၁၃)သုတ္ႏွင့္ ဇာတ္ေတာ္(၂)ဇာတ္တို႔ကို ေဟာၾကားခဲ့သည္။ ဤေက်ာင္းေတာ္၌ပင္ အရွင္အာနႏၵာသည္ (၅)သုတ္၊ အရွင္ပိေ႑ာလဘာရဒြါဇသည္ (၁)သုတ္၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ သည္(၁)သုတ္၊ အရွင္ေခမကသည္ (၁)သုတ္၊ မေထရ္ျမတ္ေလးပါတို႔သည္ ေဆြးေႏြးဖလွယ္ၾကကာ (၁)သုတ္တို႔ကို ေဟာၾကားခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းတို႔ကား မိမိရွာေဖြမိသမွ် တင္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ားစြာ က်န္ရွိႏိုင္ေပသည္။

အရွင္အာနႏၵာသည္ ဤေက်ာင္းေတာ္သို႔ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကြေရာက္သီတင္းသံုးခဲ့ျပီး အရွင္ဆႏၷသည္လည္း ဤေက်ာင္းေတာ္၌ အျမဲတေစ သီတင္းသံုးခဲ့ေလသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ ပရိနိဗၺာန္စံျပီးေနာက္၌ သံဃာ၏ ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္ အရွင္အာနႏၵာသည္ ေနာက္ပါအျခံအရံ ရဟန္းငါးရာတို႔ျဖင့္ ဤေက်ာင္းတိုက္သို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့ျပီး အရွင္ဆႏၷကို ျဗဟၼဒဏ္ေပးခဲ့သည္။ ျဗဟၼဒဏ္ဟူသည္ ”အရွင္ဆႏၷသည္ ရဟန္းတို႔ကို ေျပာလိုရာေျပာပေစ၊ ရဟန္းတို႔သည္ မေျပာဆိုထိုက္ မဆံုးမထိုက္“ဟု ျဖစ္သည္။ အရွင္ဆႏၷသည္ ျဗဟၼဒဏ္ကို ရွက္လြန္း၍ မေမ့မေလ်ာ့ အားထုတ္ကာ ရဟႏၲာျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ေက်ာင္းေတာ္ရာကို ဖူးေမွ်ာ္ၾကျပီးေနာက္တြင္ ျမိဳ႔ေတာ္ေဟာင္းေနရာကို သြားေရာက္ ေလ့လာၾကသည္။ အေသာကေက်ာက္တိုင္ၾကီးႏွင့္ ျမိဳ႔ျပ အေဆာက္အဦး အုတ္ခုံရာေနရာတို႔ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ေက်ာက္တိုင္အနီးရွိ အေဆာက္အဦး အုတ္ခုံရာတို႔ကို ကုကၠဳဋာရုံေက်ာင္းေတာ္ရာဟု အခ်ဳိ႔က ယူဆၾကသည္။

ထိုမွတဆင့္ ဥေတနမင္းၾကီး၏ နန္းေတာ္ရာေနရာကို သြားေရာက္ၾကသည္။ ျမစ္ၾကီးငါးစင္းတြင္ တစ္စင္းအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ယမုနာျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ တည္ေဆာက္ထားသည္။ ယမုနာျမစ္ေရသည္ ေအးျမသည္ ၊ ၾကည္လင္သည္၊ သန္႔ရွင္းသည္၊ ဂဂၤါျမစ္ေရထက္ပင္ ပို၍သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ သည္ဟုထင္ရသည္။ နန္းေတာ္ရာအေဆာက္အဦးေဟာင္းႏွစ္ေဆာင္တို႔ကို ေတြ႔ရေပသည္။

ေစာင္းတီး၍ မႏၲန္ရြက္ပါက ဆင္မ်ားကို ေခၚႏိုင္ ႏွင္ႏိုင္ေသာ ဥေတနမင္းၾကီးႏွင့္ သာမာ၀တီ,မာဂ႑ီ,၀ါသုလဒတၱာဟူေသာ မိဘုရားၾကီးသံုးဦးတို႔ စံျမန္းခဲ့ရာ နန္းေတာ္ၾကီးျဖစ္သည္။ သာမာ၀တီသည္ ေမတၱာ၀ိဟာရီ( ေမတၱာျဖင့္ေနေလ့ရွိ) ဧတဒဂ္ရ အမ်ဳိးသၼီးျဖစ္သည္။ ဘဒိၵယျမိဳ႔ ဘဒၵ၀တီ သူေ႒းၾကီး၏ သမီးျဖစ္၍ ေဃာသကသူေ႒းၾကီး၏ ေမြးစားသမီးလည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မျဖစ္သူ ခုဇုတၱရာထံမွ တဆင့္ ျမတ္ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို နာယူရ၍ ဘုရားရွင္ႏွင့္မေတြ႔မီကပင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ခုဇုတၱရာအမ်ဳိးသၼီးမွ သာမာ၀တီႏွင့္ အေျခြအရံတို႔အား ေဟာၾကားေသာ သုတၱန္ေပါင္း (၁၁၂)သုတ္ရွိသည္ဟု မွတ္သားရေပသည္။

မာဂ႑ီ၏ မိဘတို႔သည္ သမက္ရွာေဖြၾကရာ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ေတြ႔ၾကျပီး သမီးကို ေပးစားၾကသည္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က မိဘတို႔၏ အနာဂါမ္ျဖစ္မည့္အေရးကို သိရွိကာ သင္တို႔၏သမီးကို ေျခဖ်ားျဖင့္ပင္ ထိျခင္းငွါ အလိုမရွိဟု ဆိုကာ ျငင္းပယ္လိုက္သည္။ ထိုစကားကို ရန္ျငိဳးထားေသာ မာဂ႑ီသည္ မိဘုရားၾကီးျဖစ္လာေသာအခါ ဗုဒၶကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာနည္းတို႔ျဖင့္ ကလဲ့စားေခ်ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳေသာ သာမာ၀တီႏွင့္ရံေျခြေတာ္ ငါးရာတို႔ကိုလည္း ဥေတနမင္းၾကီးႏွင့္ နည္းမ်ဳိးစုံသုံးျပီး ဂုံးတိုက္၏၊ ေလးျဖင့္ ခြင္းကာ သတ္ေစသည္။ သတ္ရန္မစြမ္းႏိုင္ေသာအခါ မိမိ၏ဦးေလးအား မီးရႈိ႔ခိုင္းကာ သတ္ေစသည္။ ေမတၱာရွင္မေလး သာမာ၀တီႏွင့္ ရံေျခြေတာ္တို႔သည္ တရားထူးမ်ားရၾကလွ်က္ ေသလြန္ခဲ့ၾကသည္။ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို သိရွိသြားေသာ ဥေတနမင္းၾကီးက မာဂ႑ီႏွင့္ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္တို႔အား နန္းရင္ျပင္၌ မီးရႈိ႔ျပီး ညဥ္းပန္းႏွိတ္စက္ကာ သတ္ေစခဲ့သည္။

၀ါသုလဒတၱာသည္ကား အ၀ႏၲိတိုင္း ဥေဇၨနီျမိဳ႔ဘုရင္ စႏၵပေဇၨာတမင္းၾကီး၏ သမီးေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဆင္ေခၚမႏၲန္ သင္ခိုင္းရာမွ ခ်စ္ၾကိဳးသြယ္မိၾကျပီး ခိုးယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဥေတနမင္း၏ ပုေရာဟိတ္သား အရွင္ပိေ႑ာလဘာရဒြါဇမေထရ္သည္ ဥေတနမင္းၾကီး၏ ဥယ်ာဥ္ေတာ္၌ ေန႔သန္႔စင္ျခင္းကို မၾကာခဏ ျပဳေလ့ရွိသည္။

အခါတပါး ဥေတနမင္းၾကီး၏ အေျခြအရံေမာင္းမတို႔သည္ အရွင္အာနႏၵာအား သကၤန္းငါးရာ လွဴဒါန္းၾကရာ မင္းၾကီးသိရွိျပီး စိတ္ဆိုးေလ၏။ အရွင္အာနႏၵာအား ကဲ့ရဲ့ရႈပ္ခ်ျပီး ေမးျမန္း ေလွ်ာက္ထားေလရာ အရွင္အာနႏၵာမွ “သကၤန္းတို႔ကို အားနဲေသာ သကၤန္းရွိသူတို႔ႏွင့္ ခြဲေ၀သံုးေဆာင္မည္၊ ထိုသကၤန္းေဟာင္းတို႔ကို အေပၚခင္း၊ ဘုံလွ်ိဳစြပ္၊ ေျမအခင္း၊ ေျခသုတ္ၾကိဳး၀န္း၊ဖံုသုတ္ဖံုခါ၊ ယင္းအေဟာင္းတို႔ကို ႏႈတ္ႏႈတ္စင္းကာ ညႊန္ျဖင့္နယ္ျပီး နံရံကို လိမ္းၾကံမည္ “စသည္ျဖင့္ သံုးစြဲပုံအဆင့္ဆင့္တို႔ကို ရွင္းျပေလ၏။ ထိုအခါ ဥေတနမင္းၾကီးသည္ ႏွစ္ျခိဳက္ၾကည္ညိဳျပီး သကၤန္းအစုံတစ္ေထာင္တို႔ကို လွဴဒါန္းေလသည္။ ဤသည္တို႔သည္ကား သတိရမိသည့္ ေကာသမၺီႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို တင္ျပျခင္းျဖစ္ေပသည္။

(၃)

ယမုနာျမစ္ေရသည္ မရပ္မနား စီးဆင္းေနသကဲ့သို႔ ယမုနာခရီးသည္တို႔သည္ သံသရာခရီး၀ယ္ မရပ္မနား သြားေနၾကေပ၏။ အခ်ဳိ႔ေသာ ခရီးသြားတို႔သည္ ေလာဘေတာ ေဒါသေတာ ေမာဟေတာ တို႔ကို ပယ္သတ္ကာ ခရီးရပ္ခဲ့ၾကေလျပီ၊ ရႈပ္ေထြးေပြလီေသာ သံသရာခရီးလမ္းၾကမ္းၾကီးကို ျဖတ္ခဲ့ၾကေလျပီ။

အခ်ဳိ႔ေသာ ခရီးသြားတို႔သည္ကား ေလာဘေတာ ေဒါသေတာ ေမာဟေတာတို႔၌ ေပ်ာ္ေမြ႔ကာ ခရီးဆက္ေနၾကဆဲျဖစ္၏။ ဘယ္ဆီကိုတမ္း မွန္းဆ၍မရႏိုင္ေသာ သံသရာခရီးၾကမ္းၾကီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။

ယမုနာျမစ္ကမ္းေဘးသို႔ ေခတၱမွ် အလည္ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္လည္း သံသရာခရီးသြား ယမုနာခရီးသည္တို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ သြားခဲ့ၾကျပီးေသာ ယမုနာခရီးသည္ၾကီးတို႔က အတုယူစရာ သံေ၀ဂရစရာ ျဖစ္ရပ္တို႔ကို တစီတတန္းၾကီး မီးေမာင္းထိုး ျပသသြားခဲ့ၾကေလျပီ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ေရာ မည္ကဲ့သို႔ ခရီးဆက္ၾကမည္နည္း။ မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းတို႔ျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာ ခရီးဆက္ၾကမွ ေခ်ာေမြ႔ေျဖာင့္တန္းေသာ သံသရာခရီးလမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကမည္သာ ဧကန္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

သိမ္ေမြ႔ဦး (BHU), India

REF; from the Eleventh Annual Periodical of Myanmar Monk-Student's Welfare Association of India.