ပိေတာက္ပန္း
မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႕
ႏွစ္ဆန္းခါေတာ္မွီမို႕
ဇေမၺရည္ေျပေျပလိမ္းကာပါ့
ခပ္သိမ္းနယ္စံုစံုသို႕
ပြင့္ငံုကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို႕
ေခါင္းၾကြကာ ဆာေ၀ေ၀နဲ႕
သူလဲေလ-ေလာကီသားလို႕ေပါ့
ၾကြားခ်င္လွေပလိမ့္မယ္။ ။
တသိန္တင့္ပါဘိ
တိမ္ျမင့္ ရီျပာျပာက
ၾကည္သာသာ ပင့္ေလအျဖဴးတြင္ျဖင့္
တီတာတာ ပြင့္ေရႊဖူးငယ္တို႕
လည္ရွက္ကာ ဘာညာလူးေလေတာ့
သူတို႕လို ဘယ္သူျမဴးႏိုင္ပါ့
ထူးပါဘိတယ္။ ။
တ၀ါ၀ါ ဆင္သကၤန္းရယ္က
ကမၻာမွာ ဘ၀င္ခ်မ္းေစတဲ့
သာသနာ ရႊင္ရႊင္လန္းေအာင္လို႕
တမင္မွန္းကာပါ့ သတိဆြယ္
ရည္ရြယ္ေတာ့သလား။ ။
ခူးပါနဲ႕ကြယ္
ပြင့္ဖူးမွာ အ၀ါျခယ္၍
မာလာအလယ္မွာ ႏႊဲခ်င္တဲ့ႏွလံုးရယ္ေၾကာင့္
ႏွစ္ဆံုးကုန္အတာ၀င္သို႕
မာန္အင္ကို ဉာဏ္ဆင္ေမြးကာျဖင့္
အေရး အခါသာမွ
ခမ်ာမွာ တစ္ဂုဏ္ဆန္းရတယ္
ပန္းပိေတာက္မ်ား။ ။
(ဆရာေဇာ္ဂ်ီ-၁၂၉၀ျပည့္ႏွစ္၊ တန္ခူးလ)
ယူနီဗာစီတီ မဂၡဇင္း
ပိေတာက္ပန္း
လတန္ခူးေပမို႕ အလွထူးပါဘိ
ျမျမဖူးရယ္တဲ့ ခိုင္ေရႊ၀ါ ။
တကယ္တန္းသာျဖင့္
ဘယ္ပန္းေနာ္ စံမတူဘု
နႏၵမူ ဖန္ဂူ ထိပ္မွာလ
ပေစၥကာ ေခၽြးေတာ္သိပ္ရတယ္
ေအးရိပ္ဆာယာ ။
တစ္ႏွစ္တြင္သည္တစ္လေပပ
တစ္လတြင္ တစ္ရက္ထဲ
ခက္ခဲတဲ့ ရက္ဗုဒၶါ
ပြင့္ရွာၾက စံုျမိဳင္တြင္း ။
ျမဴမင္းလြင္ထန္
ၾကဴသင္း တာခ်ိန္ယံမေတာ့
ေရႊ၀တ္ဆံငံုတံေညွာက္ကယ္ႏွင့္
ခါသၾကၤန္ ဂိမွာန္ေရာက္ျပန္ေတာ့
သိန္သေရထိန္ေ၀လို႕ေတာက္တဲ့ျပင္
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္သင္းေပမယ့္
ဆန္းသေလာက္မလင္းႏိုင္ဘု
ပန္းပိေတာက္မင္း ။ ။
(ဦးေၾကာ့)
အတာ
သၾကၤန္ေတာ္တန္ခူးမို႕
ေရႊ၀ါဖူး ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေပါ့ေ၀ေ၀ ။
အတာေရ ျဖာေ၀လို႔ စိုလန္း ။
ခ်စ္ဦးမာပါေစ - တဲ့
ႏွစ္ကူးသာပါေစ တဲ့
ပဏာေခၽြ ရႊန္းေ၀ဆင့္တယ္
ထြန္းတင့္ ႏွစ္ဆန္း ။ ။
(ေငြတာရီ)
ပိေတာက္ဦး
အို … လွလိုက္တာ
ကိုင္းငိုက္ယိုယီး ၊ တြဲေလာင္းစီး၍
ေရႊသီး၀ါေသြး ၊ ျပြတ္သိပ္ေလးေအာင္
ညြတ္ေကြးရြရြ ၊ လွ … လွ … သည္
ပထမပိေတာက္ပြင့္စဥ္က ။
“ေဟာ … ေဟာ … ပြင့္ျပီ”
က်ဴးရင့္ေအာ္ၾက ၊ တံခါး၀မွ
လွစ္ဟဆိုကာ၊ ေျပးထြက္လာျပီး
၀င္း၀ါပိေတာက္ ၊ သစ္ပင္ေအာက္၀ယ္
လုေကာက္ ေၾကြသည့္ ပြင့္မ်ားကို။
ငမ္းငမ္းတတ္ ၍
လုယက္ခုန္တက္ ၊ ဓားလက္နက္ျဖင့္
လုဖ်က္မႈန္းေၾကာင့္
ေၾကျပဳန္းလဲက် ၊ ဒဏ္ရာရႏွင့္
ရြက္ျမျပာညိဳ .၊ သစ္ငုတ္တိုသာ
ဖရိုဖရဲ က်န္ရစ္၏ ။
ငါ့စိတ္တြင္ကား
ေမခင္ႏွမ ၊ ဆံေကျမထက္
လွလွကေလး၊ ကိုယ္တုိင္ေရြး၍
ဆင္ေပး ထံုးခ်င္လွေသာေၾကာင့္ ။
က်ိဳးပဲ့ေနေသာ
ပင္ေျခေအာက္တည့္ ၊ ငါ ရပ္ၾကည့္၍
ၾကြင္းသည့္တစ္ပြင့္ ၊ ေကာက္မည္လင့္ေသာ္
“အို … ရွင့္ … ကၽြန္မ
ဗုဒၶျမတ္ထံ ၊ လွဴကပ္ရန္” ဟု
လုျပန္အတင္း ၊ ဆိုကာခ်ဥ္းေသာ္
လက္ခ်င္းဆံု၍ ေနသတည္း ။ ။
(ဒဂုန္တာရာ)
အခ်ည္းႏွီးပိေတာက္
လွလိုက္တာကြယ္
၀င္း၀ါထိန္ရဲ ၊ ဆုပ္ခဲေရႊငံု
စုျပံဳပြင့္ၾက ၊ ေပၚဦးစရွင့္
လွ ၊ လွပါဘိ ၊ ႏႈတ္ခမ္းဖိကပ္
နမ္းမိ ခ်စ္မိ ၊ ပိေတာက္ႏြယ္ ။
ပိေတာက္ဦးမို႔
ယစ္မူးတသ ၊ ႏွေျမာလွရဲ့
ဘ၀ခ်စ္သူ ၊ မိုက္မွာယူထင့္
မလွဴရက္ဖူး ၊ တပ္မက္ဦးမည္
ဆုထူးမဆင္ ၊ ဘုရားမတင္ ။
ပိေတာက္ပြင့္ႏြယ္
ရင္၀ယ္ေပြ႕ပိုက္ ၊ ၀မ္းေျမာက္လႈိက္လွဲ
အိမ္ထဲေျပးခဲ့ ၊ ၾကည့္ပါလွဲ႕ဦး
ေမာင့္ရဲ့အနား ၊ စကားစလဲ
ျပံဳးျမဲလ်က္ပင္ ၊ ေမာင္မျမင္ ။
ေမာင္မျမင္၍
ငိုခ်င္ထြက္ခဲ့ ၊ ငဲ့မၾကည့္ေတာ့
ညြတ္ေကာ့ျမိတ္စက္ ၊ အိမ္ျပင္ထြက္၍
သင္းညက္ပ်ံ႕လိႈင္ ၊ ပိေတာက္ခိုင္ကို
ေပြ႕ကိုင္ရပ္ဆဲ ၊ မိုးဖြဲဖြဲမွ
သဲမဲၾကမ္းရိုင္ း ၊ မုန္တိုင္းရမ္းလဲ
မဆန္းၾကယ္ဘူး ထင္မိ၏ ။ ။
(ၾကည္ေအး)
+++++
No comments:
Post a Comment