သာသနေသြးသစ္မ်ား

ႏုိင္ငံျခားကုိလုံး၀မေရာက္ဘူးသူမ်ား (သုိ႔မဟုတ္) မေရာက္ေသးသူမ်ား သည္ ႏုိင္ငံျခားကုိ အထင္ၾကီးၾကသည္။ ႏုိင္ငံျခားဆုိတာေရာက္သြားမွ ထင္သ ေလာက္မဟုတ္မွန္း သိသြားၾကသည္။ အခက္အခဲအမ်ားၾကီးရွိသည္။ မိတ္ေဆြ ရဟန္းတစ္ပါး ေျပာေသာစကားျဖင့္ သာဓကျပဳပရေစ။ ႏုိင္ငံျခားဆုိတာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံလုိ မွတ္သလား၊ ျဖစ္သလုိ ေနလုိ႕ရမည္ထင္သလား.. ဆုိေသာ စကားပါ။ ႏုိင္ငံျခားတြင္ေတြ႕ခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္၏ အျဖစ္အပ်က္ကုိလည္း အေထာက္အထားျပဳပရေစ၊ ခုႏွစ္အားျဖင့္ ၁၉၉၇-ခုႏွစ္ပါ။ ႏုိင္ငံကား အေမရိက ျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကတြင္ အစ္မရွိ၍ အစ္မထံစပြန္ဆာေတာင္းကာ အထင္ၾကီး ျဖင့္္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးသူႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ အေမရိကသုိ႔ေရာက္တာ လပုိင္းမွ်ရွိေသးသည္။ ျမန္မာျပည္၌ ဇနီးႏွင့္သားသမီးမ်ားက်န္ခဲ့သည္။ စာေရးသူက ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ျပန္ေတာ့မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ သူလည္း ျပန္လုိက္ခ်င္ေၾကာင္း၊ စရိတ္မေက်ေသး၍ ျပန္မလုိက္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း၊ အေမရိကသုိ႕ လာရာတြင္ ကုန္က်ခဲ့ေသာ ေငြေၾကးမ်ားရပါက ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိလြမ္းေၾကာင္း၊ သတိရေၾကာင္း ငုိ၍ ေျပာပါသည္။

စာေရးသူေျပာလုိသည္မွာ ႏုိင္ငံျခား၌ေနသူမ်ားသည္ ပညာသင္သူျဖစ္ေစ၊ စီးပြားရွာသူျဖစ္ေစ၊ မည္သူျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္၍ေနသူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာလုိရင္း ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခားဆုိတာ ေနဘူးမွေနအပ္ေသာ အရပ္မဟုတ္ေၾကာင္း သိရ သည္။ ပညာသင္ခ်ိန္ စီးပြားရွာခ်ိန္၌ကား ေနကုိေနရမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အျခားအခ်ိန္မ်ား၌ကား ႏုိင္ငံျခားသည္ မိမိႏွင့္ဥတုအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အစားအစာအာျဖင့္လည္းေကာင္း ဓေလ့ထုံးတမ္း စရုိက္လကၡဏာအားျဖင့္ လည္းေကာင္း သဟဇာတမျဖစ္ေပ။ ႏုိင္ငံျခားဆုိသည္မွာ ထုိကဲ့သုိ႔ ေနရာမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

ထုိအထဲတြင္ အိႏၵိယသည္ တုိးတက္ေနသည္ဟုဆုိေသာ္လည္း ႏုိင္ငံ အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လူအမ်ားစုအေနျဖင့္လည္းေကာင္း ဆင္းရဲမြဲေတ စုတ္ျဖတ္သတ္ေနသည္ကမ်ားသည္။ သူတုိ႔၏ယဥ္ေက်းမႈကုိ အျပစ္မဆုိလုိ ေသာ္လည္း ဘုန္းၾကီးမ်ားမ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ေသာ္ ႐ုိင္းစုိင္းလွသည္။ ဥပမာတစ္ခု ေပးပါမည္။ အိႏၵိယႏုိင္ငံက ရထားမ်ားသည္ အိပ္စင္သုံးထပ္ျဖစ္သည္။ အိပ္ေသာ အခါ ျပႆနာမၾကံဳရေသာ္လည္း နံနက္လင္းေသာအခါ ထုိင္ၾကရသည္။ အလယ္ထပ္ကလူက ေျခေထာက္ကုိ တြဲလဲခ်၍ထားသည္။ ထုိအခါ ေအာက္က ဘုန္းၾကီးမ်က္ႏွာႏွင့္ အံက်ျဖစ္ေနသည္။ လူ႕ေျခေထာက္ႏွင့္ဘုန္းၾကီးနဖူးတုိ႕ ေဒါက္ကနဲ ေဒါက္ကနဲ တုိက္မိသည္။ ညစ္ပတ္သည္မွာလည္း တစ္ႏုိင္ငံလုံး ေခ်း (ခ်ီး)ႏုိင္ငံၾကီးလုိျဖစ္ေနသည္။ ဗာရာဏသီလုိ ကာလကတၱားလုိျမိဳ႕ၾကီးမ်ားရွိ ဘူတာၾကီးမ်ား၌ပင္ မုိးကေဆးမေပးပါက မစင္ေတြကုိေရွာင္သြားဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွ သည္။

အနီးစခန္းဆရာေတာ္ၾကီး မိန္႔ဘူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကုိ သြားသတိရ သည္။ ဘုရားကုိၾကည္ညိဳလွ်င္ အေဝး(ျမန္မာႏိုင္ငံ)က ၾကည္ညိဳၾကပါ၊ အိႏၵိယ သြားျပီးမွ ဘုရားကုိ အၾကည္အညိဳပ်က္ကုန္ပါအုံးမည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိလွ်င္ ေနရာေတြကညစ္ပတ္လြန္းလို႕ပါ.. ဆုိေသာစကားျဖစ္ပါ သည္။

အိႏၵိယ၌ယေန႔ေခတ္အထိ အိမ္သာစနစ္ေခတ္မစားေသးေပ။ မနက္လင္း လွ်င္ ရြာအျပင္ထြက္ကာ လမ္းေဘး၌ရွင္းၾကသည္။ ရထားလာလုိ႔လည္းမထ၊ ကားလာလုိ႔လည္း မထၾကပါ။ ယုိသူမရွက္ ျမင္သူမရွက္ဆုိသည့္အတုိင္း ရထား ေပၚ ကားေပၚကလူမ်ားသည္ ရထားလမ္းေဘး ကားလမ္းေဘးကုိ မၾကည့္႐ုံသာ။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ အိႏၵိယ၌လူေျပာမ်ားေသာ ပုံျပင္တစ္ခုရွိသည္။ တစ္ခါက ဆုိဗီယက္သမၼတခ႐ူးရွက္ အိႏၵိယေရာက္လာသည္။ ေန႐ူးက ဆုိဗီယက္ သမၼတအား ျမိဳ႕ေတာ္အႏွံ႔လုိက္ျပသည္။ တေနရာအေရာက္တြင္ ဆုိဗီယက္ သမၼတၾကီးက လူျမင္ကြင္းတြင္ ေနာက္ေဖးထုိင္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕သြားသည္။ ဆုိဗီယက္သမၼတက ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေန႐ူးအား ေခၚျပသည္။ ေန႐ူးက ထုိသူအားေခၚျပီး ဆူလႊတ္လုိက္သည္။ တစ္ဖန္ဝန္ၾကီးေန႐ူး ေမာ္စကုိျမိဳ႕သုိ႔ေရာက္သြားသည္။ ခ႐ူးရွက္က ျမိဳ႕ေတာ္ေမာ္စကုိအႏွံ႔ ေန႐ူးအား လုိက္လံျပသသည္။ ထုိအခါတစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္ ေနာက္ ေဖးထုိင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ျပန္သည္။ အိႏၵိယဝန္ၾကီးေန႐ူးက အခ်က္ေတြ႕ ျပီမွတ္ကာ ခ႐ူးရွက္အား ေခၚျပသည္။ ခ႐ူးရွက္သည္ လူျမင္ကြင္းတြင္ ေနာက္ေဖးထုိင္ေနေသာသူကုိ အေခၚခုိင္းသည္။ ေရာက္လာ၍ ၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ ဆုိဗီယက္ဆုိင္ရာ အိႏၵိယသံမွဴးျဖစ္ေနေၾကာင္းေတြ႕ရသည္ ဟူေသာ ပုံျပင္ေလး ျဖစ္ပါသည္။

သဘာဝအခက္အခဲမ်ား ရွိပါေသးသည္။ ေႏြအခါ ရာသီဥတုအလြန္ ျပင္းထန္သည္။ အပူလႈိင္းမိလွ်င္ ခႏၶာကုိယ္၌ ေရဓါတ္ခန္းေျခာက္ကာ အသက္ပါဆုံး႐ွဳံးႏုိင္သည္။ ေဆာင္းအခါတြင္ ဗုဒၶဂယာပတ္ဝန္းက်င္၌ ေရခဲအမွတ္အထက္(၄)ဒီဂရီအထိ အပူခ်ိန္က်သည္။ ျမန္ႏိုင္ငံ၌ ခ်င္းျပည္နယ္ အေအးႏွင့္ညီမွ်သည္။ စာေရးသူရွိစဥ္က ထုိအေအးမ်ိဳးၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရဘူးသည္။

လူလုပ္အခက္အခဲမ်ားကလည္း တစ္ပုံတစ္ေခါင္းၾကီး ရွိပါေသးသည္။ ဗီဇာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္လည္း အေႏွာက္အရွက္ေပးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ႏုိင္ငံမ်ား၌ အုိဗာစေတးျဖစ္ျပီး ဒုကၡေရာက္ရသည္ကလည္း တစ္ေမွာက္ျဖစ္သည္။ စေတး ေရွာင္ရသည္ကလည္း တစ္ဒုကၡျဖစ္သည္။ ဗီယက္နာမ္သီလရွင္တစ္ပါး ေျပာေသာ စကားေလးကုိလည္း ဤေနရာ၌ ထည့္ေျပာလုိသည္။ ph.D ဘြဲ႕ရဖုိ႔ အခါ(၂၀)ငုိရသည္ဟူ၏။ ပညာသင္ရာ၌လည္း အဆင့္တုိင္း ဒုကၡတံတုိင္းက ရွိေနသည္။ ထုိတံတုိင္းကုိ ေငြေလွကားမရွိပါက မတတ္ႏုိင္ပါ။ အခက္ေတြ႕ မည္သာျဖစ္ပါ၏။

ထုိကဲ့သုိ႕အခက္အခဲ ေထာင္ခ်ီရွိေနပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမန္မာ ရဟန္းမ်ား ေရာက္ရွိေနရပါသနည္း။ အေျဖကား ရွင္းရွင္းေလးပင္ျဖစ္ပါ၏။ ေသြးသစ္ေလာင္းရန္ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားနားလည္ျပီး စကားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ သာသနာျပဳရန္အတြက္ အားေမြးရန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းေျပာရ လွ်င္ သာသနာအတြက္ ဓားေသြးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔အိႏၵိယရွိ ျမန္မာ ရဟန္းငယ္မ်ားအား အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးစကားျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳရပါလွ်င္ သာသန ေရွ႕ေရးအတြက္ B.S.Aသုိ႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားေနေသာ သာသနသူရဲ ေလာင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္ဟု ဆုိပရေစ။

ေဒါက္တာအရွင္ပ႑ိတဝရာဘိဝံသ

ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ နပသ(မန္း),

သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္(ေမာ္ကြန္းထိမ္း)

From Myanmar Monk Students Welfare of India, the Eleventh Annual Periodical of MMWAI.