ေပသးသူျမင့္ ယူသူနိမ့္ (အေတြးပံုရိပ္)

ဂါရဝံ လဗႅေတ ဒါနာ၊ န တု ဝိတၱႆ သဥၥယာ၊

႒ိေတ ဥေစၥ ပေယာဒါနံ၊ ပေယာဓီနံ အေဓာ ႒ိတံ၊

ဂါရဝံ လဗႅေတ ဒါနာ၊ ေပးလွဴတတ္ေသာေၾကာင့္ ေလးစားထိုက္သူ အျဖစ္ကို ရ၏။

န တု ဝိတၱႆ သဥၥယာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ ပစၥည္းမ်ား စုေဆာင္းသိမ္းထားျခင္းေၾကာင့္ ေလးစားထိုက္သူ ျဖစ္မလာပါ။

႒ိေတ ဥေစၥ ပေယာဒါနံ၊ ေရကိုေပးတတ္ေသာ မိုးတိမ္တို႔၏ တည္ျခင္းသည္ အျမင့္၌ ျဖစ္၏။ ပေယာဓီနံ အေဓာ ႒ိတံ၊ ေရကို လက္ခံသိုေလွာင္ေသာ ပင္လယ္သုမုဒၵရာတို႔၏ တည္ျခင္းသည္ အနိမ့္၌ ျဖစ္၏။

ဆိုလိုသည္မွာ ေပးကမ္း လွဴဒါန္းသူကို ပတ္ဝန္က်င္ အသိုင္းအဝိုင္း ေလာကၾကီးက ခ်ီးက်ဴးၾက၏။ စိတ္၌ အေလးထားတတ္ၾက၏။ ဂရုဂါရဝတရား ထားလာတတ္ၾက၏။ ကိုယ့္ေရး ကိုယ့္တြက္တာခ်ည္း စုေဆာင္းသိမ္းပိုက္ထားသူကို ေလာကၾကီးက အေလးမျပဳ၊ မခ်ီးက်ဴး၊ ဥပမာအားျဖင့္ ေရကိုေပးတတ္ေသာ မိုးတိမ္သည္ ေကာင္းကင္ အျမင့္၌သာ တည္၏၊ ေရကို လက္ခံ သိုေလွာင္သမွဳ ျပဳရေသာ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႔သည္ အနိမ့္ျဖစ္သည့္ ေျမၾကီး၌သာ တည္ရ၏။ ေအာက္တန္းကသာ ေနရ၏။ ဤနိယာမ သေဘာအရ ေပးသူသည္ အျမင့္မွ၊ လက္ခံရယူသူသည္ အနိမ့္မွ ျဖစ္၏။ ေပးသူ ေပါ့၊ ယူသူ ေလးသြား၏။ ဘဝသံသရာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေလွ်ာက္လမ္းနိုင္ဖို႔ ေပးရမည္ျဖစ္၏။ ထာဝရ မိမိအတြက္ခ်ည္း သိမ္းပိုက္မထားသင့္။ မိမိအတြက္ခ်ည္း သိမ္းပိုက္ထားသူကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔ မခ်ီးက်ဴးၾက။

သူေတာ္တို႔ထံုးလမ္း တတ္စြမ္းသမွ် ေလွ်ာက္လမ္း သင့္၏။ မိမိတို႔ ဘာလုပ္သင့္သည္ကို ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ျဖင့္ ေတြးေခၚစဥ္းစား သင့္၏။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ နည္းလမ္းအတိုင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေတြးၾကံလ်က္ လုပ္ေဆာင္သင့္၏။ မိမိတို႔၏ အေတြး မွန္ကန္ဖို႔ အေရးၾကီး၏။ ဘုရား ေလာင္းေတာ္ တို႔ေလာက္ အေတြးမနက္နဲသည့္တိုင္ ထိုဘုရားေလာင္းေတာ္တို႔၏ ေတြးေခၚ ျပဳလုပ္ပံုကို အားက် အတုယူသင့္၏။

သုေမဓာ အေတြး ပံုရိပ္

သူကား သုေမဓာ၊ အမရဝတီေရႊျမိဳ႕ေတာ္မွ ေယာက်ာ္းျမတ္အာဇာနည္၊ ရုပ္ရည္ကတင့္တင့္၊ အမ်ိဳးကျမင့္ျမင့္၊ အသက္က တစ္ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္္ ခပ္ငယ္ငယ္၊ သို႔ေသာ္ သူ၏ အေတြးကား သူမတူေအာင္ အလြန္စူးရွလွ၏။ ပုံရိပ္ကား ေတာက္ေျပာင္လွ၏။ သူ၏ အေတြးကား လူငယ္ပီပီ ကာမဂုဏ္ႏွင့္စပ္ မဟုတ္မဟပ္ အေတြးမ်ိဳး မဟုတ္၊ ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရး အမတ ရွာပံုေတာ္အေတြး၊ ဘုရားျဖစ္ဖို႔၊ သတၱဝါတု႔ိကို ကယ္တင္ဖို႔ အေတြးပင္ ျဖစ္၏။ ဒီပကၤရာဘုရားရွင္ ထံမွ နိယတဗ်ာဒိတ္ပန္း ပန္ဆင္သည္မွစျပီး သူ၏အေတြးပံုရိပ္ ပိုမိုပီျပင္ေအာင္ ပံုေဖာ္ရ၏။ နဲနဲေနာေနာ မဟုတ္၊ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းပင္၊ သူ႔အေတြး သူ႕စိတ္ကူးကို မွန္ကန္စြာ တည့္မတ္၏။ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ကို ပီျပင္ေအာင္ ပံုေဖာ္ရ၏။

အနည္းငယ္မွ် တင္ျပရေသာ္ သူသည္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ပင္ ေယာ်ာ္းျမတ္ အာဇာနည္တို႔ တတ္သင့္တတ္ထိုက္ေသာ ပညာမ်ိဳးစံု ျပည့္ျပည့္စုံုစုံ တတ္ေျမာက္ထား၏။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခ်င္ေတာ့ မိဘႏွစ္ပါး ဆံုးပါးသြားသျဖင့္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ သူ-ခပ္ငယ္ငယ္ကပင္ ေသကြဲကြဲခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူစိတ္ဓာတ္မက်၊ စိတ္ဓာတ္က်သူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရွံဳးသမား၊ မေအာင္ျမင္သူ၊ မစြမ္းနိုင္သူ၊ အရည္အခ်င္းမရွိသူဟုသာ ျမင္၏။ သို႔ေသာ္ သူကား ထိုသို႔ မဟုတ္၊ အဆိုးႏွင့္ရင္ဆိုင္ရလင့္ကစား ေလာကဓံအဆိုးထဲက အသိဥာဏ္ရေအာင္၊ ဘဝလွိဳင္းဒဏ္ ေလာကဓံအဆိုးထဲက အေကာင္းထြက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္မက်၊ လက္ေလ်ာ့ စိတ္အားငယ္မွဳ မရွိဘဲ အားမန္အျပည့္ျဖင့္ သူ႕အေတြးပံုရိပ္ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ ဆက္လက္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ဖို႔သာ ရွိ၏။

မိဘႏွစ္ပါး ထားရစ္ခဲ့သည့္ က်န္ရွိပစၥည္းအားလံုးကို သိရီၯက အမတ္ၾကီးက ေရႊေပလႊာ ပုရပိုက္ၾကီးျဖင့္ေရးကာ စာရင္းအင္းႏွင့္ သူ႕ထံ လာအပ္စဥ္ သူ-ပိုမိုအေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိျပန္၏။ "ေအာ္- ေက်းဇူးရွင္ မိဘႏွစ္ပါး ဘိုးဘြားေတြဟာ ပစၥည္းဥစၥာကိုသာ စုသာစု နိုင္ရွာတယ္၊ ကိုယ့္ေနာက္ပါေအာင္ ယူမသြားနိုင္ရွာၾကဘူး၊ ငါ့မိဘ ဘိုးဘြား ယူမသြားနိုင္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ငါ ငါ့ေနာက္ပါေအာင္ယူမယ္"ဟု စူးရွထက္ျမက္ေသာ အေတြးျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာ ဘုရင္မင္းတရားအား ေလွ်ာက္ထား၊ သူပိုင္ဆိုင္သမွ် တိုင္းသူ ျပည္သားတို႔အား စြန္႔လႊတ္လွဴဒါန္းေလသည္။

ဤမွ်မကေသး၊ ထို႔ထက္ ေလးနက္သည့္ အေတြးနယ္ကို ခ်ဲ႕မိျပန္၏။ "ေလာက၌ အပူဆိုတာ ရွိသလို အေအးဆိုတာလည္း ရွိရေပမည္၊ ေသျခင္းသေဘာ ရွိသလို မေသျခင္းသေဘာလည္း ရွိရမည္၊ ဆင္းရဲတာရွိသလို ခ်မ္းသာဆိုတာလည္း ရွိသည္၊ ထို႔အတူ ကာမ ရူပ အရူပဟု ဆိုအပ္ေသာ ဘဝသံုးပါးရွိသလို ထိုဘဝတို႔၏ နိဂုံးသတ္ ခ်ဳပ္ရာအမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္လည္း ရွိမည္ ဧကန္ျဖစ္ေပသည္" ဟု သူ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစား၏။ ဤသို႔ျဖင့္ သုေမဓာ သူေ႒းသားေလး သူပိုင္ ရွိသမွ် ရက္ရက္ေရာေရာ လွဴဒါန္း၊ ရွင္ရဟန္း ျပဳခဲ့ေလျပီ။

ရွင္ရေသ့ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့လည္း အေတြးက ဆက္လက္ျမဲ။ "ဒီခႏၶာကိုယ္ ရွိေနသ၍ တစ္ဖန္ ပဋိသေႏၶေနျပီး အိုရ၊ နာရ၊ ေသရ၊ ပ်က္စီးရ ေခ်ဦးေတာ့မည္။ စင္စစ္ မအိုရာ မနာရာ မေသရာ မပ်က္စီးရာ နိဗၺာန္ ဧကန္ရွိရေပမည္။ ရာဂ ေဒါသ ေမာဟ စေသာ ကိေလသာအပူမီးတို႔ ျငိမ္းေအးရာ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဧကန္ရွိရမည္၊ ထိုဧကန္ရွိသည့္ ေအးျငိမ္းရာ အမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္ကို မွန္းဆ သိျမင္နိုင္သည္ ျဖစ္ပါလ်က္ မကူးေျမာက္ပါက မိမိ၏ စြမ္းအား အလကား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္" စသည္ျဖင့္ ဓမၼႏွင့္စပ္ ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရး ေတြးမိေန၏။

ရန္သူဝိုင္းထားခံရေသာ ေယာက်္ားသည္ ေျပးထြက္ဖို႔ ေျပးလမ္းရွိပါလ်က္ မေျပးခဲ့ပါက မေျပးေသာ သူ၏သာလွ်င္ အျပစ္ဟု ဆိုရေပမည္။ အညစ္အေၾကး ေပက်ံလူးေနေသာ သူသည္ သုတ္သင္ေဆးေၾကာဖို႔ ေရစင္ေရေအး ရွိပါလ်က္ မေဆးခဲ့ေသာ္ မေဆးသူ၏သာ တာဝန္ျဖစ္ေပသည္။ ေရာဂါ အျပင္းထန္ခံစားေနရသူသည္ ေဆးေကာင္း ဝါးေကာင္း သမားေကာင္း ရွိပါလ်က္ မကုသခဲ့ေသာ္ လူနာ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္ေပသည္၊ ေဘးအႏၱရာယ္ ေပါမ်ားလွသည့္ သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း သမထဝိႆနာ ထြက္ေပါက္မ်ား ရွိပါလ်က္ ကိေလသာေရာဂါကို မဂ္ေရစင္ ေဆးေကာင္း ဝါးေကာင္းျဖင့္ မေဆးပါလွ်င္ မိမိသာလွ်င္ မိုက္မဲရာ က်ေပလိမ့္မည္ ဟု ရွင္ရေသ့ေလး အျမင္စူးရွစြာ ေလးေလးနက္နက ္ေတြးမိေပမည္။ (ဇာတ္-႒၁၊ ၆-၇)။

*ရန္သူဝိုင္းထား၊ ထိုေယာက်္ားကား၊ ေျပးသြားဖို႔ရာ၊ လမ္းေပါက္သာလ်က္၊ ေျပးမထြက္၊ လမ္းတြက္ မဟုတ္ေခ်။

*မစင္လူးလွ်င္၊ ေအးၾကည္လင္သည့္၊ ေရစင္ရွိလ်က္၊ မေဆးရက္၊ ကန္တြက္ မဟုတ္ေခ်။

*ဟစ္ေအာ္ငိုျပီး၊ ေရာဂါသည္း၍၊ လူးလဲဗ်ာဓိ၊ နာမခ်ိေသာ္၊ တတ္သိျမင္ေျမာ္၊ သမားေတာ္ဟု၊ ေဆးေက်ာ္ရွိလ်က္၊ မကုခက္၊ ေဆးတြက္ မဟုတ္ေခ်။

*အနပၸကဏ္း၊ ေဘးဘ်မ္းမ်ားစြာ၊ သံသရာမွ၊ ထြက္ရာလမ္းမ၊ သမထ ဝိႆနာ၊ ကိေလသာဘင္၊ နာေဟာင္းက်င္ကို၊ သန္႔စင္ေလွ်ာ္ေဆး၊ ေရေအးေလးမဂ္၊ ရွိပါလ်က္ႏွင့္၊ မထြက္ေျပးလို၊ မေဆးလို၊ မင္းပ်ိဳကိုယ့္တြက္ေပ။  (ဇာတ္-႒၁၊ ၆-၇) (မဟာဝိသုဒၶါရံုဆရာေတာ္)။

သုေမဓာ ရွင္ရေသ့သည္ သံသရာဝဋ္မွ လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းကို တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ တရားအစဥ္နက္ ဆက္လက္ ေတြးလ်က္ပင္။ သံသရာလြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကို ဒီပကၤရာဘုရား ေျခေတာ္ရင္းမွာပင္ ငါတစ္ေယာက္တည္း ကူးမည္ဆိုပါက ကူးနိုင္၏။ သို႔ေသာ္ ငါတစ္ေယာက္တည္း ကိုယ္လြတ္ရုန္း၍ အတၱဆန္စြာ သြားျခင္းသည္ မသင့္ေလ်ာ္၊ ေယာက်ာ္းျမတ္တို႔ လမ္းစဥ္မဟုတ္၊ သတၱဝါေတြကိုပါ တပါးတည္းကယ္တင္ရန္ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္ကဲ့သို႔ ဘုရားျဖစ္ရန္ ၾကိဳးစားမည္ဟု ေတြးရင္း ေတြးရင္း သူ႔တာဝန္ အေရးသံုးပါး အဓိ႒ာန္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့ေလသည္။

(၁)။ (ဗုေဒၶါ ေဗာေဓယ်ံ) ငါ သစၥာသိျမင္သလို သတၱဝါေတြလည္း သိျမင္ေစရမည္။

၂။ (မုေတၱာ ေမာေစယ်ံ) ငါ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္သလို သတၱဝါေတြလည္း လြတ္ေျမာက္ေစရမည္၊

၃။ (တိေဏၰာ တာေရယ်ံ) ငါ သံသရာကူးေျမာက္သလို သတၱဝါေတြလည္း ကူးေျမာက္ေစရမည္ဟု ေလးနက္သည့္ အေတြးပံုရိပ္ေနာက္မွ တဆက္တည္း ခိုင္မာသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားသည္။

သိၾကားျဗဟၼာ၊ စၾကာမင္းပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ခႏၶာပိုင္ဆိုင္မွဳတို႔က တကယ္အႏွစ္မရွိ၊ အကာအတိသာ၊ စည္းစိမ္သည္လည္း တသက္လ်ာသာ၊ တေန႔ေန႔ ပ်က္စီးမည့္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး စဥ္းစား၏။ ေတြးေနမိ၏။ မိမိေနာက္ အရိပ္ပမာ လိုက္ပါမည့္ ဒါနစေသာ ပါရမီလုပ္ငန္း အက်င့္စခန္းကသာ ကမၻာတည္သ၍ ခ်ီးက်ဴးဥဒါန္း ဂုဏ္ေရာင္လႊမ္းမည္ဆိုတာကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားလ်က္။

*ဤခႏၶာညစ္၊ ကိုယ္အျဖစ္ကား၊ အျပစ္တရား၊ အလြန္မ်ားခဲ့၊ သိၾကားျဗဟၼာ၊ စၾကာမင္းစစ္၊ အကယ္ျဖစ္လည္း၊ အႏွစ္မရွိ၊ အကာတိမွ်၊ ပ်က္ဘိလြယ္စြာ၊ တသက္လ်ာတည္း၊ က်င့္ပါအထူး၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးသာ၊ ခ်ီးက်ဴးဥဒါန္း၊ မကုန္ကၽြမ္းေအာင္၊ စဥ္ထြန္းကမၻာ၊ ေနာင္ျမင့္ၾကာ၏။ (မဃေဒဝ) ပုဒ္ေရ ၃၂၂)။

သုေမဓာရွင္ရေသ့ေလး အသေခ်ၤမ်ားစြာ ကာလရွည္ၾကာ သူေတာင္းတခဲ့သည့္ ၾကံစည္ စိတ္ကူးခဲ့သည့္ ဘုရားျဖစ္ဖို႔ နိယတဗ်ာဒိတပန္း သူ-ယခုေတာ့ ဒီပကၤရာျမတ္ဗုဒၶထံေတာ္မွ ပန္းဆင္ျမန္းနိုင္ခဲ့ပါျပီ။ ရွင္ရေသ့သည္ ဒီပကၤရာျမတ္ဗုဒၶ ေျခေတာ္ရင္းမွ နိယတဗ်ာဒိတ္ပန္း ဆင္ျမန္းခဲ့ရံုျဖင့္ မျပီးေသး၊ ဘုရားျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပါရမီေတြ ျဖည့္က်င့္ ရမည္ဦးမည္ဟု ေတြးမိ၏။ နားလည္၏။ သူ႕အေတြးအတိုင္း သူနားလည္သည့္အတိုင္း ပီျပင္စြာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ ျဖစ္၏။

ေရွးဘုရားရွင္တို႔ နည္းတူ သုေမဓာရွင္ရေသ့၏ ပထမဆံုးေသာ ဘဝစာမ်က္ႏွာကို သူတပါးအား ကူညီျခင္း၊ စြန္႔ၾကဲျခင္း၊ ေပးကမ္းျခင္း ဒါနျဖင့္ စတင္ဖြင့္လွစ္ ခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေလာင္းေတာ္တို႔၏ အဖြင့္နိဒါန္း ပထမ ေျခလွမ္းက ေပးကမ္းျခင္း ဒါန ျဖစ္၏။ အႏွိဳင္းမဲ့ သရဖူ သဗၺညဴဘုရားရွင္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ရာတြင္ ဒါနက အစကနဦး နံပါတ္တစ္ မရွိမျဖစ္ အခန္းက႑မွ ပါဝင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္တို႔သည္ အစဦးဆံုးေသာ ဒါန အကူညီျဖင့္ ဘုရားျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ဘုရားျဖစ္မွ သတၱဝါေတြကို သစၥာသိျမင္ေစနိုင္မည္။ သတၱဝါမ်ား ဘဝဝဋ္ရထားမွ ကၽြတ္သြားေပလိမ့္မည္။

ေယစ ဗုဒၶါ အတီတာ စ၊ သမုဒၵါ ဝါဠဳကူပမာ၊

ဒါနံဝ အာဒႎ ကတြာ၊ သေမၺာဓႎ စ လဘႏၱိ ေတ။

သမုဒၵါ ဝါဠဳကူပမာ- ဂဂၤါဝါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ၊ အတီတာ လြန္ေလျပီးကုန္ေသာ၊ ေယစ ဗုဒၶါ- အၾကင္ဘုရားရွင္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ သႏၱိ-ရွိၾကေပကုန္၏။ ေတ- ထိုဂဂၤါဝါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ဘုရားအဆူဆူတို႔သည္၊ ဒါနံဝ- ေမတၱာေရွ႕သြား ကရုဏာထား သဒၶါတရားႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ဒါနပါမီထူးၾကီးကို၊ အာဒႎ ကတြာန- အစထားေတာ္မူၾကကုန္၍၊ သေမၺာဓႎ စ- အရတၱမဂ္ဥာဏ္ သဗၺညုတဥာဏ္ေတာ္ၾကီးကိုလည္း၊ လဘႏၱိ -ေကာင္းစြာ လွလွ ရရွိေတာ္မူ ခဲ့ၾကေလကုန္၏။

*ဘုရားဆူဆူ ဒါနကူမွ၊ သံုးလူသင္းက်စ္၊ ဧကန္ျဖစ္၍၊ အျမိဳက္တရား၊ ေဟာေဖာ္ၾကားလ်က္၊  အမ်ားေဝေန၊ ကၽြတ္လြတ္ေစ။ (ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္)။

အေလာင္းေတာ္တို႔၏ စိတ္သည္ ေပးဖို႔ ကူညီဖို႔ အျမဲရွိ၏။ ေပးမွဳအထံုပါေသာ လက္ျဖင့္ သူတပါးကို ေပးဖို႔ရန္သာ ကမ္းလွမ္းေန၏။ သူ၏ လက္ကား အျမဲတမ္း ဒါနျဖင့္ စြတ္စိုခ်င္စိတ္ ရွိ၏။ အေလာင္းေတာ္ ေဝႆႏၱရာမင္းသားေလး ဘဝတုန္းကလည္း ေမြးေမြးခ်င္းပင္ "ေမေမ ဘာမ်ား ေပးစရာ လွဴစရာ ရွိသလဲ"ဟု ေမးသျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူက အသျပာ တစ္ေထာင္ထုပ္ကို သူ႔ေရွ႕ခ်ေပးေလ၏။ ထိုအခါ သူ၏ ေပးခ်င္ေသာ ႏွလံုးသား၊  ကမ္းလင့္ေသာ လက္တို႔က အနီးရွိ အထိမ္းေတာ္ၾကီးထံ အသာျပာ တစ္ေထာင္ထုပ္ကို တြန္းပို႔ခဲ့၏။ သူ႕အတြက္ ယူဖို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ မစဥ္းစား၊ သူတပါး ေပးကမ္းဖို႔သာ စဥ္းစား၏။

ေပးကမ္းျခင္းကို သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာတရားတို႔တြင္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာတစ္ပါးအျဖစ္ ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူ၏။ အေပးကိုသာ မဂၤလာတစ္ပါး အျဖစ္ျဖစ္ ေဟာထားသျဖင့္ မဂၤလာရွိဖို႔အတြက္ တစ္ခုခုကို ေလာကၾကီးအား ေပးသင့္သည္။ ေပးနိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္။ သူတပါး ဆင္းရဲဒုကၡေပးျခင္းမွ လႊဲ၍ အျခားေကာင္းေသာ အရာအားလံုး ေပးနိုင္သည္။ ကိုယ္၏ ေစာင္မျခင္း၊ ႏွတ္၏ ေစာင့္မျခင္းျဖင့္လည္း ကူညီရာ ေပးရာ ေရာက္သျဖင့္ မဂၤလာျဖစ္သည္။ မိမိစြမ္းနိုင္သမွ် တစတစ ေပးနိုင္ေသာသူ၊ စြန္႔လႊတ္နိုင္ေသာသူ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္။

တစ္စတစ ေပးစြန္႔ျခင္းျဖင့္ ေနာင္ဘဝသံသရာ ဆက္တိုင္း မဂၤလာျပည့္စံုျပီး ေကာင္းသထက္ ေကာင္းလာေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ျမိဳ႕ဆရာေတာ္ၾကီးက "တစ္စတစ္စ စြန္႔ဝံ့မွလွ်င္၊ ဘဝေနာက္ေႏွာင္း၊ ေကာင္းသထက္ေကာင္း၏။" ဟု တိုက္တြန္းထားခဲ့သည္။ ဒါနံ သဗၺတၳသာဓကံ- ဒါနေဆာင္မွ ေပးကမ္းမွ အရာရာ ပိုမိုေအာင္ျမင္ ျပီးေျမာက္နိုင္၏။ ဒါနေဆာင္ေသာ္ သံသရာမွာ လူေမႊးေျပာင္၏။ ဒါနမပါလွ်င္ ဒုကၡသည္သဖြယ္ မ်က္ႏွာညွိဳးငယ္ရတတ္၏။ ကၽြတ္တမ္းဝင္လိုသူမ်ား သံသရာအတြက္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဒါနပန္း မညွိဳးမႏြမ္း အျမဲလန္းေအာင္ တတ္အားသမွ် ျပည့္ဆည္းရမည္။

*ေထြေထြမ်ားေျမာင္၊ ဒါနေဆာင္ေသာ္၊ ေျပာင္တလက္လက္၊ အေရာင္ထြက္သို႔၊ ေခါင္ထက္ေခါင္နင္း၊ ျဖစ္ၾကျခင္းႏွင့္၊ ယင္းသည့္ဒါန၊ မပါၾကသည့္၊ ဒုကၡသည္စု၊ ေတြ႔တိုင္းရွဳ႕၍၊ လွဴမွဳအားကိုး၊ ဒါနမ်ိဳးကို၊ ပ်ိဳးေလးဆန္းဆန္း၊ ေန႔စဥ္လန္းေအာင္၊ ကၽြတ္တမ္းဝင္လိုဘိ သူမ်ား၊(ကၽြတ္တမ္းဝင္လိုဘိ တကား)။ (ေရွးဆရာမ်ား)။

လူသားတိုင္း အေပး အယူေတာ့ ရွိၾကစျမဲ၊ အထူးသျဖင့္ ေလာကီစီးပြားေရး ၾကီးပြားေရးလုပ္ရာတြင္ အေပးအယူ မွ်တလွ်င္ ပိုေကာင္း၏။ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးၾကရမည္။ လူ႔ေလာကၾကီးသည္ အေပးအယူ ျမဲတစြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံနိုင္မွ ေတာ္ကာၾက၏။ ယူသင့္သေလာက္ယူ ေပးသင့္တာကို ေပးျခင္းသည္ ေလာကနီတိ-ေလာကက်င့္ဝတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အေပးအယူတို႔တြင္ မိမိဘဝကို ဓမၼျဖင့္ အယူဘက္မွသာ တည္ေဆာက္သင့္၏။ ေလာကအျမင္အရ အေပးက ပရအတြက္၊ အယူက အတၱအတြက္ ျဖစ္၏။

ဘုရားျဖစ္ဖို႔ က်င့္စဥ္ စရိယာသံုးပါးတြင္လည္း ပထမ ေလာကတၳစရိယ ေလာကေကာင္းက်ိဳး၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို ဦးစားေပးထား၏။ ဒုတိယ ဥာတတၳစရိယ ကိုယ့္ေဆြကိုယ့္မ်ိဳး ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ္နိုင္ငံ ေကာင္းစားဖို႔ အေလးထား၏။ ရင့္က်င့္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔အတြက္မူ တေလာကလံုးကို ကိုယ့္ေဆြ ကိုယ္အ့မ်ိဳးအျဖစ္ သေဘာထားကာ က်င့္သံုးနိုင္၏။ တတိယ ဗုဒၶတၳစရိယ ဘုုရားျဖစ္ဖို႔အတြက္ မိမိအက်ိဳးကို ေနာက္ဆံုးမွ ထား၏။ 

ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္ထံေတာ္တြင္ ဘုရားေလာင္ သုေမဓာ ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကိုယ္လြတ္ရုန္းနိုင္ပါလ်က္ ကိုယ္လြတ္ရုံး မထြက္ျခင္းသည္ပင္ ပရဟိတ ေရွ႕တမ္းတင္မွဳကို ေဖာ္ျပရာ ေရာက္ေပသည္။ အေလာင္း ေတာ္တို႔ကား အတၱဟိတ ကိုယ့္က်ိဳးကို ေနာက္ဆံုးမွ ထားတတ္ၾကေပ၏။ ဘုရားျဖစ္လာသည့္ အခါမွာေတာ့ ကိုယ့္က်ိဳးကား ဦးစြာအက်ိဳးေပးလင့္ လက္ကမ္း ၾကိဳဆိုလင့္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သစၥာေလးပါးကို သိျမင္သည့္ ဘုရားရွင္္ျဖစ္လာျခင္းသည္ပင္ ဗုဒၶတၳ စရိယ၏ အက်ိဳး၊ မိမိအက်ိဳးပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။

မိမိတို႔တေတြသည္ မိမိတစ္ေယာက္အတြက္ တည္ေဆာက္ေနရံုျဖင့္ မျပီးေသး၊ မိမိပတ္ဝန္းက်င္က သူတို႔၏ ဘဝေတြကိုလည္း ေပးကမ္းျခင္း၊ ကူညီရိုင္းပင္းျခင္းတို႔ျဖင့္ တည္ေဆာက္သင့္၏။ အျခား ခ်ိဳ႕တဲ့သူတို႔အား ေပးသင့္တာေပး၊ လွဴသင့္တာလွဴ၊ ကူညီသင့္တာ ကူညီရမည္ ျဖစ္၏။ ျမန္မာဗုဒၶဘာဝင္တို႔အဖို႔ကား ေပးကမ္းျခင္း၊ ကူညီရိုင္းပင္းျခင္းႏွင့္ စပ္လို႔ အထူးေျပာစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ပင္၊ "တစ္မူးရလို႔ တစ္ပဲလွဴ ဒို႔ရွမ္းေတာင္သူ တူနိုင္ရိုးလား"ဟုပင္ ေတာင္ေပၚသားတို႔က အေပးအကမ္း ေနာက္မဆုတ္တမ္း ရွိတာကို မီးေမာင္းထိုးျပေန၏။ အလွဴေရစက္ လက္ႏွင့္မကြာ ဆိုသလို ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔က ခံယူထားျပီးသား ျဖစ္၏။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳတစ္ရပ္ပင္ ဆိုရမေလာက္ေအာင္ ဒါနႏွင့္စပ္ ေျပာစမွတ္မ်ား ရွိေပသည္။

၁၁-၁၂-၂၀၁၂ ေန႔က ေဒါက္တာမိုးေက်ာ္၏ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာမွ စာပိုဒ္ေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရ၏။

(၁) ယၾတာႏွင့္မလွဴ၊ သဒၶါျဖင့္ လွဴသည္၊ (၂) တဏွာႏွင့္မလွဴ ပညာျဖင့္ လွဴသည္၊ (၃) စိတ္အၾကံေပါက္၍လွဴ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ လွဴသည္၊ (၄) ရွိလို႔မလွဴ သိလို႔ လွဴသည္၊ (၅) ကိုယ့္ဖို႔မလွဴ သူ႔ဖို႔ လွဴသည္၊ တဲ့။ အလြန္တန္ဘိုး ရွိလွသည့္ ဓမၼအသိေပး စာပုိဒ္ေလးပင္ ျဖစ္သည္။ ေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႔ လမ္းစဥ္ႏွင့္လည္း ကိုက္ညီလွေပသည္။ ဘုရားေလာင္းေတာ္ တို႔သည္လည္း အျခံအရံ အေက်ာ္ေဇာ လာဘ္လာဘကို ေတာင္းတ၍ ေပးလွဴသည္မဟုတ္၊ သဗၺညဳတ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ေတာင္းတကာ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမွဳမ်ား ပါရမီေတာ္မ်ား ဘဝသံသရာ ဆက္ဆက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေပ၏။

န ဟိ ဒါနံ ဒဒမာေနာ၊ ယသလာဘဥၥ ပတၳယိ ံ၊

သဗၺညဳတံ ပတၳယမာေနာ တာနိ ကမၼာနိ အစရိ ံ။

ေပးကမ္းလွဴဒါန္းရာ၌ ရည္ရြယ္ခ်က္ မွန္ဖို႔၊ ပါရမီေျမာက္ေအာင္ လွဴတတ္ဖို႔ ပင္ အေရးၾကီးေတာ့၏။ ေပးျခင္းသည္ ကုန္သြားတာ တမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္၏။ ထို ေပးကမ္းျခင္းတည္းဟူေသာ ကုန္သြားတာမ်ိဳးကို ဘုရားရွင္တို႔ ခ်ီးမြမ္းၾက၏။ ေလာကတြင္ စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္း၊ သံုးေဆာင္ ခံစားျခင္း၊ ပ်က္စီးဆံုးရွံးသြားျခင္းတည္းဟူေသာ အခ်က္တို႔ေၾကာင့္ ကုန္သြားတာမ်ိဳး ရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသံုးမ်ိဳးေသာ ကုန္သြားျခင္းမ်ိဳးတို႔တြင္ စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္းျဖင့္ ကုန္သြားတာမ်ိဳးကို ကိုယ့္အတြက္ သံသရာအတြက္ ပါသျဖင့္ ဘုရားရွင္တို႔က ခ်ီးမြမ္းၾကေပသည္။ အေကာင္းဆံုး ကုန္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ 

ကုန္သြားသည္ဟု စာစကားအရ ေျပာရေသာ္လည္း တကယ္ကုန္သြားတာ မဟုတ္၊ မိမိအတြက္ က်န္ရစ္၏။ ဘဝသံသရာအတြက္ အဖတ္တင္၏။ အားကိုးစရာ ျဖစ္၏။ ဘဝသံသရာတြင္ ကိုယ့္ေနာက္ပါမည့္ ကိုယ့္က်ိဳးေဆာင္မည့္ အႏုဂါမိကေခၚေသာ ကုသိုလ္ ဥစၥာရတနာေတြကို ျမွပ္ႏွံထားလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္းေၾကာင့္ ကုန္တာမ်ိဳးကို ဘုရားရွင္တို႔ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူၾကျခင္း ျဖစ္၏။

စာေဂန ပရိေဘာေဂန၊ ဗ်သေနန တေယာ ခယာ။

ေတသံ ပထမ ခေယာဝ၊ ပသေတၳာ ဓမၼဒႆိနာ။

သူေတာ္ေကာင္းတို႔၊ ေပးကမ္း လွဴဒါန္းျခင္းတည္းဟူေသာ ကုန္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ သာသနာ့အႏုဂါမိက ေရႊအိုးၾကီးကို ျမွပ္ႏွံၾက၍ ထိုအႏုဂါမိက ေရႊအိုးတည္းဟူေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳကို စြမ္းနိုင္သမွ် အားထုတ္ကာ သူေတာ္တရားမ်ား တဆင့္ထက္တဆင့္ ရင့္သထက္ ရင့္ေအာင္ ပြားမ်ား အားထုတ္နိုင္ၾကပါေစ။ သာသနာႏွင့္ၾကံဳခိုက္ မိမိတို႔ ႏွစ္သက္ရာ စံုေအာင္ ကုသိုလ္ျပဳ နုိင္ၾကပါေစ။

*သာသနာႏွင့္ၾကံဳ၊  ဤလူ႔ဘံု စုံေအာင္ ကုသိုလ္ယူ။

ေမတၱာျဖင့္

ေဒါက္တာသုတာစာရာလကၤရ

ပညာရိပ္သာဆရာေတာ္

အသက္ေလးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔ အမွတ္တရ

၂၉-၀၉-၂၀၁၃