မနုႆတၱ
ဒုလႅဘ
ဒုလႅဘ ဟူသည္မွာ ခဲယဥ္းျခင္း၊
ရခဲျခင္းျဖစ္၏။ ယင္းဒုလႅဘသည္ (၁) ဘုရားပြင့္ေတာ္မူသည့္ အခြင့္ေကာင္း ကာလေကာင္းႏွင့္
ၾကံဳၾကိဳက္ျခင္း၊ (၂) (အသိဥာဏ္ရွိသည့္) လူ႔ဘဝကို ရျခင္း၊ (၃) ရွင္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရခဲျခင္း၊
(၄)သဒၶါ အစရွိသည့္ တရားတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊ (၅) သူေတာ္ေကာင္းတရား နာၾကားျခင္း
ဟူ၍ ငါးပါး ရွိသည္။
(၁) ဗုဒၶဳပၸါေဒါ ဒုလႅေဘာ၊
(၂) မနုႆတၱဘာေဝါ ဒုလႅေဘာ၊ (၃) ပဗၺဇၨိတဘာေဝါ ဒုလႅေဘာ၊ (၄) ဒုလႅဘာ သဒၶါသမၸတၱိ၊ (၅) သဒၶမၼသဝနံ
အတိဒုလႅဘံ။
ထိုငါးပါးတို႔တြင္ လူအျဖစ္
ရခဲလွပံုကို ဥပမာေဆာင္ျပ ႏွိဳင္းယွဥ္ထားသည္လည္း ရွိပါ၏။
လြန္စြာ ခြန္အားဗလေကာင္းေသာ
လူသန္ၾကီး တစ္ေယာက္သည္ အေပါက္တစ္ေပါက္သာရွိေသာ လွည္းထမ္းပိုးကို မဟာသမုဒၵရာသို႔ ယူေဆာင္သြား၏။
ထို႔ေနာက္ လွိဳင္းေခါင္းျဖဴ လွိဳင္းေခါင္းမြဲတို႔ တသဲသဲရိုက္ခတ္ေနေသာ မဟာသမုဒၵရာၾကီး၏
အလယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပစ္ခ်လိုက္၏။ ထိုသို႔ပစ္ခ်လိုက္ေသာအခါ ယင္းသမုဒၵရာၾကီးထဲတြင္
မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရေသာ လိပ္ကန္းၾကီး တစ္ေကာင္ရွိ၏။ ထိုလိပ္ၾကီးသည္လည္း ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာၾကာျမင့္မွ
တစ္ခါတစ္သာ ေရေပၚသို႔ေခါင္းျပဴ ေပၚလာသည္ဟူ၏။ လူသန္ၾကီးပစ္ခ်လိုက္ေသာ လွည္းထမ္းပိုးႏွင့္
အႏွစ္တရာမွ တစ္ၾကိမ္ေလာက္သာ ေပၚလာေသာ လိပ္ကန္းၾကီး ဦးေခါင္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
ၾကံဳၾကိဳက္လ်က္ စြပ္မိျပီးသား ျဖစ္သြား၏။ ယင္းကဲ့သို႔ လြန္စြာ ၾကံဳၾကိဳက္ျခင္းကို ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲအရာမ်ိဳး
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူ႔ဘဝ ရခဲလွပံုကို သတိသံေဝဂဥာဏ္ ထင္စြာျဖစ္ရန္ ယင္းကဲ့သို႔ ထင္သာျမင္သာေသာ
ဥပမာျဖင့္ ထုတ္ေဆာင္ျပ၏။
*အၾကင္ေယာက်ာၤး၊ အားၾကီးသသူ၊
တစ္ဦးလူသည္၊ ေခါင္းျဖဴေခါင္းမြဲ၊ သဲသဲဝွန္ၿဖိဳး၊ လွိဳင္းတံပိုးျဖင့္၊ ရိုက္ၾကိဳးထန္စြာ၊
မဟာသမုဒၵ၊ ေဝမဇၥ်ႏွိဳက္၊ ဧကဆိဂၢဠ၊ တစ္ေပါက္မွ်ရွိ၊ ၾကီးဘိျဖိဳးျဖိဳး၊ လွည္းထမ္းပိုးကို၊
အားၾကိဳးမာန္ပါ၊ ပစ္ေသာခါဝယ္၊… ထင္ရာဝိုးဝါး၊ အသြားတိမ္းမင္း၊ ခၽြတ္ယြင္းေသြဖည္၊ လိပ္ကန္းသည္လွ်င္၊
ရက္ရွည္မ်ားစြာ၊ တစ္ရာတစ္ရာ၊ ႏွစ္လြန္ၾကာမွ၊ ေပၚ၍လာေသာ္၊ ဧကာဆိဒၵ၊ ထိုယုဂဝယ္၊ အႏၶအကၡိ၊
မ်က္စိမလွ၊ ဂီဝလည္မွာ၊ စြပ္မိရာ၏။
လူ႔ရြာတစ္ဆစ္၊ လူ႔အျဖစ္ကား၊
စင္စစ္ထို႔ထက္၊ ဆထက္ေထာင္ရာ၊ မကစြာေအာင္၊ ျဖစ္လာခဲလွ၊ ဒုလႅဘတည့္။(မဃေဒဝ-၃၂၆)။
အထက္ပါ ျပဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း
လူ႔ဘဝကား အလြန္တရာရခဲလွ၏။ အႏွစ္တရာမွ တစ္ၾကိမ္သာ ေပၚလာသည့္ လိပ္ကန္းၾကီး တစ္ေပါက္သာရွိေသာ
ထမ္းပိုး ၾကံဳၾကိဳက္စြာ စြပ္မိသည္ထက္ပင္ အဆ ရာေထာင္မက ပိုမိုခဲယဥ္းလွ၏။ ဓမၼပဒတြင္လည္း
"လူ႔အျဖစ္ကို ရျခင္းသည္ ခဲယဥ္း၏၊ သတၱဝါတို႔ အသက္ရွင္ရျခင္းသည္လည္း ခဲယဥ္းလွ၏၊
သူေတာ္ေကာင္း တရား နာၾကားရျခင္းသည္ ခဲယဥ္းလွ၏၊ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေပၚေတာ္မူျခင္းသည္
ခဲယဥ္းလွ၏" ဟု ခဲယဥ္းျခင္း တရားေလးပါးကို ေဟာထားေတာ္မူေသး၏။
မိမိတို႔သည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ
လူျဖစ္လာၾကသည္။ လိပ္ကန္း ထမ္းပိုးေပါက္စြပ္မိသည့္ ပမာ လူျဖစ္လာၾကရသည့္ မိမိတို႔၏ လူ႔ဘဝေလးကို
တန္ဘိုးရွိေအာင္ အသံုးခ်တတ္ရမည္။ အကယ္၍ မိမိတို႔သည္ လူမျဖစ္ဘဲ အျခားဒုဂၢတိဘဝ ျဖစ္ၾကပါလွ်င္
လူ႔ဘဝရရန္ ေရာက္ရန္အလြန္ပင္ခဲယဥ္းပါသည္။ ေျမမွဳန္က ေရႊမွဳန္႔ျဖစ္လာျခင္းသည္ အလြန္အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ
ၾကာေညာင္းလွပါသည္။ အပါယ္ဒုဂၢတိေရာက္ၾကပါလွ်င္ လူဘဝျပန္ရရန္ အလြန္ခဲယဥ္းေနေပလိမ့္မည္။
အျမတ္ဆံုးလူ႔ဘဝ ဆံုးရွဳံးမွဳ
မရွိေအာင္ အားထုတ္သင့္ပါသည္။ လူ႔ဘဝ ဆံုးရွဳံးသြားၾကျပီဆိုလွ်င္ လူ႔ဘဝ ျပန္ရဖို႔ မလြယ္ကူလွေၾကာင္းကို
"နခသိခ"သုတ္၌ ျမတ္ဗုဒၶက ေဟာထားေတာ္မူခဲ့ေပသည္။
တစ္ခါတုန္းက ျမတ္ဗုဒၶက လက္သည္းေပၚမွာ
ေျမမွဳန္ေလးမ်ားတင္ျပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေမးေတာ္မူခဲ့ဖူးသည္။" ခ်စ္သားရဟန္းတို႔၊
ေဟာဒီ ငါ့ဘုရား လက္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ေျမမွဳန္ေလးနဲ႔ ဒီမဟာပထဝီ ေျမၾကီးမွ ေျမမွဳန္တို႔
ဘယ္အရာက မ်ားပါသလဲ"ဟု ေမးေတာ္မူေသာအခါ…
"ရွင္ေတာ္ဘုရားလက္ေတာ္မွ
ေျမမွဳန္ကေလးက မေျပာပေလာက္ဖြယ္ အနည္းငယ္မွ်သာ၊ မဟာပထဝီ ေျမၾကီးကသာ အဆ ရာေထာင္မက သာလြန္မ်ားလွပါတယ္"
ဟု ရဟန္းေတာ္မ်ားက ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ "ခ်စ္သားတို႔၊ အဲဒီလိုပဲ အပါယ္ေလးဘံု
ေရာက္ၾကတဲ့ သတၱဝါေတြက မဟာပထဝီ ေျမၾကီးေလာက္ မ်ားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလ လူ႔ျပည္ေရာက္တဲ့သူေတြဟာ
ေဟာဒီ ငါဘုရားလက္သည္းခြန္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ ေျမမွဳန္ေလးေလာက္ အင္မတန္ နည္းပါတယ္"ဟု
ဘုရားရွင္က ဥပမာျဖင့္ လူ႔ဘဝ ရခဲလွပံုကို ေဟာေတာ္မူခဲ့၏။
လူ႔အျဖစ္ကို နတ္တို႔ကပင္
အားက်ၾက၏၊ ခ်ီးမြမ္းၾက၏။ ပရမတၳ-မနုႆ ဟူေသာ မြန္ျမတ္ေသာ လူအျဖစ္ျဖင့္ အထက္တန္းက်သည့္
ကုသိုလ္မ်ိဳးစံုကို ျပဳလုပ္နိုင္စြမ္းရွိၾက၏။ လူ႔ဘဝသည္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ ျဖစ္ပြားတိုးတက္ရာ
ပုညေခတ္ၾကီးပင္ ျဖစ္၏။ ထို လူ႔ဘဝ ပုညေခတ္ၾကီး၌ မြန္ျမတ္ျပီး အထက္တန္းက်သည့္ ကုသို္လ္မ်ိဳးကို
လုပ္ခြင့္ပိုမိုရေသာေၾကာင့္ လူ႔ဘဝကို နတ္တို႔က စုေတခါနီးမွာ ခ်ီးမြမ္းၾက၊ လူ႔ဘဝသို႔
ျပန္လည္ သြားေရာက္ဖို႔ အျခား နတ္မ်ားက အားေပးတိုက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ဤအေၾကာင္းကို
ျမတ္ဗုဒၶက ဣတိဝုတ္ ပါဠိေတာ္ ပဥၥပုဗၺနိမိတၱသုတ္၌ ေဟာထားေတာ္မူ၏။
ဣတိဝုတ္ ပါဠိေတာ္လာ ပဥၥပုဗၺနိမိတၱသုတ္ေတာ္ကို
ဆက္လက္ ေလ့လာ တင္ျပမည္။
ေမတၱာျဖင့္
ပညာရိပ္သာဆရာေတာ္
ေဒါက္တာသုတာစာရာလကၤာရ(ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ)
No comments:
Post a Comment