လူဝတ္ေၾကာင္မ်ားႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဆက္ဆံေရး-ဘာသာေရးလွဳပ္ရွားမွဳ (ေရွးပံုရိပ္လႊာ)

အထူးသျဖင့္ လူဝတ္ေၾကာင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္လူထု အမ်ားစုသည္ သူတို႔၏ဘာသာေရးဘဝႏွင့္ အရွင္းအလင္းဆံုး အထံုးျခားဆံုးအသြင္ျပင္မွာ သံဃာေတာ္မ်ားအား အလြန္ၾကည္ညိုျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္ျခင္းမွာ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲနိုင္သည္။ ပထမအခ်က္ကား လူအမ်ားသည္ သူတို႔၏ယံုၾကည္ရဆံုး ဆရာႏွင့္ လမ္းညႊန္မွဳေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုဆရာရဟန္းသည္ အေရးၾကီးကိစၥမ်ားအားလံုးတြင္ ၾကားဝင္ေဆာက္ရြက္ေပးျပီး နိုင္ငံေတာ္ေရးရာ ကိစၥမ်ားမွာပင္ အျငင္းပြားမွဳမ်ားကို ေျပျငိမ္းေစခဲ့သည္။ ကိစၥၾကီးငယ္မဟူ အေရးအခင္းအားလံုးတြင္ အၾကံဥာဏ္ႏွင့္ လမ္းညႊန္မွဳမ်ား ရရယူရန္ ရဟန္းေတာ္မ်ားထံသို႔ သြားၾကျပီး ယံုၾကည္ခ်က္ၾကီးမားစြာျဖင့္ တိုင္ပင္ၾကသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ နိုင္ငံေတာ္၏ ဆရာႏွင့္ လမ္းညႊန္သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အကယ္၍ ထိုဆရာရဟန္းေတာ္မ်ား ကိုယ္က်င့္မေကာင္းလွ်င္ တစ္နိုင္ငံလံုး လမ္းမွားသို႔ ေရာက္သြားၾကလိမ့္မည္။ အကယ္၍ ထိုဆရာရဟန္းေတာ္မ်ား ဆိုးသြမ္းေနလွ်င္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကိုယ္တိုင္မွာ အႏၱရယ္ရွိသည္သာမက တစ္နိုင္ငံလံုး ဤဘဝတြင္ေရာ ေနာက္ဘဝတြင္ပါ ေဘးဒကၡၾကံဳရနိုင္သည္။

ဒုတိယအခ်က္ကား လူအမ်ားစုသည္ ေနာင္ဘဝအတြက္ ရဟန္းေတာ္တို႔အား ပိုမိုအားထားၾကသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေယာက်ၤားမိန္းမမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ဤဘဝအတြက္ထက္ ေနာင္ဘဝခ်မ္းသာမွဳကို ပိုမိုလိုလားၾကသည္။ ေနာင္ဘဝအတြက္ ကူညီေပးနိုင္သူမ်ားမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားမွတပါး အျခားသူမရွိၾကဟု ယံုၾကည္ၾကေပသည္။

ကုသိုလ္ဟူသည္ ေနာင္ဘဝအတြက္ လံုျခံဳစြာ ျမွပ္ႏွံထားေသာ စစ္မွန္သည့္ အရင္းအႏွီးျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ယံုၾကည္ၾကသည္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ေကာင္းမွဳမ်ိဳးေစ့ကို ၾကဲခ်စိုက္ပ်ိဳးရာ ေနာင္ဘဝအတြက္ လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ ေနာင္ဘဝအတြက္ အသီးအပြင့္မ်ားကို ျပန္လည္ရိတ္သိမ္းရာ အျမတ္ဆံုး ကုသိုလ္လယ္ေျမ အနုတၱရ ပုညေခတၱျဖစ္ေၾကာင္းကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ထားၾကေပသည္။

လူထုအမ်ားစုသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆင့္ျမင့္တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့က်င့္အားထုတ္ျခင္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ လံုေလာက္သည့္ စိတ္အားထက္သန္မွဳႏွင့္ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမွဳ မရွိခဲ့ၾကေခ်။ လူအမ်ားစုသည္ ယင္းလိုအပ္ခ်က္၏ အေရးပါမွဳကို နားလည္နိုင္သည့္ အသိဥာဏ္လည္း အားနည္းၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူအမ်ားသည္ ဘာသာတရားအေပၚ အၾကီးမားဆံုးေသာ ရိုေသေလးစားျခင္းႏွင့္ ႏွစ္သက္ျမတ္နိုးျခင္းေတာ့ ရွိခဲ့ၾကသည္။ တကယ့္ ဘာသာတရား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အစစ္မွန္ကို ေကာင္းေကာင္းမသိၾကေသာ္လည္း လူအမ်ားသည္ လိုအပ္လာပါက ဘာသာတရားအမည္ျဖင့္ မိမိတို႔၏ အသက္ကိုပင္ ေပးလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ လူအမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ဤဘဝတြင္ေရာ ေနာက္ဘဝအတြက္ပါ ဘဝႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ လမ္းညႊန္မ်ား ျဖစ္ေတာ္မူၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ဘာသာတရား ေလ့က်င့္အားထုတ္မွဳအတြက္ အထူးေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ လူအမ်ားသည္ ျမင့္ျမတ္သည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ ပါဝင္ၾကျပီး စိတ္ထားျဖဴစင္သည့္ သံဃာေတာ္အား ကူညီေထာက္ပံျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳကို ရယူၾကတတ္ေပသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေထာက္ပံ့မွဳသည္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ား၏ တာဝန္ဝတၱရား ျဖစ္သည္။ အံ-ဌ ၂၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၀၅ ၌ ဒုဌဂါမဏိမင္းသားသည္ အခါတစ္ပါးမွာ မိမိ၏ အနီးေန ငယ္ကၽြန္အလုပ္ေကၽြး (စူဠဳပဌာက) တစ္ဦးအား မိမိသည္ သံဃာေတာ္မ်ားအား မလွဴဒါန္းဘဲ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား မည္သည့္အစားအစာကိုမွ် မစားဖူးေၾကာင္း မိန္႔ဆိုဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္အခါ၌ မင္းၾကီးသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ေမ့ေလွ်ာ့ျပီး ငရုပ္သီးတစ္ေတာင့္ကို စားလိုက္မိသျဖင့္ မိမိ၏ ေပါ့ေလ်ာ့မွဳကို မိမိကိုယ္ကို ျပစ္ဒဏ္ေပးသည့္အေနျဖင့္ မရီစဝဋၬိေစတီ(ငရုပ္သီးေစတီ) တည္ထားေၾကာင္း အဆိုရွိသည္။ မဟာဝံသ ၃၇၊ ၂၀၂-၂၀၃ မွာလည္း ပထမဥပတိႆမင္း(ေအဒီ ၅ ရာစု)သည္ တစ္လတြင္ ေလးၾကိမ္ ရွစ္ပါးသီလေစာင့္သုံုးျပီး ထိုမင္းသည္ အသက္ထက္ဆံုး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေရွးဦးစြာ ဆြမ္းကပ္ျပီးေနာက္ စားသံုးခဲ့၏။ သူသည္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္ျဖစ္သည့္ မဟာပါဠိ ေခၚ ဆြမ္းစားေက်ာင္းမွ ထမင္းကိုသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေနာက္မွစားေၾကာင္း ယာဝဇီဝဥၥ ေသာ ဘုဥၨိ၊ မဟာပါဠိမွိ ေဘာဇနံ ဟု စသည္ျဖင့္ ယင္းမဟာဝံသက်မ္းမွာ ေဖာ္ျပထား၏ ။

သာမန္ ဆင္းရဲသားမ်ား၏ သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚ ၾကည္ညိုေလးစားမွဳမွာ ပိုမိုရိုသား ျဖဴစင္ျပီး ဘုရင္မင္းႏွင့္ ဝန္ၾကီးမ်ားထက္ ပိုမိုႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ ျဖစ္တတ္၏။ ခ်မ္းသာသူမ်ားအဖို႔ သံဃာေတာ္မ်ားအား ၾကည့္ရွဳေစာင့္ေရွာက္ ေထာက္ပံ့ျခင္းငွာ အခက္အခဲမရွိဘဲ ယင္းကိစၥအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ စြန္႔လႊတ္ရန္ မလိုေခ်။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆင္းရဲသားမ်ားသည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ မစားေသာက္ၾကဘဲ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေကၽြးေမြးတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ သံဃာေတာ္မ်ားအား မိမိ၏ သားသမီးမ်ားကဲ့သို ဆက္ဆံတတ္ၾကေသးသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို (ဒီ-ဌ ၃၊ ၃၈၀၊ မ-ဌ ၁၊ ၂၉၈၊ အံ-ဌ ၁၊ ၃၉၃၊ အဘိ-ဌ ၂၊ ၂၆၆ တို႔မွာ) ေအာက္ပါ ဆင္းရဲသူအမ်ိဳးသမီးဇာတ္လမ္းေလးျဖင့္ ေဖာ္ျပထား၏။ ဆင္းရဲသူ အမ်ိဳးသမီးအဖြားအိုၾကီးတစ္ေယာက္သည္ ကႆပေလဏ(ကႆပလိုဏ္ဂူ)၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည့္ မဟာမိတၱ မေထရ္ျမတ္အား မိမိ၏သားေတာ္ကဲ့သို႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ သမီးမွာလည္း အရွင္ျမတ္အား မိမိ၏အစ္ကိုအရင္းကဲ့သို႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏ ။ တကယ္ေတာ့ အဖြားအိုႏွင့္ သမီးတို႔မွာ အလြန္ဆင္းရဲစြာ စားေသာက္ရေသာ္လည္း ထိုအရွင္ျမတ္အားမူ သူတို႔၏အတိုင္းအတာအရ အေကာင္းမြန္ဆံုးေသာ အစားအစာမ်ားျဖင့္ ေကၽြးေမြးျပဳစုၾကသည္။ မဟာမိတၱမေထရ္လည္း တစ္ေန႔ေသာ နံနက္တြင္ ထိုသားအမိႏွစ္ေယာက္ ေျပာဆိုေနသံကို အမွတ္မထင္ၾကားလိုက္မိသျဖင့္ အလြန္ၾကည္နူးသြားကာ ထိုသားအမိႏွစ္ေယာက္အား အလြန္သနားကဂုဏာျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔၏ဆြမ္းကို ထိုက္တန္ေအာင္ တရားအားထုတ္ကာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေပသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သဒၶါတရားအားၾကီးေသာ ဆင္းရဲသူတို႔သည္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ ေငြေၾကးရရန္ မိမိတို႔၏ သားသမီးမ်ားကိုပင္ ေပါင္ႏွံၾကေသးသည္။ ဥပမာ မု႑ဂုတၱသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရန္ႏွင့္ ႏြားတစ္ေကာင္ ဝယ္ရန္ ရွစ္ကဟာပဏ(ရွစ္အသျပာ)ျဖင့္ မိမိ၏သားကို ေပါင္ႏွံခဲ့ပံုကို(ဒီ-ဌ၊၃၊ ၃၈၀။မ-ဌ၊၁၊ ၂၉၈၊ အံ-ဌ၊၁၊ ၃၉၃။အဘိဌ-၂၊ ၂၆၆ တြင္) ျပဆိုထားသည္။ အံ-ဌ ၁၊ ၃၉၅ ၌လည္း မဟာဂါမအရပ္မွ ဒါရုဘ႑က မဟာတိႆသည္ ၁၂ ကဟာပဏျဖင့္ သူ႔သမီးေလးကို ေပါင္ႏွံျပီး သံဃာျပဳစုရန္ ရည္ရည္ခ်က္ျဖင့္ ႏြားတစ္ေကာင္ဝယ္သည္။ ဆက္လက္ျပီး ယင္း အံဌ-၁၊၃၉၅ ၌ပင္ ထိုသူသည္ ပို၍ပင္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ျပဳခဲ့ေသးသည္။ သမီးေလးအား ျပန္ျပီးေရြးရန္ ေမွ်ာ္လင့္၍ သၾကားစက္ရံုတြင္ အလုပ္လုပ္ျပီး ရရွိလာသည့္ ၁၂ အသျပာ(ကဟာပဏ) တို႔ျဖင့္ (သမီးေလးကို မျပန္မေရြးေသးပဲ) ေန႔ဆြမ္းလြတ္ေတာ့မည့္ ရဟန္းေတာ္အတြက္ ဆြမ္းတစ္နပ္စာ ဝယ္လွဴလိုက္ေလသည္။

ေယဘုယ်အားျဖင့္ သံဃာကို ၾကည္ညိုသည္သာမက အခ်ိဳ႕လူတို႔သည္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရပါ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားထက္ ေဂဟသိတေပမျဖင့္ ပိုမိုစြဲလန္းကာ မိမိတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ၾကည္ညိုသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ ဥပမာ အဘိဌ-၂၊ ၄၃၃ တြင္ ကုဋကဏၰတိႆမင္းမွာ ယင္းသို႔ၾကည္ညိုအပ္ေသာ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါးရွိသည္။ တစ္ပါးမွာ ဂိရိဂါမက႑အရပ္မွ စူဠသုဓမၶမေထရ္ျဖစ္သည္။ မင္းၾကီးသည္ ယင္းမေထရ္၏ မိခင္(မယ္ေတာ္ၾကီး)ထံမွ မေထရ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ အစားအစာမ်ိဳးကို သိေအာင္စံုစမ္းျပီး အထူးသျဖင့္ ထိုအစားအစာမ်ိဳးကို ျပင္ဆင္ေပးသည္။ မင္းၾကီးသည္ မေထရ္၏မ်က္ႏွာကို တည့္တည့္ၾကည့္နိုင္ျခင္းမရွိဟု ဆိုသည္။ ဤသည္မွာ မေထရ္၏ ရုပ္ရည္သပၸါယ္မွဳႏွင့္ မင္းၾကီး၏မေထရ္အေပၚ ေလးစားမွဳ အေၾကာင္းႏွစ္မ်ိဳးလံုးေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္သည္။ မင္းၾကီး၏ အျခားမေထရ္ျဖစ္သည့္ တိပိဋကစူဠနာဂမေထရ္အား ေဂဟသိတေပမျဖင့္ ၾကည္ညိုစြဲလမ္းမွဳမွာ ပိုမို၍ပင္ ျပင္းျပလွေပသည္။ တစ္ခါေသာ္ မေထရ္၌ လက္ညွိဳးမွာ အနာစိမ္းေပါက္ေသာအခါ မင္းၾကီးကိုယ္တိုင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။ မင္းၾကီးသည္ မေထရ္အေပၚအလြန္ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိုသည့္ စိတ္ျဖင့္ မေထရ္၏လက္ေခ်ာင္းေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ငံုထား၏။ ထိုသို႔ ငံုထားစဥ္ အနာစိမ္းသည္ မင္းၾကီး၏ ပါးစပ္ထဲ၌ အနာျပည္ေပါက္သြားသည္။ မင္းၾကီးသည္ ေပါက္ထြက္လာေသာ အနာျပည္မ်ားကို ေထြးထုတ္လိုက္ပါက မေထရ္အား မရိုေသရာက်မည္စိုးေသာေၾကာင့္ မ်ိဳခ်လိုက္သည္အထိ မင္းၾကီး၏ ဤမေထရ္အေပၚ ေဂဟသိတေပမျဖင့္ ခ်စ္ခင္မွဳမွာ blind faith မ်က္ကန္ဆန္ၾကည္ညိုမွဳေတာင္ ဆိုနိုင္ေပ၏။ ေနာင္အခါတြင္ မေထရ္ျမတ္ ေသလုနီးပါး နာမက်န္းျဖစ္သျဖင့္ မင္းၾကီးသည္ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးကာ မေထရ္အား ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့၏။

မ-ဌ၊၂၊ ၂၉၅၊ အံဌ၊၃၊ ၉၂ တြင္လည္း မဟာခီရါမ(နို႔ထြက္ပစၥည္းမ်ားစြာထြက္သည့္ရြာ)မွ အညတရ ဥပါသိကာမတစ္ေယာက္သည္လည္း ေလဏဂိရိ(ေတာင္ေခါင္းလိုဏ္ဂူ)အရပ္မွာ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည့္ မေထရ္တစ္ပါးအား အလြန္ခင္မင္လွသည္။ ထိုဥပါသကာမသည္ ထိုမေထရ္အတြက္ နို႔ထမင္းကို ျပင္ထားစဥ္ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားစြာတို႔ အိမ္သို႔ ဆြမ္းခံၾကြလာၾကေသာ္လည္း ထိုရဟန္းေတာ္မ်ားအား နို႔ထမင္းကို မေလာင္းလွဴဘဲ ေနေလသည္။ ေနာက္ဆံုး မိမိမေထရ္ျမတ္ အိမ္သို႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာမွသာလွ်င္ ယင္းတိႆမေထရ္ျမတ္အားသာလွ်င္ ေလာင္းလွဴေပသည္။ ထို႔ျပင္ သီဟိုဠ္က်မ္းစာျဖစ္သည့္ ရသဝါဟိနီက်မ္းမွာလည္း ျဗဟၼဏတိႆသူပုန္ေဘးၾကီးျဖစ္ေသာအခါ သံဃဒတၱာႏွင့္ ေမာင္ႏွမတစ္စုသည္ စစ္ေဘးကင္းရာသို႔ တိမ္းေရွာင္သြားၾကစဥ္ သူတို႔မိသားစု၏ မိတ္ေဆြ ၾကည္ညိုေလးစားၾကသည့္ စူဠနာဂမေထရ္အား မိမိတို႔မိသားစုတို႔ႏွင့္အတူ တပါတည္းပင့္သြားျပီး ထိုမေထရ္အား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့ၾက၏ ဟုဆိုသတတ္။

ဗုဒၶဘာသာတရားသည္ ေနာင္ဘဝအတြက္သာမက ယခုဘဝအတြက္ပါ ကိုးကြယ္အားထားရာႏွင့္ အကာအကြယ္တရားပင္ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ နိုင္ငံေရးအရ အႏၱရာယ္ရွိေသာ ကာလမ်ားတြင္ မင္းညီမင္းသားမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ အသက္ခ်မ္းသာေရးအတြက္ ဗုဒၶဘာသာသြန္သင္ရာ သာသနေဘာင္သို႔ပင္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကေပသည္။ သာမန္လူဝတ္ေၾကာင္တစ္ေယာက္အဖို႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ထိန္းသိမ္းထားသည့္ေနရာျဖစ္ျပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားမရွိပါကလည္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ား မတည္ရွိနိုင္ေပ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ား၏ ဘာသာတရားခံယူခ်က္မ်ားႏွင့္ ၾကည္ညိုမွဳအားလံုးကို ေဖာ္ထုတ္ေပးနိုင္သည့္ အရာျဖစ္လာေပေတာ့သည္။ အလြန္အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ လူဝတ္ေၾကာင္မ်ား၏ သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚ ၾကည္ညိုႏွစ္သက္မွဳကို ေဖာ္ျပမွဳတစ္ရပ္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခရစ္မေပၚမီ ဘီစီ (၂) ရာစုေလာက္တြင္ သီဟိုဟ္(သီရိလကၤာနိုင္ငံ) တြင္ မဟာေလ့ ဝိဒုရိန္ဒုနာဝို (Mahale Vidurindunavo) အမည္ရွိ နိုင္ငံ့အတြင္းဝန္ခ်ဳပ္သည္ အနုရာဓပူရျမိဳ႕ရွိ ပန္းျခံတစ္ခုတြင္ သကၤန္းဝတ္ထားသည္ အမ်ိဳးသားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႔ျမင္မိလိုက္သည္။ ထိုအတြင္းဝန္သည္ မိမိမ်က္လံုးမ်ားကိုသာ အျပစ္တင္လွ်က္ သံဃာ၏အမွားကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လံုးဝမျမင္နိုင္ေစရန္ မိမိမ်က္လံုးထဲကို သဲမ်ားထည့္သြင္းလွ်က္ မ်က္လံုးကို စံုလံုးကန္းေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္ကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေလ့လာရေပသည္။

အထက္ပါကိစၥကို အတြင္းဝန္သည္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မသိနိုင္ေအာင္ အထူးဂရုစိုက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ၏စိတ္ဝင္စားမွဳကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့သည့္ ရကၡသ(ဘီလူး) တစ္ေကာင္က ထိုေရွာင္တခင္ျဖစ္ရပ္ေၾကာင္းကို (မိမိျမင္ခဲ့ပံုကို လူသူအမ်ားမသိေစခ်င္ေသာ) အတြင္းဝန္အား ေျပာျပခဲ့သျဖင့္ အတြင္းဝန္သည္ အလြန္အမင္း ေဒါသထြက္ျပီး ရကၡသ အား ျပစ္တင္ေဝဖန္ေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အတြင္းဝန္၏ မ်က္စိႏွစ္စံုသည္ အဲ့ၾသဖြယ္ နဂိုမူလအတိုင္း ျဖစ္သြားေၾကာင္းကို (သီဟိုဠ္ ဓမၼျပဒီပိကာ ၃၂၂ လာ) ဝတၳဳဇာတ္ေၾကာင္းက ဆက္လက္ဆိုျပထားသည္။ ယင္းဝတၳဳေၾကာင္းရာ တစ္ခုလံုး အမွန္ဟု မယူဆနိုင္ေသာ္လည္း ယင္းျဖစ္ရပ္တစ္ခု လံုးဝမျဖစ္နိုင္ဟုေတာ့ မဆိုသာေပ။ ယင္းေဖာ္ျပခ်က္က လူဝတ္ေၾကာင္အခ်ိဳ႕သည္ သံဃာအေပၚ မည္မွ်ၾကီးမားစြာ ၾကည္ညိုေၾကာင္း၊ ရဟန္းသံဃာ၏ မစင္ၾကယ္မွဳကို အထူးစိုးရိမ္ေၾကာင္းႏွင့္ သံဃာ၏အမွားကို ျပည္သူ႕ေရွ႕ေမွာက္၌ ဖြင့္ဟ(ဖြင့္ခ်)ခြင့္မျပဳရန္ မည္မွ် ဂရုစိုက္ေၾကာင္းကို သံသယကင္းဖြယ္ ေဖာ္ျပေနေပသည္။

(မွတ္ခ်က္။ စကားခ်ပ္။ ယေန႔ အနည္းငယ္လြတ္လပ္လာေသာမီဒီယာေခတ္၌ ထိုအခ်က္ကို အေလးထားသင့္ေပသည္။ စာေရးဆရာၾကီး မဟာေဆြ (စာေရးဆရာမၾကီး ေဒၚခင္ေဆြဦး၏ဖခင္ၾကီး) က ယခင္လြတ္လပ္ေသာမီဒီယာေခတ္၌ သာသနာသန္႔ရွင္းေရးအေၾကာင္းကို "ေစ်းခ်ိဳသူ" ဝတၳဳမွာ ေရးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေလာက ေတာ္ေတာ္ေလးပြက္ေလာရိုက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဝန္ခ်ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္ခဲ့သည္ဟူ၏ ။ သာသနာႏွင့္မသင့္ေလွ်ာင္သည့္ ေဝါဟာရမ်ားလည္း သံုးႏွဳန္းထားသည္တဲ့။ ဥပမာ " ဟဲ လို …မစၥတာ ေကာသလႅ… How do you do? စသည္တို႔ျဖစ္၏။ ယင္းလြတ္လပ္သည့္ မီဒီယာေခတ္၌ သံဃာေတာ္ေတြမေကာင္းေၾကာင္း ေရးသားသည့္ စာေရးဆရာေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ စာေရးဆရာသိန္းေဖျမင့္။ သူက " တက္ဘုန္းၾကီး" ဟူသည့္ ဝတၳဳကို ေရး၏။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ေခတ္ကို "တက္ေခတ္" ဟု ေခၚၾကသည္ဟူ၏။ လူငယ္ေတြကိုလည္း "တက္လူ" ဟုေခၚ၏။ ယင္းေခတ္မွာေပၚေပါက္သည့္ ဘုန္းၾကီးေလးေတြကို "တက္ဘုန္းၾကီး" ဟု နာမည္ေပးကာ တက္ဘုန္းၾကီးဝတၳဳဟု ေရးျဖစ္သြား၏။ ယင္းဝတၳဳေၾကာင့္ တက္ဘုန္းၾကီး သိန္းေဖ ဟု နာမည္ၾကီးသြား၏။ စာေရးဆရာ သိန္းေဖကလည္း တကသတည္းက ရဲေဘာ္ရဲဘက္ၾကီးျဖစ္သည့္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးနဳကို သြားျပ၏။ ဘာသာေရးသမားတျဖစ္လည္း ဦးနုက သာသနာျပဳျပင္ေရး ဝတၳဳ ဟုယူဆကာ "..ေအး ေကာင္းတယ္ကြ၊ ဒီလိုမဟုတ္မဟပ္လုပ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြ၊ မသန္႔ရွင္းတဲ့ ကိစၥေတြ ေရးရမွာပဲကြ" ဟု ဆိုျပီး ေျမွာက္ပင့္ကာ ဦးသိန္းေဖ ေရးတာကို ဦးနဳက နိဒါန္းေရးျပီးေတာ့ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည္ ဟူ၏။ စာအုပ္ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ ထုတ္လိုက္ေတာ့ တနိုင္ငံလံုး ပြက္ေလာရိုက္သြားေလ၏။ သံဃာေတာ္မ်ားက" ေမာင္နဳႏွင့္ သိန္းေဖ "ေသဒဏ္" ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ေနာက္ေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ ကန္ေတာ့လိုက္ရသည္ဟူ၏။ ဘုန္းၾကီးေတြဘက္ကလည္း ေရႊျမိဳင္ ပ႑ိတ ကဲ့သို႔ေသာ ဓမၼကထိကေတြကလည္း ဤကဲ့သို႔ ဘုန္းၾကီးေတြ မကာင္းေၾကာင္းေရးတာ မေက်နပ္သျဖင့္ ကေလာင္ျဖင့္ ျပန္တုန္႔ျပန္သည္ဟု ၾကားဖူး၏။ ဥပမာ မင္းတို႔လည္း ဘုန္းၾကီးအေၾကာင္း မေကာင္းေရးရင္ တစ္ေန႔ ဘုန္းၾကီး ေယာက္ဖ ျဖစ္ရမည္ဆိုသည့္ "ဘုန္းၾကီး ေယာက္ဖ"။ သိန္းေဖကို စိမ္းေဖ၊ ေမာင္နဳကို ေမာင္စု စသည္ျဖင့္ သူတို႔ႏွမေတြ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ညားၾကသည့္ ဇာတ္လမ္းေတြကို ေရးၾကေၾကာင္းကို ဆရာၾကီး တင္မိုး၏ စာေပေဟာေျပာပြဲ မွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရ၏။ တက္ဘုန္းၾကီး ဝတၳဳကို မိတၱဴစာအုပ္မွတဆင့္ စာေရးသူ ဖတ္ဖူးပါ၏။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ဘာသာေရးႏွင့္ စပ္သည့္ ေရးသားခ်က္မ်ားကို လြတ္လပ္ေသာ မီဒီယာေခတ္ျဖစ္ေစကာမူ အထူးသတိထား ေရးသင့္ေၾကာင္းကို အထက္ပါ သာဓကမ်ားက သက္ေသျပေန၏)။ ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပရန္ …..

ေမတၱာျဖင့္

အရွင္သုတာစာရာလကၤာရ

ေမ့သားလွ(ဇလဂၢ)

၉-၄-၂၀၁၂