အစားထိုး မိဘ (Surrogate Parent)

ပညာေရး သေဘာတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေနာက္တိုင္းတို႔၌ အစားထိုး မိဘ (Surrogate Parent) ဟူေသာစကား ယေန႔Modern ေခတ္တြင္ ေခတ္စားလ်က္ရွိ၏။ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ပညာေရးစနစ္ကို သို႔မဟုတ္ ယင္းပညာေရးစနစ္ကို ပီျပင္စြာအေကာင္ထည္ ေဖာ္ေပးနိုင္မည့္ ဆရာေကာင္းတို႔၏ အခန္းက႑ကို ဆိုလိုဟန္တူပါသည္။ ယင္းသေဘာတရားသည္ အေနာက္ကမၻာမွာ ယေန႔ေခတ္မွာမွ ေခတ္စားေနေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးရာေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက အင္းဝစာဆိုအေက်ာ္ အရွင္မဟာရဌသာရ၊ အရွင္မဟာသီလဝံသစေသာ ဆရာေတာ္မ်ားက ယင္းသေဘာတရားကို ေတြ႔ျမင္ သိနားလည္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ေပ၏။ ဆရာျဖစ္သူမ်ားက တပည့္မ်ားအား သူတို႔၏ ရင္ဝယ္သားပမာ ေစတနာထား ဆိုဆံုးမ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးၾကသည္ကို ေထာက္ဆလွ်င္ ေရွးေခတ္ဘုန္းေတာ္ၾကီးပညာေရးသည္ အလြန္ပင္ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာစနစ္ကို အသံုးျပဳေၾကာင္း သိသာထင္ရွားလွေပသည္။

ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ပညာေရးစနစ္ကို သို႔မဟုတ္ ယင္းပညာေရးစနစ္ကို ပီျပင္စြာအေကာင္ထည္ ေဖာ္ေပးနိုင္မည့္ ဆရာေကာင္းတို႔၏ အခန္းက႑ကို ေလ့လာၾကည့္သင့္သည္။ သားသမီးတိုင္း မိဘရိပ္မွာ စုျပံဳျပီး ခိုလွဳံေနလို႔ မျဖစ္၊ ဘဝေပးအေျခအေနအရ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ သားမယားအိမ္ေထာင္ႏွင့္ျဖစ္လာလွ်င္ ကိုယ့္မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္ရံုးကန္လွဳပ္ရွားရမည္ျဖစ္၏။ ဘဝရံုးကန္လွဳပ္ရွားဖို႔အတြက္ "အသက္ေမြးမွဳ၊ တစ္ခုပညာ၊ ကိုယ္စီပါ" ဆိုသလို အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းပညာတစ္ခုခုေတာ့ တတ္ထားရမည္ျဖစ္၏။ မိဘတိုင္းက ထိုကဲ့သို႔ေသာ ပညာလံုေလာက္စြာ မေပးနိုင္ၾက။ လူသားတို႔၏ ပညာသည္လည္း တိရစၦာန္တို႔၏ ပညာကဲ့သို႔ မိဘဆီမွ သင္ယူရံုမွ်ျဖင့္ မလံုေလာက္ေတာ့။ 

တိရစၦာန္တို႔မွာ မိခင္သင္ေပးလိုက္သည့္ ပညာျဖင့္ ရွာစားနိုင္၏။ လံုေလာက္နိုင္၏။  ဥပမာ ေၾကာင္ဆိုလွ်င္ မိဘသင္ေပးလိုက္သည့္အတိုင္း ၾကြက္ခုတ္စား၏။ က်ား၊ က်ားသစ္ တို႔သည္ သားေကာင္လိုက္လံ ဖမ္းစားၾကကုန္၏။ တိရစၦာန္တို႔၏ မိခင္သင္ေပးလိုက္သည့္ ပညာသည္ ကမၻာဦးမွစျပီး ယေန႔တိုင္ေအာင္ တစ္စံုတရာ ဘာမွတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမွဳ မရွိ။ တိရစၦာန္ေလာက၌ "လက္ဦးဆရာ မည္ထိုက္စြာ၊ ပုဗၺာစရိယ မိႏွင့္ဖ" ဆိုတာေလာက္သာ လိုအပ္ေကာင္း လိုအပ္နိုင္ျပီး ဆရာဆိုတာ မလိုအပ္သေလာက္ပင္ျဖစ္၏။

လူ႔ေလာကတြင္ ေခတ္အေျခအေနအလိုက္ လူေနမွဳအဆင့္အတန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲလာတာႏွင့္အမွ် ယင္းေျပာင္းလဲမွဳႏွင့္အညီ အမီလိုက္နိုင္သည့္ ပညာကို မည္သည့္ မိဘမွ သင္ေပးနိုင္စြမ္းမရွိေပ။ အေနာက္တိုင္းအဆိုအရ ပညာစုံရဖို႔အတြက္ အစားထိုးမိဘမ်ားလိုအပ္လာ၏။ သို႔အတြက္ ဆရာသမားက႑အထူးအေရး ၾကီးလာ၏။ ဆရာ့အရိပ္ကို ခိုလွံဳနိုင္ပါမွ ဆိုခဲ့ျပီး "အသက္ေမြးမွဳ၊ တစ္ခုပညာ၊ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ပညာမ်ား " ရနိုင္မွာျဖစ္၏။

ေရွးပညာရွိမ်ားကလည္း "လူဆိုတာ တစ္ၾကိမ္တည္း ဖြားရင္ လူလားေျမာက္ရံုပဲ ရွိမယ္၊ ႏွစ္ၾကိမ္ဖြားျပီးမွ လူလားေျမာက္တယ္" ဟုဆိုေတာ္မူၾက၏။ ပထမတစ္ၾကိမ္မွာ လူျဖစ္လာေအာင္ မိဘမ်ားက ေမြးဖြားေပး၏။ လူျဖစ္လာျပီး လူကေလးမ်ားကို အသက္ေမြးမွဳ တစ္ခုပညာပါေအာင္၊ ပညာရွင္ကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္၊ ေခတ္ႏွင့္အညီ လိုက္မီသည့္ ပညာရပ္မ်ားရရွိေအာင္ ဆရာက မိဘကိုယ္စား အစားထိုးကာ ေမြးဖြားေပးရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာမ်ားသည္ အစားထိုးမိဘမ်ားဟု ေခၚနိုင္၏။ ပိဋကစာေပမွာလည္း "ဥေရန ဝသိတြာ မုေခ ဇာေတာ" ႏွလံုးသားႏွင့္ သေႏၶတည္ျပီး ခံတြင္းမွာ ေမြးဖြားေပးသည္"ဟု ဆို၏။ ဆရာေကာင္းတို႔သည္ တပည့္မ်ားကို မိမိထက္ပင္ ေတာ္ေစတတ္ေစ ၾကီးပြားတိုးတက္ပါေစဟု ေမတၱာေစတနာ ကရုဏာတရားမ်ားကို ႏွလံုးသားႏွင့္လြယ္ထားျပီး အာခံတြင္းမွ ေျပာဆိုဆံုးမ လမ္းျပေတာ္မူၾက၏။ ယင္းဆရာေကာင္းတပည့္ေလးမ်ားကို ရည္ရြယ္၍ ေရွးလူၾကီးသူမမ်ားက "ဘုန္းရွင္ကံရွင္ကေလးမ်ားဟာ အာခံတြင္းက ေမြးဖြားလာပါေပတယ္" ဟု ဆိုၾကကုန္၏။

ဆရာျဖစ္သူက တပည့္အေပၚထားရွိသည့္ ေစတနာကို ေပၚလြင္ေအာင္ အရွင္မဟာရဌသာရက လက္သစ္ေတာင္ ဆံုးမစာတြင္ "ရင္ဝယ္ျဖစ္ျငား၊ ေမြးသည့္သားကို၊ မယ္ဖြားမိခင္၊ ဆံုးမသင္သို႔၊ အၾကင္ဆရာ၊ တို႔သူငါကို၊ လိမၼာေစေၾကာင္း၊ ေကာင္းပါေစလို၊ ဆိုပါသမွ် ၾသဝါဒကို"…စသည္ျဖင့္ ေရးသားဆံုးမေတာ္မူခဲ့၏။ ဆရာ့ေစတနာကို ဖြင့္ဆိုရာ၌လည္း "ငါကသည္စာ၊ သည္ဂါထာကို၊ ျမဲစြာၾကပ္မပ္၊ ဆရာအပ္ေသာ္၊ တတ္လွေစခ်င္၊ ငါ့ကိုသင္ဟု၊ ထိပ္တြင္လည္းယွက္၊ လ်င္လ်င္ရေအာင္၊ ၾကိဳးစားက်က္" ဟူ၍ ဆံုးမေတာ္မူ၏။။  စာေရးစာဖတ္ရာတြင္လည္း "မျပတ္အသံ၊ တညံညံသည္၊ စာအံစာဖတ္၊ ၾကပ္ၾကပ္ျမဲျမဲ၊ သည္းလည္းညသတ္၊ ျပတ္ျပတ္သားသား၊ စကားဆိုေစ၊ ပီလွေစ" "သင္ပုန္းထမ္းရြက္၊ ေပထက္စီကာ၊ ေရးေသာခါလည္း၊ အကၡရာကို၊ ေသခ်ာလွေစ၊ စာလံုးကိုလည္း၊ လွလွေစ" ဟူ၍ ဆံုးမသည္ကို ေထာက္လွ်င္ စနစ္တက်စာဖတ္တတ္ဖို႔၊ စာေရးရာတြင္ အကၡရာပီပီ၊ စာလံုးညီညီ လက္ေရးလွလွ ေရးသားတတ္ဖို႔ အထူးမွာၾကားေတာ္မူ၏။

သင္ၾကားမွဳႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း "မပ်င္းမရိ၊ လံု႔လရွိ၍၊ သတိအထဲ၊ အရိုးစြဲေအာင္၊ တေဖာင္ေဖာင္လွ်င္၊ သန္းေခါင္ညဥ့္နက္၊ သင္က်က္သမွ်၊ စစကုန္ေစ၊ ေန႔ကိုအလြတ္၊ ရြတ္နိုင္ေစ" ဟူ၍ အရွင္မဟာသီလဝံသ၏အဆိုအရ အလြတ္က်က္မွတ္(by heart) စာျပန္ စာသင္ရေသာ ပညာေရးစနစ္ကိုလည္း ေတြ႔ရေပသည္။ 

အရွင္မဟာရဌသာရ၏ "သု၊စိ၊ပု၊ဘာ၊ ဆံုးမစာတြင္လည္း စာသင္သားတို႔သည္

၁၊ သုေဏယ်=ဆရာသင္သမွ်ကို ေသခ်ာစြာ နာယူရမည္၊ ဥာဏ္မ်က္စိဖြင့္ ဥာဏ္နားစြင့္ထားရမည္၊

၂၊စိေႏၱယ်= မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္လြတ္လပ္စြာ ေတြးတတ္ ၾကံတတ္ရမည္၊ စိတ္ကူးတတ္ရမည္၊

၃၊ ပုေစၦယ်= မရွင္းတာကို ေမးျမန္းတတ္ရမည္၊

၄၊ ဘာေသယ်= အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ရပ္ကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးတတ္ရမည္၊

၅၊ ဝိစာေရယ်= မိမိေတြ႔ရွိ သိျမင္ နားလည္သမွ်ကို စူးစမ္းေဖာ္ထုတ္တတ္ရမည္၊

၆၊ လိေခယ်= အေၾကာင္းအရာကို တိက်မွန္ကန္စြာ ေရးသား မွတ္ထားရမည္၊

၇၊သိေကၡယ်၊ မတတ္ေျမာက္ေသးသည့္ အေၾကာင္းအရာ ပညာရပ္ရပ္မ်ားကို ေသခ်ာစြာ သင္ၾကားထားရမည္၊

၈၊ ဓာေရယ်= လိုအပ္လာပါက ႏွတ္ငံု(by heart) ေဆာင္ထားရမည္။

ဤရွစ္ခ်က္သည္ ပညာရွာမွီးလိုသူတို႔အဖို႔ မျပတ္အသံုးျပဳ ေလ့က်င့္သင့္၊ လက္ေတြ႔အသံုးခ်သင့္ေသာ ေရွးေဟာင္း ဗုဒၶဘာသာပညာေရးစနစ္ေလးပင္ျဖစ္၍ ယေန႔တိုင္ေအာင္ပင္ အလြန္ေခတ္မီလ်က္ ရွိေသးသည္ဟု ဆိုနိုင္ပါသည္။

စာသင္သားမ်ား ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳႏွင့္ပတ္သက္ျပီးလည္း "လံု႔လျပင္းစြာ၊ သူ႔ထက္ငါဟု၊ ႏွတ္မွာရြရြ၊ ၾကိဳးပမ္းကလွ်င္၊ သိပၸေက်းဇူး၊ အထူးသိျမင္၊ ပညာရွင္" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ "စာသင္ဟူက၊ က်မ္းထိုမွ်ကို၊ ေတြ႔ကမေရွာင္၊ ေၾကာင္ပုဇြန္စား၊ ကၽြတ္ကၽြတ္ဝါးသို႔၊ လႊသြားပမာ၊ ေက်ာက္ထက္စာသို႔၊ လိုရာရေအာင္၊ ၾကံေဆာင္ေလ့က်က္၊ အနက္ဓိပၸါယ္၊ ႏွတ္ဝယ္ရြရြ၊ ထားေခ်မွတည့္" ဟူ၍လည္းေကာင္း စာသင္သားေကာင္း ပီျပင္မွဳကို ေဖာ္က်ဴးဆံုးမေတာ္မူခဲ့၏။

ဤကဲ့သို႔ ဆရာျဖစ္သူက တပည့္မ်ားအား ရင္ဝယ္သားမျခား ေစတနာထား၍ ဆံုးမသြန္သင္ေၾကာင္းကို ေထာက္လွ်င္ ေရွးေခတ္ပညာေရးသည္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းပညာေရးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေခတ္မီတိုးတက္သည္ဟု ဆိုနိုင္၏။ ဆိုခဲ့ျပီး အစားထိုးမိဘ (Surrogate Parent) ဟူေသာ စကားကို အင္းဝေခတ္ေလာက္ကတည္းက အရွင္မဟာရဌသာရက မီးေမာင္းထိုးျပခဲ့ေပ၏။

 ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳတြင္ အစားထိုးမိဘမ်ားေခၚသည့္ ဆရာ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ားကို အလြန္တန္ဖိုးထားၾကပါ၏။ ဆရာသမားမ်ားကို မိမိတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ မိဘမ်ားကဲ့သို႔ ခံယူထားၾကပါ၏။ အေနာက္တိုင္း၌ ဆရာသမားမ်ားကို မိဘေနရာ၌ အစားထိုးၾကေသာ္လည္း မိဘႏွင့္ဆရာကို ရတနာျမတ္သံုးပါးႏွင့္ တစ္တန္းတည္းထားသည့္ အယူအဆသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံ၌သာ ရွိမည္ (သို႔မဟုတ္) ျမန္မာနိုင္ငံကသာ ပိုမိုအထြဋ္အထိပ္ထားတာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္၏။ ဤအယူအဆသည္ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ေရွးေခတ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးပညာေရး၏ အရိပ္အေငြ႔ေအာက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာရသည့္ ေရွးသူၾကီးသူမမ်ား၏ အစဥ္လာေကာင္းတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေပ၏။ ျမန္မာစာေပတြင္ ပညာ၏တန္ဘိုးႏွင့္တကြ ဆရာ့ဂုဏ္ရည္၊ ဆရာ့ေက်းဇူး၊ ဆရာ့ဝတၱရား စသည္မ်ားကို ကဗ်ာလကၤာ ဆံုးမစာ နီတိမ်ားျဖင့္ ညႊန္းဆိုထားသည္ကို ေတြ႔ျမင္နိုင္ေပ၏။ မဃေဒဝလကၤာသစ္၌ အတတ္ပညာကို "ဆရာတို႔ထံ၊ နည္းခံတိုးဝင္၊ မသင္မေပး၊ အေရးမထား၊ မတတ္ျငားဘူး" ဟူ၍ ပညာသင္ၾကားေရးတြင္ ဆရာ့ထံ၌ နည္းနာနိႆယခံမွ ပညာတတ္ပံုကို ေဖာ္ျပထား၏။

ေရွးေခတ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးပညာေရးမွ ဆရာ့ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို တေစ့တေစာင္းေလ့လာၾကည့္လွ်င္ "ႏွံ႔က်ယ္ပညာ၊ ျမတ္ဆရာ" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ "ဗဟုသုတ၊ သိပၸပညာ၊ ဆည္းပူးရွာ၍၊ ဆရာေကာင္းထံ" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ "ကဝိေလးမည္၊ ျပည့္စံုတည္သား၊ ဇာနည္အထြဋ္၊ ဆရာျမတ္ဝယ္" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ စသည္ျဖင့္ ဆရာ့ဂုဏ္ပုဒ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု တင္စားဖြဲ႔ဆိုထားသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။ 

ပညာေရးေလာကတြင္ "ဆရာသည္ တပည့္လူငယ္မ်ားႏွင့္ ဒုတိယအေတြ႔ထိရဆံုးသူ ျဖစ္ေပ၏။ ထိုတပည့္ကေလးမ်ားသည္ ေက်ာင္းသို႔ မေရာက္ခင္ကတည္းကပင္ မိမိတို႔အိမ္၌ "လက္ဦးဆရာ၊ မည္ထိုက္စြာသား၊ ပုဗၺာစရိယ၊  မိႏွင့္ဖ(အင္းဝစာဆိုရွင္ အရွင္မဟာရဌသာရ၏ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ ပိုဒ္ေရ ၄၆)" ဆိုသည့္အတိုင္း မိခင္ ဖခင္တို႔၏ ဆံုးမသြန္သင္မွဳမ်ား ရတန္သေလာက္ ရျပီးျဖစ္ေပ၏ ဤသည္မွာလည္း အမိႏွင့္အဖသည္ လက္ဦးဆရာဟူေသာ "ပညာေရးသေဘာတရား တစ္ရပ္ကို" ေရွးေခတ္ဗုဒၶဘာသာပညာေရး ဦးေဆာင္တစ္ပါးျဖစ္သည့္ အင္းဝစာဆိုရွင္ အရွင္မဟာရဌသာရက ျမတ္ဗုဒၶအလိုေတာ္က် ခ်မွတ္ေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

 အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမွဳ အစဥ္အလာအရ ပညာေရးဆိုသည္မွာ ကေလးတို႔အား လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ အဖြဲ႔ဝင္ တစ္ဦးစီအျဖစ္ မည္ကဲ့သို႔ ေနထိုင္ရမည္ကို ဆရာမ်ားက ျပဳျပင္ေပးရန္ ပုံသြင္းေပးရန္ ျဖစ္သည္ဟုဆို၏။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳအရဆိုလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းပညာေရးသည္ တပည့္ကေလးမ်ားကို လူလိမၼာကေလးမ်ား၊ လူ႔ယဥ္ေက်း ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးျခင္းသည္ အဓိကျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကပါ၏။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ နိုင္ငံေရး ဒီေရ အတက္အက်တြင္ ဘာသာေရး၊ ပညာေရး၊ စာေပေရး၊ လူမွဳေရး စသည့္ ေဗဒါပန္းသည္လည္း ဒီေရအတက္က်တြင္ လိုက္ပါေမ်ာပါတတ္သည္သာတည္း။ ယဥ္ေက်းမွဳကိုအေလးထားသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းပညာကို ေခတ္လူတို႔က ေခတ္မမီေတာ့ဟု သေဘာထားေကာင္း ထားနိုင္၏။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာနိုင္ငံ ဘုန္းေတာ္ၾကီးပညာေရးသည္ ယေန႔အထိေအာင္ အသံုးဝင္လ်က္ရွိေသး၏။ ယဥ္ေက်းမွဳကိုအေျခခံလ်က္ ေရွးရိုး ပညာေရးစနစ္ကို လိုအပ္ပါက ပိုမိုေခတ္မီေအာင္ေတာ့ ျပဳျပင္သင့္၏၊ ဘဝအတြက္ ေခတ္မီနည္းလမ္းမ်ားကိုပါ ေပးစြမ္းနိုင္ေသာ ပညာေရးမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာကေလးငယ္တို႔အတြက္ ပိုမိုသင့္ေလွ်ာ္မည္ျဖစ္၏။ 

တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာေသာ ကမၻာၾကီးကို မ်က္ေျခမျပတ္ဘဲ ကမၻာၾကီးတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင့္အမွ် ပညာေရးစနစ္သည္လည္း ေခတ္မီတိုးတက္ေျပင္းလဲလာဖို႔ လိုမည္ျဖစ္၏။ ပညာေရးသည္ ေျပာင္းလဲမွဳ ျဖစ္စဥ္တြင္ စြမ္းအားျပင္း လက္နက္ေကာင္းသဖြယ္ ျဖစ္သင့္၏။ ေခတ္မီေသာ ယဥ္ေက်းေသာ အားေကာင္းေသာ ပညာေရးတစ္ရပ္ကို ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္တြင္ အခ်ိန္မီ အေကာင္ထည္ေဖာ္သင့္ေပေတာ့၏။ ယဥ္ေက်းမွဳကိုလည္းအေျခခံ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ပညာမ်ိဳးစံုအားေကာင္း ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ အစားထိုးမိဘ (ဆရာမ်ား)၏ အခန္းက႑သည္လည္း အထူးပင္အေရးပါလွေတာ့၏။ ။

ေဒါက္တာသုတာစာရာလကၤာရ(ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ)

၇-၂-၂၀၁၃