တဏွာႏြမ္းေၾကြ ေတာျပဳန္းေလေသာ္ (အခန္းဆက္) အဆံုးပိုင္း

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မကို မိန္းကေလးက ကႏြဲ႕ကလ်နဲ႔ ဖြာၾကဲေနေသာ သူ႔ဆံယဥ္စေလးမ်ားကို ေသေသသပ္သပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးဖို႔ ေျပာလာပါသည္။ ကၽြန္မ သူ႔ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေပ်ာင္းေလးမ်ားကို ဘီးနဲ႔ခြဲအေပးလိုက္မွာ ငယ္ထိပ္က ဆံပင္ကို ျဖီးလိုက္ေတာ့ “ဟင္…အမာရြတ္ၾကီးပါလား။ ဘယ္တုန္းက ထိမိခိုက္မိခဲ့တာလဲ မိန္းကေလးရယ္”ဟု ကရုဏာနဲ႔ ေမးလိုက္မိပါသည္။ ထို္အခါ မိန္းကေလး၏ ေလသံက တင္းမာသြားျပီး“ ဒီအမာရြတ္က အေမနဲ႔အေဖ ရန္ျဖစ္ၾကရာတြင္ ၾကားထဲက ကၽြန္မမွာ ေသရာပါဒဏ္ရာၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒီဒဏ္ရာၾကီးနဲ႔ ေမြးကင္းစေလးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကို အေမမပီသတဲ့ အေမက ထားပစ္ခဲ့ျပီး စြန္႔ခြါသြားခဲ့တာေလ” ဟု စိတ္နာနာႏွင့္ မိန္းကေလးက ေျပာလိုက္သည္။ အို… အေမမပီသတဲ့ အေမဟုတ္လား။ ကၽြန္မ မိုက္ခနဲ ရင္ထဲမွာ နင့္သြားေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ရွိလက္ရွိ ငိုရွိဳက္မိရင္း   “ျဖစ္ရေလ မိန္းကေလးရယ္၊ ဒါ…ဒါဆုိ မင္းဟာ ဓားျပၾကီးရဲ႕ သမီးေလးေပါ့ ဟုတ္လား” ကၽြန္မစိတ္ေတြ အရမ္းလွဳပ္ရွားသြားျပီး အသက္မရႈတမ္း ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့“ ဟင္…မမဘယ္လုိလုပ္ သိတာလည္းဟင္”ဟု မိန္းကေလးက မ်က္လံုး အဝိုင္းသားေလးနဲ႔ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ျပီး ေမးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ရူးမတတ္ခံစားလုိက္ရသည္။

                “သမီး အေမဟာ သမီးေလးရဲ႕ အေမပါသမီးေလးရယ္။ အေမ့ကိုအထင္မလြဲပါနဲ႔၊ အေမေလ သမီးေလးကို အေမ-မပီသႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြန္႔ခြါေျပးခဲ့ရတာက အေမ့အသက္ေဘးေၾကာင့္ ထြက္ေျပးခဲ့ရတာပါ သမီးေလးရယ္။ အေမ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ အေမ ေတာင္းပန္ပါတယ္” ကၽြန္မ မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ ေျပာျပေနတာကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သမီးေလးသည္လည္း တသိမ့္သိမ့္ တရိွဳက္ရိွဳက္ငိုယိုရင္း ကၽြန္မကို တအား ဖက္ထားလုိက္သည္။ “အေမ အေမရယ္” ဒီအခိုက္မွာ ကၽြန္မႏွင့္ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္လံုးတို႔၏ လင္ေတာ္ေမာင္ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္လာတာနဲ႔ ၾကံဳသြားျပီး “ဘာျဖစ္ေနတာလည္းဗ်ာ၊ ေျပာၾကစမ္းပါဦး” ဆုိေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ သမီးေလးတို႔၏ ကံဆိုးလွသည့္အျဖစ္ႏွင့္ (လင္ေတာ္ေမာင္)သူနဲ႔ တစ္လင္တည္းမယား ျဖစ္ေနရပံုကို ရွက္ရြံ႕စြာ ေျပာျပ လိုက္ရပါေတာ့သည္။ ဒီအခါ သူ(လင္ေတာ္ေမာင္)က သက္ျပင္းရွည္ၾကီး တစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း“ ကဲ…စိတ္ပင္ပန္းခံျပီး ငိုမေနၾကနဲ႔၊  ဒီလုိ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရဖူးတဲ့သူပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရာဇျဂိဳဟ္နဲ႔ သာဝတၳိသြားတဲ့ လမ္းခုလတ္ ဇရပ္ပ်က္မွာ စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေမြးကင္းစႏို႕စိုကေလးေလးပါတဲ့။ ဘဝတူေတြပါဘဲ။  

               တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ သာဝတၳိျပည္က လွည္ကုန္သည္မွဴးကေတြ႔လို႔ ေမြးစားခဲ့ေသာေၾကာင့္သာ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္းလို႔ ကံေကာငး္ေထာက္မျပီး လူျဖစ္ခဲ့ရတာပါ” ဟု လင္ေတာ္ေမာင္က သူ႔ျဖစ္အင္ကို စံုလင္စြာ ေျပာျပေလေတာ့သည္။  ဟင္…ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေခါင္းဟာ အိုးထိန္းစက္လို ခ်ာခ်ာလည္ သြားရျပန္ပါသည္။ ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြ တဆတ္ဆတ္ခုန္ျပီး ကၽြန္မရဲ႕ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ  ႏႈတ္ခမ္းက တုန္တုန္ရီရီ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲစြာနဲ႔ “သား…အေမ့ရဲ႕သား၊ မင္းဟာ အေမေမြးခဲ့ရာက ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အေမ့ရဲ႕ သားပါကြယ္။ ဆိုးဝါးလွတဲ့ ကံၾကမၼာရယ္ တုိ႔-သားအမိကိုမွ ေရြးျပီး ႏွိပ္စက္လွခ်ည့္လား။ ခုေတာ့ တို႔သားအမိေတြမွာ ကံၾကမၼာရဲ႕  လွည့္စားမူေၾကာင့္ ရွင္ကြဲကြဲေနခဲ့ရာက ခုေတာ့ သားနဲ႔အေမ၊ သမီးနဲ႔သား၊ တစ္လင္တည္း မယားအျဖစ္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ရွက္စရာေကာင္းလွပါလား။  

                “အေမ…ညီမေလး” သားရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ထြက္ေပၚလာသလို “အေမ…အစ္ကို ကၽြန္မတုိ႔…”ဟင္ခနဲ သမီးေလးရဲ႕ ရွက္ရြံ႕ဝမ္းနည္းစြာ ငိုရႈိက္သံ … ။ ကၽြန္မရင္ထုမနာ ရွက္ရြ႕ံငိုေၾကြးေနရာက လင္းခနဲ အသိတစ္ခု ဝင္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ထိုအသိႏွင့္ အတူ သံေဝဂၾကီးစြာရလိုက္ပါသည္။  “သားတို႔ သမီးတို႔ မငိုၾကနဲ႔ေတာ့  တကယ္ေတာ့ တို႔သားအမိေတြ ဒီလုိအျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ၾကရတာဟာ မသိမႈအဝိဇၨာကို အရင္းခံျပီး တပ္မက္မႈတဏွာနဲ႔ ကာမဂုဏ္ေရယဥ္ေၾကာမွာ ေမ်ာပါမိခဲ့တဲ့အတြက္ ေပၚေပါက္ခဲ့ရတဲ့ အျပစ္ေတြပါ။ တဏွာ-ကမၼကိေလ မီးေမႊလို႔ ကပ္ခါပူးေတာ့ အရူးေတြ ျဖစ္ရတာပါ။ တဏွာအိုင္ဗြက္ ႏြမ္အတြင္းသို႔ ဇြတ္အတင္းဆင္းျပီး ဝိမရိဏာမ မထိတထိနဲ႔ ကလိတိတိ လာဆြေတာ့ မခ်ိတခ်ိ အနာရလိုက္ၾကတာပါ။ သဘာဝအလြန္ ရာဂမႊန္ေတာ့ ကာမကၽြန္ေတြ တဏွာကၽြန္ေတြ ျဖစ္ၾကရတာပါ သားတို႔သမီးတို႔။ ဒီဒုကၡ ကာမညႊန္တြင္း အေမေတာ့ မသက္ဆင္း ခ်င္ေတာ့ပါဘူး သားတို႔ သမီးတို႔ေရ။ အေမေတာ့ ဒီကာမဂုဏ္ အာရံုခံစားမႈေတြကို စက္ဆုပ္ေနျပီမို႔ ဒီအျပစ္ေတြမွ လြတ္ေျမာက္ရာ ျငိမ္းေအးမႈဓမၼကို ရွာေဖြေတာ့မယ္၊ ဘိကၡဴနီမအျဖစ္နဲ႔ သဗၺညဳဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ သာသနာမွာ ခိုလံုက်င့္ၾကံေနထိုင္ေတာ့မယ္၊ အေမ့ကို ခြင့္ျပဳၾကပါေတာ့၊ အေမသြားေတာ့မယ္” ဟု သားႏွင့္ သမီးကို သီေဝေသာ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ ၾကည့္လိုက္ျပီး ထြက္ခြါဖို႔ ေက်ာခိုင္းလုိက္ေသာအခါ သမီးေလးက…  “သမီးကို ဒီတစ္ခါ ထပ္စြန္႔ခြါ သြားဦးမလုိ႔လား အေမရယ္။ သမီးလည္း အေမနဲ႕အတူ ဘိကၡဴနီျပဳပါရေစ”ဟု ေျပာလိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့  “အေမနဲ႔ ညီမေလးတို႔ေရ ျငိမ္းေအးမႈကိုရေအာင္ ရွာၾကေပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕သာသနာေတာ္မွာ ဘိကၡဳအျဖစ္နဲ႔ ျငိမ္းေအးမႈရေအာင္ က်င့္ၾကံေနေတာ့မယ္”ဟု ေျပာျပီး သားေတာ္သည္လည္း ေက်ာခိုင္း ထြက္ခြာသြားပါေတာ့သည္။

               လင္ေတာ္ေမာင္ တဆစ္ခ်ိဳးဘဝ သားေလးသည္ သံေဝဂ ၾကီးစြာရလ်က္ သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ေလျပီ။ သားရဟန္းသည္ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း၌ ရဟန္းတရား အားထုတ္ဖို႔ ထန္းပင္မွ ေၾကြက်ေသာ ထန္းလက္ရြက္သံုးခုတို႔ျဖင့္ ေနစရာ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ကုဋီ-ထမ္းရြက္မိုးေက်ာင္းေလးကို ေဆာက္လုပ္ကာ သီတင္းသံုးေနသည္ကို အစြဲျပဳ၍ ဂဂၤါတိရိယမေထရ္ဟု ထင္းရွား၍ မိခင္မွာလည္း သားရဟန္း၏အမည္ကို အစြဲျပဳလ်က္ ဂဂၤါတိရိယမာတာဟု အမည္တြင္ခဲ့ပါသည္။  ညီမေလးသည္လည္း ဘိကၡဳနီ-ရဟန္းျဖစ္ေသာအခါ ဂဂၤါတီရိယေထရႆ မာတုယာ ဓီတာ(ဂဂၤါတိရိယမာတာ၏ သမီးေတာ္)ဟု အမည္တြင္ခဲ့ေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ဘဝတုန္းက ဂဂၤါတိရိယသားအမိသံုးေယာက္သာမက ပုထုဇဥ္အမ်ားစုသည္ ငါးပါးအာရံု ကာမဂုဏ္၌ စုျပံဳတိုးေဝွ႔ကာ အလြန္ေပ်ာ္ေမြ႔ၾကျပီး ဓေလ့စရိုက္အားျဖင့္ အခ်ိဳၾကိဳက္ၾကသူ ခ်ည္းသာတည္း။

တဏွာရာဂ ပူးဝင္ၾကေသာ္
ေလာက၌တြင္ ပုထုဇဥ္ကား
လိုအင္မ်ားစြာ ဆြဲေဆာင္ရာသို႔
လိုက္ပါသြားရင္း ရွင္သန္ရင္းၿဖင့္
ေသၿခင္းမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ခင္
ဘဝင္ရႊင္လွ်က္
ရမၼက္ကိေလသာ အားၾကီးစြာသား
ငါးပါးအာရုံ ကာမဂုဏ္၌
စုၿပံဳတိုးေဝွ႔ လြန္ေပ်ာ္ေမြ႔လွ်က္
ဓေလ့စရုိက္ အခ်ိဳၾကိဳက္ၾက။
အလိုလိုက္ကာ ဒီဘဝမွာ
အက်နာ မၿဖစ္ၾကေစဖို႔
ခဏတာ အရသာ အခ်စ္ကိုကြယ္
ေယာင္ရမ္းကာ မတိုးၾကပါေလနဲ႔
ညစ္က်ိဳးေတြက ထပ္ဆင့္တိုးဖို႔သာပင္
ၾကမၼာရုိင္း မုန္တိုင္းပမာ
ကံဇာတာ ညိွဳးရွာေၿခရင္ၿဖင့္
ကဆုန္စိုင္းလာ ၿမန္မၾကာ
ေရာက္လာလိမ့္မယ္ စိုးထိတ္စရာ။
တြယ္ၿငိကာ ဆြဲေဆာင္
တုတ္ေႏွာင္ကာခိုင္ၿမဲ
တဏွာ မာန စတဲ့ ၾကိဳးေတြကိုကြယ္
မၿငိခ်င္ၾကစမ္းပါနဲ႔
ေနာက္တစ္ခါ ေဖာက္ၿပားကာ
ထပ္မမွားၾကေစဖို႔
အရာရာတိုင္းမွာ ေဝဖန္ပိုင္းၿဖတ္ကာ
အထပ္ထပ္ သတိယွဥ္
တကယ္ပင္ ဥာဏ္ၿဖင့္ရွဴ႕
ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမွဳ
အမွားအမွန္ ေဝဖန္ရွဳ႕။ ေမ့သားလွ (ဇလဂၢ)  (12-09-2010) 

ဂဂၤါတိရိယမေထရ္သည္ မိမိ၏ဘဝကံၾကမၼာကို အမွားအမွန္ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္သံုးသပ္ကာ ပညာဥာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေနမိ၏။ မေထရ္သည္ သူ၏ ဘဝကံၾကမၼာကို စက္ဆုတ္လွေသာေၾကာင့္ အရဟတၱဖိုလ္မရမခ်င္း မည္သူတစ္ဦးတေယာက္ႏွင့္မွ် စကားေျပာလိုစိတ္မရွိ၊ မည္သူႏွင့္မွ် စကားလံုးဝ မေျပာေတာ့အံ့ဟု မိမိစိတ္ကို အဓိ႒ာန္ခ်လ်က္ ပထမတစ္ႏွစ္လံုးလံုး ဂဂၤါျမစ္ကမ္းက ထန္းရြက္မိုးေက်ာင္းေလးမွာ စကားမေျပာဘဲ ဝစီပိတ္က်င့္ ေနေတာ္မူသည္။ ဆြမ္းခံသြားခ်ိန္တန္လွ်င္ ဆြမ္းခံရြာသို႔ သြားေရာက္ ဆြမ္းခံကာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးသည္။ မည္သူႏွင့္မွ် ဆြမ္းခံရြာတြင္လည္း စကားတခြန္းတစ္ပါဒမွ် မေျပာေခ်။ မေထရ္သည္ ပုထုဇဥ္ဘဝျဖစ္ေနေသးသျဖင့္ မိမိဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္း ေမးလာၾကလွ်င္ ေျဖၾကားေျပာဆိုေနရပါက စိတ္ညစ္စရာခ်ည္း ျဖစ္ေနမည္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအးေအးလူလူ ပထမဆံုးတစ္ႏွစ္ လူသူကင္းရာ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွာ ထန္းရြက္မိုးေက်ာင္းေလး ေဆာက္ကာ ပစၥည္းေလးပါး ေရာင့္ရဲ႕တင္းတိမ္လ်က္ ရဟန္းတရားကိုသာ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေတာ္မူ၏။

မေထရ္သည္ ရဟန္းျဖစ္ျပီး (၂)ႏွစ္ေျမာက္ ေရာက္ေသာအခါ တစ္ခုေသာ ဆြမ္းခံရြာမွ လိမၼာပါးနပ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က “ဒီ မေထရ္ဟာ တကယ္ပင္ စကား မေျပာတတ္လား၊ အ-မ်ားေနတာလား” ဟုတ္မဟုတ္ကို စံုစမ္းလိုေသာေၾကာင့္ မေထရ္ဆြမ္းခံ ၾကြလာစဥ္ သပိတ္ထဲ၌ ႏို႔ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံသြားေအာင္ ေလာင္းထည့္လွဴလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မေထရ္က “အလံ ဘဂိနီ-ႏွမ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေလာက္ျပီ၊ လံုေလာက္ျပီ” ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္ျဖင့္သာ တုန္႔ျပန္ခဲ့ေလ၏။ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွာ သီတင္းသံုးေနစဥ္ ရဟန္းျဖစ္ျပီး (၃) ႏွစ္အတြင္း ရဟန္းတရား ဆက္လက္ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ကာ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

အဝိဇၨာအေမွာင္ထုမွ ရုန္းထြက္ခဲ့ေသာ သားအမိသုံးဦးလံုးသည္ ဤတစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ကိုယ္အတြင္း၌ပင္လွ်င္ ေလာကကို လည္းေကာင္း၊ ေလာကက၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ေလာက၏ ခ်ဳပ္ရာကို လည္းေကာင္း၊ ေလာက၏ ခ်ဳပ္ရာသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကိုလည္းေကာင္း သိျမင္ျပီး အာသေဝါ တရားတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ကာ ျငိမ္းေအးရာ အမွန္ျဖစ္ေသာ သႏၱိသုခ နိဗၺာနဓာတ္ကို ရရွိခဲ့ၾကေလျပီတကား။ ဂဂၤါတိရိယမေထရ္၏ ဘဝပံုရိပ္ကို ဗုဒၶအဆံုးအမ ေဝဒနာသံယုတ္၊ အဂၤါရသုတ္လာအတိုင္း ခံစားေရးဖြဲ႕ၾကည့္ရေသာ္…

မီးပမာလို ေလာင္ကၽြမ္း
ဆည္းဆာညိဳ အေမွာင္မိုက္လမ္းမွာ
စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ေလွ်ာက္လမ္းခိုက္
ကံကိေလသာ မကုန္ခန္းးေလသမွ်
ဖိစီးလာေဝဒနာေတြက
ခိုလွဳံကာ ဝင္ေရာက္လာၾက
ေၾကာက္စရာ့ ဒီရုပ္ဒီခႏၶာ
ေအာ္…ဇရပ္ပ်က္ၾကီးပမာပါတကား။

ေထာက္ထားမညွာ ေဖာက္ၿပားကာ
ဖန္တီးလာေလသမွ် ကံကိေလသာ
အပုပ္ခႏၶာ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ၿဖာ
ေဝဒနာအဆိုးေတြၾကားက
ေဒသနာကိုၾကိဳးစား
ဘာဝနာအသိတရားနဲ႔ နိဳးၾကား
က်င့္တရားပြားမ်ားကာပင္၊

အပုပ္ခႏၶာ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ၿဖာ
ေနာက္တစ္ခါ ေရာက္မလာရေလေအာင္
စိတ္ေမာစရာ ဒီဇရပ္အိုၾကီးကုိ
တကယ့္အစစ္ အၿမိဳက္လမ္းဆီသို႔
ဆက္ခ်စ္အမိုက္ မသန္းရေလေအာင္
အိုကြယ္ ဖ်က္ပစ္လိုက္စမ္း။

မီးဆယ့္တစ္ၿဖာ ေလာင္ကၽြမ္းပါေသာ
မိမိရင္ထဲ အပူစြဲကို
မၿမဲအနိစၥ သခၤါရဟု
တရားရွဳ႕မွတ္ ပြားမ်ားလတ္ေသာ္
ကင္းၿပတ္ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ ခ်မ္းသာေရာက္ရမွာပါတကား။

(ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ) ၁၀-၂၆-၂၀၁၀

               ထို႔ျပင္ တစ္ခန္းရပ္ ဇာတ္လမ္းအျဖစ္ ဂဂၤါတိရိယမေထရ္ကို အပါဒါန္ ပါဠိစာေပ၌ ဥဒကဒါယက မေထရ္ဟုလည္း အမည္တြင္ေသးသည္။ မေထရ္ေလာင္းလ်ာသည္ ပါရမီႏုစဥ္ ပဒုမုတၱရ ဘုရားရွင္လက္ထက္က သဒၶါတရားႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားေလး ျဖစ္ခဲ့ျပီး ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္အေပါင္းအား ေသာက္ေတာ္ေရမ်ား လွဴဒါန္းခဲ့ဖူးေလ၏။ ထိုကုသိုလ္ေကာင္းမွဳေၾကာင့္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္ စံုခ်ည္ဆန္ခ်ည္ က်င္လည္ရကာ လူ႔နတ္ခ်မ္းသာမ်ား ခံစားစံစားရျပီး ေနာက္ဆံုးဘဝတြင္ ေဂါတမဘုရားရွင္လက္ထက္ သာဝတၳိျပည္က တေယာက္ေသာ သူေ႒း၏ သားျဖစ္ကာ ငယ္နာမည္ကို ဒတၱဟု ေခၚဆိုေၾကာင္း ဂဂၤါတီရိယေတၳရဂါထာ ဝဏၰာနာ၌ လာရွိ၏။ သာဝတၳိျပည္က သူေ႒းဆိုသည္မွာလည္း သူ႔ကို ဇရပ္တစ္ခုေပၚတြင္ ငိုေနသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ေကာက္ယူေမြးစားထားေသာ လွည္းကုန္သည္ သူေ႒းဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ေပသည္။  

               အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အထက္ပါဆိုခဲ့ျပီး သံုးပြင့္ဆိုင္ဇာတ္လမ္းမွာ ပါဝင္သည့္ စက္ဆုပ္စရာ ကာမဂုဏ္ႏြံအိုင္ထဲမွာ အေမႏွင့္သမီးျဖစ္ေသာ သူတို႔သည္ သားအရင္း၊ သမီး၏ ေမာင္အရင္းျဖစ္သူႏွင့္ တစ္လင္တည္းမယားေတြ ျဖစ္ေနၾကျခင္း တည္းဟူေသာ အဂမနီယ႒ာန- ယဥ္ေက်းသည့္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ မၾကားဝံ့မနာသာ ရွက္ရြံ႕စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ မျပဳသင့္မျပဳထိုက္ ကာမျပစ္မွား မလားထိုက္ေသာ အမွဳကိစၥမ်ိဳးကို အဝိဇၨာပိတ္ကာဆိုမွဳေၾကာင့္ မသိၾကဘဲ က်ဴးလြန္မိသျဖင့္ ေနာက္တစ္ဖန္ အျဖစ္သနစ္မွန္သိ သတိသံေဝဂရကာ စက္ဆုပ္ ရြံရွာစရာ ေကာင္းလွသည့္ ကာမဂုဏ္တို႔၏အျပစ္ေတြကို ထိတ္လန္႔ရွက္ရြံ႕လြန္းလို႔ ကာမဂုဏ္ ႏြံအိုင္းထဲက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ရုန္းထြက္ႏိုင္မွ ဒီအျဖစ္ဆိုးက လြတ္ေျမာက္မွာပါ လားဟု သိျမင္ၾကျပီး ယုတ္ညံ့သည့့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္ကို စြန္႕ခြာျပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ရဟန္းေဘာင္ကို ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ လူသူေဝးရာ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း ထန္းရြက္မိုးေက်ာင္းေလး ေဆာက္ကာ သံုးႏွစ္တိုင္တိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွ အာသေဝါကုန္ခန္း ရဟႏၱာျဖစ္ေလသည္။ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာအခါ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိအေနျဖင့္ ဥဒကဒါယကေတၳရ အပါဒါန္မွာ ဤကဲ့သို႔ ဥဒါန္း က်ဴးရင့္ေတာ္ မူခဲ့ ေလသည္။

၁။ ပဒုမုတၱရ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ သံဃာေတာ္၌ ၾကည္ညိဳဝမ္းေျမာက္ေသာ စိတ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေသာက္ေရအိုးကို ျပည့္ေစခဲ့၏။

၂။ ေတာင္ထိပ္၌လည္းေကာင္း၊ သစ္ပင္ဖ်ား၌ လည္းေကာင္း၊ ေကာင္းကင္၌ လည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေျမျပင္၌လည္းေကာင္း ေသာက္ေရကို အလိုရွိ၏။ ထိုအခါ (ေရသည္) ငါ့အား လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ေလ၏။ ။

၃။ ဤဘဒၵကမၻာမွ ကမၻာတစ္သိန္းထက္၌ (ေရ) အလွဴကို လွဴခဲ့ရေသာ အခါမွစ၍ မေကာင္းမွဳ ျပဳသူတို႔လားရာ ဒုဂၢတိဘဝကို မသိစဖူးေပ။ ဤသို႔ ျဖစ္ရျခင္းသည္ ေရလွဴခဲ့ရျခင္း၏ အက်ိဳးေပတည္း။

၄။ ငါသည္ ကိေလသာတို႔ကို ရွိဳ႕ျမိွဳက္ေလာင္ကၽြမ္းေစအပ္ကုန္ျပီ။ အာသေဝါတရား အားလံုးတို႔ကို ပယ္ႏွတ္အပ္ကုန္ျပီ။ “ဆင္ေျပာင္ၾကီးသည္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကို ျဖတ္၍ ေနသကဲ့သို႔” ငါသည္ အာသေဝါတရား မရွိဘဲ ေနရ၏။

၅။ ငါ၏ လာျခင္းကား ေကာင္းေသာ လာျခင္း စင္စစ္ ျဖစ္ေပ၏။ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံေတာ္၌ ဝိဇၨာသံုးပါးတို႔ကို ရအပ္ပါေပကုန္ျပီ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမေတာ္ကို လိုက္နာျပဳက်င့္အပ္ပါေပျပီ။

၆။ ေလးပါးေသာ ပဋိသမၻိဒါတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ရွစ္ပါးေသာ ဤဝိေမာကၡတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေျခာက္ပါးေသာ အဘိဥာဥ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း  မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္ပါေပကုန္ျပီ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမေတာ္ကို လိုက္နာက်င့္သံုးျပီးပါျပီ။ ဤသို႔လွ်င္ ဂဂၤါတီရိယမေထရ္ဟူ၍လည္းေကာင္း အမည္တြင္ေသာ အရွင္ဥဒကမေထရ္ျမတ္သည္ အထက္ပါ ဂါထာတို႔ကို ဝမ္းေျမာက္စြာ က်ဴးရင့္ မိန္႔ဆိုခဲ့ေလသည္။

                              

                               ကမၼာပရာဓ သတၱာနံ၊ ဝိနာေသ ပစၥဳပ႒ိေတ၊

                               အနေယာ နယရူေပ၊ ဗုဒၶိပကၠမ် တိ႒တိ။

သတၱဝါတို႔သည္ ကံၾကမၼာ ညွိဳးရွာက ပ်က္စီးခ်ိန္တန္ပါလွ်င္ နည္းလမ္းမဟုတ္သည့္ အရာကို နည္းလမ္းမွန္ကန္သည္ဟု ယူဆတတ္ၾကကာ သူတို႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္သည္ အသိတရားကို ေက်ာ္လြန္သြား၍(မသိမွဳအဝိဇၨာ ဖံုးလႊမ္းသြားကာ) ေမွာက္ေမွာက္မွားမွား ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြါးျပီး ရာဇဝင္မွာ စာတင္ က်န္ရစ္ တည္ရစ္ခဲ့ေပသည္။  

ဂဂၤါတိရိယမေထရ္တို႔ မိသားစု သံုးေယာက္တို႔သည္ တကယ့္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ၾကရမည့္ ပါရမီရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္က ဘဝပ်က္စီးမွဳမ်ိဳးႏွင့္ ေလာကဓံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံဳေတြ႔ကာ ေနာက္ဆံုးမွ အသိတရား ရၾကေပသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႔သည္ အသိတရားပင္ မရလိုက္ၾကဘဲ ေနာင္တတရားျဖင့္  ဇာတ္လမ္းသြားကာ သံသရာမွာ ဆက္လက္က်င္လည္ ၾကရေပသည္။ ဂဂၤါတီရိယမေထရ္တို႔၏ ႏွလံုးသားမ်ား အလြန္ျဖဴစင္ ရိုးသားလွသည္ကို ၾကည္ညိဳ မဆံုးျဖစ္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သာမန္ပုထုဇဥ္မ်ားသာဆိုလွ်င္ ဤကဲ့သို႔ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သမိုင္းတြင္ရစ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားဖို႔ ေဝးစြ။ သို႔ေသာ္ မေထရ္ျမတ္တို႔ မိသားစု သံုးေယာက္တို႔သည္ သစၥာသိျမင္ အရိယာအရွင္မ်ား ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ သူတို႔၏ ပံုရိပ္ကို မကြယ္မဝွက္ဘဲ ေကာင္းဆိုးအားလံုးကို ရိုသားပြင့္လင္းစြာ ဖြင့္ဟတင္ျပကာ ဥဒါန္းမ်ားပင္ က်ဴးရင့္ေတာ္မူခဲ့ၾကေသးသည္။ အလြန္တရာပင္ သူတို႔၏ ႏွလံုးသားမ်ိဳးကို ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေပစြ။

ဂဂၤါတီရိယမေထရ္၊ မယ္ေတာ္ႏွင့္ ညီမေတာ္သံုးေယာက္တို႔၏ သႏၱာန္တြင္ ကံကိေလသာ အစိုအေစးမရွိေတာ့ဘဲ သူတို႔၏ ႏွလံုးသားသႏၱာန္မွာ အခ်စ္တဏွာပန္းမ်ား ႏြမ္းေၾကြခဲ့ေလျပီ။ ဇာတိဇရာ မရဏစေသာ ေဘးအႏၱရာယ္ေပါမ်ားသည့္ ကိေလသာေတာၾကီး ေတာငယ္ အသြယ္သြယ္ ျပဳန္းတီးကာ အလြန္သာယာ ေအးျမလွသည့္ အျမိဳက္နိဗၺာန္သို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ဝင္စံခဲ့ၾက ေလေတာ့သည္။

စာဖတ္သူအားလံုး တဏွာပန္းေၾကြ ကိေလသာေတာမ်ား ျပဳန္းတီးနိုင္ၾကပါေစ။

တဏွာပန္းေၾကြ ကိေလသာေတာမ်ား ျပဳန္းတီးေအာင္ ၾကိဳးစားနိုင္ၾကပါေစ။

                                                                                    ေမတၱာျဖင့္

                                                                            ပညာရိပ္သာဆရာေတာ္

                                                             (သီတဂူ) ေဒါက္တာသုတာစာရာလကၤာရ

    (ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ)

  ၁၃-၅-၂၀၁၄(အဂၤါေန႔)

၁၃၇၆ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔ ေရးျပီး၏