မိသားစု ထမင္းဝိုင္း၌ ထမင္းခူးခတ္ ေဝငွေပး ထမင္းဟင္း ထည့္ေပးသူသည္ ထမင္းအိုးထဲတြင္ ထမင္းဟင္း မက်န္ေတာ့ေစကာမူ ထိုပုဂၢိဳလ္အတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ထမင္းမငတ္နိုင္၊ သူသည္ ထမင္းဝဝလည္း စားရပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထမင္းဝိုင္း၌ အတူစားသူမ်ားက “ ဒို႔မွာ အမ်ားၾကီးဘဲ၊ မ်ားလြန္းပါတယ္၊ နည္းနည္းေလာက္ ၿပန္ယူပါဦး” ဟုဆိုၿပီး မိမိထမင္း ပန္းကန္ထဲမွာ ၿပန္လည္မွ်ေဝထည့္ေပးတတ္ၾကပါသည္။ အၿခားအၿခားသူမ်ားကလည္း ဤနည္းအတိုင္း ထည့္ေပးလိုက္ၾကေတာ့ မိမိထမင္းပန္းကန္ထဲ၌ အလိုက္သင့္ ထမင္းဟင္းမ်ား ထည့္ၿပီးသားၿဖစ္ပါေတာ့၏။
ယခင္ကထမင္းဟင္း သူအတြက္ မက်န္ေတာ့ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေၿခအေနမ်ားေၾကာင့္ ထမင္းခူးခတ္ေပးသူသည္ ထမင္းမငတ္ပါ။ ထမင္းဝဝစားရေလေတာ့သည္။ ထိုနည္းအတူ ေခတ္၏ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ရဟန္းရွင္လူတို႔သည္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို ကိုယ့္က်ိဳးမငဲ့ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ ထမင္းမငတ္နိုင္ပါ။ တနည္းဆိုရေသာ္ ပရဟိတလုပ္ရင္း မိမိအတြက္လည္း ထြန္ေနာက္ေရပါ ကၽြဲကူးေရပါဆိုသကဲ့သို႔ အလိုလို ေကာင္းက်ိဳးမ်ားၿဖစ္ထြန္းမွာ ဧကန္ပင္ၿဖစ္ပါသည္။
လူသားတို႔သည္ ကိုယ့္ကိစၥေလးၿပီးရင္ ၿပီးေတာ့တာဘဲဟု သေဘာမထားသင့္ၾကပါ။ မိမိလူမ်ိဳး မိမိသာသနာ မိမိတိုင္းတိုင္းၿပည္ၾကီး စည္ပင္သာယာ ထြန္းကားဖို႔အတြက္ လူတိုင္းမွာ နိုင္ငံသားတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိပါသည္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အမ်ားစု ၿဖစ္သည့္အတြက္ ဗုဒၶက်င့္စဥ္မ်ားကို လိုက္နာသင့္ေပသည္။ ရတနသုတ္ပါဠိေတာ္၌ ဗုဒၶက်င့္စဥ္ စရိယ သုံးပါးလာရွိသည္။ ေလာကတၳစရိယ- ေလာကအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ၿခင္း၊ ဥာတတၳစရိယ- ေဆြမ်ိဳးတို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ၿခင္းႏွင့္ ဗုဒၶတၳစရိယ- ဘုရားၿဖစ္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ၿခင္းဟု သုံးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ဥာတတၳစရိယ ဆိုရာ၌လည္း မိမိေသြးသားေတာ္စပ္သူသာမက ၿမန္မာၿပည္သားအားလုံးသည္ ေဆြမ်ိဳးခ်ည္းပင္ၿဖစ္ေပသည္။ ဟိေတာပေဒသ စကားအရဆိုရလွ်င္မူ ကမၻာသူကမၻာသား အားလုံးတို႔သည္ ေဆြမ်ိဳးဟုပင္ ဆိုထားေၾကာင္း ေတြ႔ရေပသည္။
ဟိေတာပေဒသ၌ ေဆြမ်ိဳးသတ္မွတ္ပုံကို ေအာက္ပါအတိုင္းဆိုထားပါသည္။
“ အယံ နိေဇာ ပေရာဝါတိ ၊ ဂဏနာ လဟုေစတီနံ၊
ဥဒါရစရိတာနံ တု ၊ ဝသုေဓဝ ကုတုမၺကံ” ။
အယံ- ဤသူကား ၊ နိေဇာ- ကိုယ့္ႏွင့္ရင္းသူ အတြင္းလူတည္း၊
အယံ-ဤသူကေတာ့- ပေရာဝါ- ကိုယ္မွအပၿဖစ္သူ သူစိမ္းလူတည္း။
ဣတိ- ဤသို႔၊ ဂဏနာ- သူ႔လူကိုယ့္လူ ဟု ခြဲၿခားေရတြက္ၿခင္းသည္။
လဟုေစတီနံ- စိတ္ထားေပါ့ပ်က္ မေလးနက္မူ ေသးသိမ္သူတို႔အား၊ ေဟာတိ-ၿဖစ္တတ္၏။
ဥဒါရစရိတာနံ တု- စိတ္ေနစိတ္ထား ၿမင့္မားၾကသူတို႔မူကား၊ ဝသုေဓဝ- ကမၻာေဗြခြင္ တေၿမၿပင္လုံးသည္၊ ကုတုမၺကံ- မိသားစုၾကီးအေန ၿဖစ္ရပါေပသတည္း။
ဆိုလိုသည္မွာ စိတ္ေနစိတ္ထား ေသးသိမ္သူတို႔သည္ အစိမ္းအက်က္ခြဲၿခားတတ္၏။ စိတ္ေနသေဘာထား ၿမင့္မားသူတို႔သည္ တကမၻာလုံး မိမိေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းဘဲဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ ဟိေတာပေဒသအတိုင္း ပါရမီနုေသးလို႔ တကမၻာလုံးကို ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြဟု မသတ္မွတ္နိုင္ေသးရင္ေတာင္ ကိုယ့္ၿပည္သူ ကိုယ့္ၿပည္သားမ်ားကိုေတာ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြဟု သတ္မွတ္နိုင္ရမည္။ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြၿဖစ္ၾကေသာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး တိုင္းသူၿပည္သားမ်ားအား တတ္နိုင္ရင္ ကိုယ္အား ဥာဏ္အား ေငြအားတို႔ၿဖင့္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးရမည္။ ထိုသို႔ေဆာင္ရြက္မွဳမ်ိုးကို ဥာတတၳစရိယဟု ေခၚပါသည္။
အစကနဦး ေၿပာခဲ့ေသာစကားကို ၿပန္ေကာက္ရလွ်င္ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ ကိုယ့္အက်ိဳးေအာင္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်နိုင္သည္။ အၿပန္အားၿဖင့္ သူတစ္ပါးအက်ိဳး မေဆာင္ရြက္လွ်င္ ကိုယ့္အက်ိဳးလည္း မရွိနိုင္ပါ။ ကဗ်ာအလကၤာေတြအတြက္ အလြန္အေရးၾကီးသည့္ ေရးနည္းစနစ္ ကဗ်ာအလကၤာတို႔၏ အက်ိဳးအၿပစ္ ဂုဏ္တို႔ကို ေဖာ္က်ဴးရာၿဖစ္ေသာ သုေဗာဓာလကၤာရက်မ္းလာ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ၿဖင့္ သာဓကထုတ္ၿပခ်င္ပါသည္။
သုေဗာဓာလကၤာရေသာ က်မ္းမ်ားကိုေရးသားေတာ္မူခဲ့ေသာ အရွင္သံဃရကၡိတ ဆရာေတာ္ၾကီးက
“ သစၥံ ပုနပိ သစၥႏၱိ ၊ ဘုဇ မုကၡိပ ဝုစၥေတ၊
သကေတၳာ နတၳိ နေတၳဝ ၊ ပရႆတၳ မကုဗၺေတာ” ။
ပရႆတၳံ- သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို ၊ အကုဗၺေတာ- မၿပဳလုပ္မေဆာင္ရြက္သူအဖို႔၊ သကေတၳာ- စစ္မွန္တဲ့ကိုယ့္က်ိဳးစီးပြားသည္၊ နတၳိ-နေတၳဝ- မရွိရိုးဧကန္ပင္တည္း၊ သစၥံ-သူတစ္ပါး အက်ိဳး မေဆာင္ရြက္ေသာပုဂၢိဳလ္မွာ ကိုယ့္က်ိဳးမရွိဟူေသာ စကားသည္ မွန္လွေပ၏။ ပုနပိ- ၿမဲရာသံပတ္ ၾကပ္ရာသတ္ပင္းဆိုသလို ခိုင္သထက္ခိုင္ ၿမဲသထက္ၿမဲေအာင္ တဖန္ထပ္ေက်ာ့ ဆိုလိုက္ေပဦးအံ့။
သစၥံ- သူတစ္ပါးအက်ိဳး မေဆာင္လွ်င့္ ကိုယ့္အက်ိဳးမေအာင္ ဟူေသာစကားသည္ မွန္လွေပ၏။ ဣတိ-ဤသို႔ ၊ ဘုဇံ- လက္ရုံးလက္ေမာင္းကို၊ ဥကၡပၸ- အားရပါးရ ဆန္႔တန္းေၿမွာက္ခ်ီလွ်က္၊ ဝုစၥေတ- ရဲရဲသာ ဆိုလိုက္ရာသတည္း။
ယေန႔ေခတ္၌ ေခတ္ကာလ၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ရဟန္းေရာ အနုပညာရွင္ စာေပပညာရွင္မ်ားပါ မက်န္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးက အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတို႔သည္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို စိတ္ပါဝင္စားစြာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို ၾကားလည္းၾကားရ ၿမင္လည္းၿမင္ရသၿဖင့္ မိမိအေနၿဖင့္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမိလွပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ရင္း နိဂုံးကမၸတ္ အဆံုးသတ္လိုက္ရပါသည္။
“ သူက်ိဳး ကိုယ့္က်ိဳး ထိုႏွစ္မ်ိဳး ဖြင့္ၿဖိဳးနိုင္ပါေစ”
ေမတၱာၿဖင့္
ေမ့သားလွ-(ဇလဂၢ)
၂၈-၀၃-၂၀၁၁
No comments:
Post a Comment