နံနက္မိုးလင္း အင္တာနက္သီတင္းဖြင့္ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ ကမၻာ့အသံ အာရွအသံ ျမန္မာ့အသံ သီတင္းစုံ ဖတ္ရ၏။ သီတင္းစံု ၾကားေနရ၏။ ကမၻာတစ္လႊားမွာ လူေပါင္း ေလးသန္းေလာက္သည္ လူကုန္ကူးခံေနရသူမ်ား ျဖစ္၏ ဟု ေလ့လာသူ အခ်ိဳ႕က သံုးသပ္ၾက၏။ အေမရိကန္အစိုးရ အစီရင္ခံစာ တစ္ေစာင္ကမူ ကမၻာတစ္ဝွမ္းမွာ လူေပါင္း ၇ သိန္းခန္႔ဟာ လူကုန္ကူးမွဴ လုပ္ငန္းမွာ ခံေနရျပီး သူတို႔၏ ဆႏၵႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ ခိုင္းေစခံေနရသည္ဟု ဆို၏။ ရုရွားနိုင္ငံမွာပင္ မိဘမ်ား၏ စြန္႔ပစ္မွဳေၾကာင့္ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား စုစည္းရာ တပ္ၾကီးထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာသူ ကေလးေပါင္းဟာ ႏွစ္စဥ္ တစ္သိန္း သံုးေသာင္းအထိ ရွိသည္ ဟုဖတ္ရွဳ႕ဖူး၏။ ထိုအခ်က္ကို ရုရွားလႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြက မီးေမာင္းထိုးျပၾက၏။
ကမၻာမွာ ကေလး ရွစ္ဦးလွ်င္ တစ္ဦး အလုပ္လုပ္ေနရျပီး ကေလးေပါင္း ၂၄၆ သန္းဟာ ကမၻာတစ္လႊားမွာ အခိုင္းေစခံေနရသည္ဟု အိုင္အယ္အို အစီရင္ခံစာက ဆို၏။ အဆိုပါ အေရအတြက္အရ အာရွမွာ ကေလးသူငယ္ ၁၂၇ သန္း အလုပ္လုပ္ေနရျပီး အာဖရိကမွာ ကေလးေပါင္း ၄.၈ သန္း ခန္႔ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ဟူ၏။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာေတာ့ ေက်ာင္းေနခ်ိန္ ေက်ာင္းမေနနိုင္သည့္ ပညာမသင္ၾကားနိုင္သည့္ ကေလးသူငယ္မ်ားသည္ အလုပ္ခြင္တြင္ ဝမ္းစာေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္ကိုေတာ့ မိမိအေနနဲ႔ မသိပါ။ ေျပာနိုင္တာကေတာ့ ပညာသင္ၾကားခြင့္ မရၾကသည့္ ကေလးေပါင္း မ်ားစြာ ရွိပါသည္။
ယေန႔ကမၻာမွာ ေခတ္မွီဖြင့္ျဖိဳးတိုးတက္ေနသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ဆင္းရဲမြဲေတလွသည့္ လူအမ်ားစု၏ အေရအတြက္သည္လည္း တရွိန္ထိုး တိုးတက္လာေနပါ၏။ အထူးသျဖင့္ အာရွ အာဖရိကႏွင့္ လက္တင္အေမရိက နိုင္ငံေတြမွာ ျပည္သူအမ်ားစုသည္ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တိုင္းတပါး သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကရ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္ ေစာ္ကားခံရမွဳ၊ တရားဥပေဒႏွင့္ ဆန္႔က်င္သည့္ လုပ္ငန္းေတြထံ ေရာင္းစားခံရမွဳ၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ အသတ္ျဖတ္ခံရမွ၊ အလုပ္ရွင္၏ မတရား ဖိႏွိပ္မွဳေၾကာင့္ ဒဏ္မခံနိုင္သည့္အဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပင္ သတ္ေသသည္အထိ ရွိ၏။ ယင္းကဲ့သို႔ ျပည္ပနိုင္ငံေတြမွာ အႏၱရာမ်ိဳးစံုၾကားက စြန္႔စြန္႔စားစား သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ၾကျခင္းသည္ မိမိတို႔ သက္ဆိုင္ရာ နိုင္ငံေတြမွာ စာဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းလို႔သာ ျဖစ္၏။ ျပည္ပကို တရားမဝင္ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္သူမ်ားမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ မိမိနိုင္ငံသို႔ ျပန္မေရာက္နိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ျပည္ပ တစ္ေနရာရာမွာ လူမသိ သူမသိနဲ႕ ဘဝဇာတ္သိမ္းသြားၾကေပသည္။
ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေသာ ေခတ္သစ္ကမၻာမွာ မိမိတို႔၏ ဘဝအသက္ရွင္ ရပ္တည္ေရး၊ မိမိတို႔၏ ဘဝကို မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးနိုင္ေရး၊ မိမိတို႔နိုင္ငံဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႔အတြက္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္လုပ္အားခမ်ားကို ေရာင္းခ်ကာ တိုင္းတပါးမွာ ျဖစ္ေစ မိမိနိင္ငံမွာျဖစ္ေစ အသက္ေမြးေနၾကရသည့္ အလုပ္သမားမ်ားတို႔သည္ ကမၻာ့ဘယ္ေဒသမွာမဆို ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ လုပ္ခြင့္ရဖို႔လည္း အမွန္တကယ္ လုိအပ္ပါသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ နိုင္ငံ၏ ကမၻာ၏ မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးသူငယ္မ်ားကို ခိုင္းေစမွဳ၊ ကေလးသူငယ္မ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္မွဳမ်ားလည္း ပေပ်ာက္ေအာင္ စုေပါင္း ဝိုင္းဝန္းၾကိဳးစားနိုင္ၾကပါဖို႔ အထူးလိုအပ္၏။
ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းေနခ်ိန္အရြယ္မွာ ေက်ာင္းမေနနိုင္သည့္ ဝမ္းစာေရးအတြက္ ရုန္းကန္ရွာေဖြစားေသာက္ေနရသည့္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို "ေခတ္ေပၚေရသည္ ျပဇာတ္" အျဖစ္ ေမာင္ျမင့္ေအာင္က ၂၀၀၄ စက္တင္ဘာလ ဥဒါန္းမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဘူး၏။ ၁၉၉၈ ခု ဧျပီလထုတ္ မေဟာသီ မဂၢဇင္းမွာလည္း တစ္မ်က္ႏွာ ဝတၳဳတို အျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့ဘူး၏။ ဝတၳဳ ဟုပင္ဆိုေသာ္လည္း လက္ေတြ႔အျဖစ္ပ်က္ကို အေျခခံ၍ ေရးသားထားသည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ ထို တစ္မ်က္ႏွာစာ ဝတၳဳတိုေလးကို ဤေနရာမွာ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းလို႔ ထပ္မံတင္ျပခ်င္သည္။ ေအာက္ပါအတိုင္း မူရင္းေလးကို ျဖတ္ရွဳ႕ရင္း ေက်ာင္းေနခ်ိန္အရြယ္ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းေနနိုင္ဖို႔ အားလံုးဝိုင္းဝန္းၾကိဳးစားၾကဖို႔ တိုက္တြန္းရင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ကၽြန္မမွာ ေလးႏွစ္သားအရြယ္ သားေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေဆာ့ကစားတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ "ေအာ္စကာ" ဆု ေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မသားေလးက ေရႊကမၻာလံုးဆု ေရာ ေအာ္စကာဆု ပါ တစ္ျပိဳင္တည္း ရမွာ ေသခ်ာတယ္။ သားေလးက အေဆာ့မက္သလို အစားလဲ မက္တယ္။ ေဆာ့လြန္းလို႔ သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ လက္ေတြမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ မျပတ္ေပမယ့္ ျခင္ကိုက္ရာေတာ့ လုံးဝမရွိဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သားေလးကိုယ္တိုင္က တေန႔လံုး အျငိမ္မေနေအာင္ ေဆာ့ေတာ့ ကိုက္မယ့္ျခင္လဲ စိတ္ဓာတ္က်သြားျပီး မေစာင့္နိုင္တာနဲ႔ သူ႔ကို ေရွာင္သြားတာေပါ့။
ဒီေန႔ ကၽြန္မ ခြင့္ယူထားလို႔ အိမ္မွာ သားေလးနဲ႔အတူ ရွိေနတယ္။ ေန႔လည္ တနာရီဝန္းက်င္ေလာက္မွာ သားေလးကို အိမ္မွာရွိတဲ့ ဘီစကစ္ေကၽြးျပီး ကၽြန္မ အပ်ိဳဘဝတည္းက ဝယ္ထားတဲ့ "ေကာ္နီ မရန္႔စ္" (Connie Francis) ရဲ႕ Never on Sunday အေခြေလးကို နားေထာင္ေနတုန္း ခပ္လွန္းလွန္းက ေရခဲထုပ္ ဆိုတဲ့ အသံကိုၾကားရေတာ့ သားေလးက ကၽြန္မကို ေျပာလိုက္တယ္။
"ေမၾကီး သားသား ေရခဲထုပ္ စားခ်င္တယ္" ။
ဒါနဲ႔ သားေလးကို တစ္ခ်က္ျပံဳးျပျပီး အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ေရခဲထုပ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးက အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ရွိျပီ။ အဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ဂ်ပန္ဖိနပ္အစုတ္ေလး စီးလို႔။ ကၽြန္မ ဒီကေလးကို ၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခုလို ေနအရမ္းပူတဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာသင္ခန္းရဲ႕ အမိုးအကာေအာက္မွာပဲ ရွိသင့္တယ္လို႔ ကၽြန္မစဥ္းစားေနတုန္း သူ႔ေရခဲပံုးေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေရခဲထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ထုပ္လည္း အရည္ေပ်ာ္ေနျပီ။ ဒါနဲ႔ သားေလးကို တထုပ္ယူေပးလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက က်န္တဲ့ တထုပ္ကိုပါ ကၽြန္မကို ယူခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မက ျငင္းလိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့ ေရခဲထုပ္ေလးကို ကိုင္ျပီး တစုံတခုကို စဥ္းစားေနပံုရတယ္။ ကၽြန္မကလဲ သူျပန္သြားမွ တံခါးပိတ္ရမွာမို႔ သူ႔ကိုၾကည့္ေနမိတယ္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ ေတြေဝေနတုန္း ခဏၾကာေတာ့ တခုခုကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တဲ့ပုံနဲ႔ သူကိုင္ထားတဲ့ ေရခဲထုပ္ေလးကို ပံုးထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ျပီး ကၽြန္မကို စကားတခြန္း ေျပာလိုက္တယ္။
"ေဒၚေလး ကၽြန္ေတာ္ ေရဆာလို႔ ေရတခြက္ေလာက္ တိုက္ပါ" ။ တဲ့။
ေအာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၄ ႏွစ္ခန္႔က ေရးသားခဲ့သည့္ ဝတၳဳတိုေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႔အခ်ိန္နွင့္လည္း ဘယ္ေလာက္ ကိုက္ညီမွဳရွိသလဲ ယခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာေနျပီ လဲဆိုတာကို စဥ္းစားမိရင္း။
ေမတၱာျဖင့္
(ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ)
၂၆-၁၂-၂၀၁၁
No comments:
Post a Comment