ေရွးေရွးတုန္းကတရားျပဂုရုဆရာႀကီးတစ္ပါးနဲ႕တရားက်င့္ေယာဂီဆာဒူးတစ္ေယာက္ဟာ အရပ္တကာ ကိုလွည့္လည္လာခဲ့ၾကတယ္။ ရြာတစ္ရြာအနားကေတာတန္းေလးေရာက္ေတာ့ ဂုရုႀကီးက သည္ေနရာ ေလးဟာမင္းေနဖို႕ေကာင္းတယ္၊ တရားက်င့္ဖို႕ရြာနဲ႕လည္း မနီးမေဝး၊ လွဴမယ့္တန္းမယ့္သူနဲ႕လည္း အလွမ္းမေဝး၊ ေရမိုးကလည္းျပည့္စံုတယ္၊ သစ္က်ားတို႕အႏ ၱရာယ္ကလည္းကင္းတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္းဒီေနရာမွာေနရစ္ခဲ့၊ ငါကေတာ့ဟိမဝႏ ၱာသြားၿပီးတရားက်င့္မယ္၊ ေနာင္ ၅ ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါက်ေတာ့ ငါသည္က ိုျပန္လာခဲ့မယ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္းကိုေယာဂကမၼ႒ာန္းတစ္ဆင့္တိုးၿပီးသင္ေပးမယ္၊ မင္းအခုက်င့္ တဲ့တရားအတိုင္းဆက္ၿပီးက်င့္ေနပါလို႕ ေျပာၿပီးဂုရုဆရာႀကီးကဟိမဝႏ ၱာကိုထြက္သြားတယ္။ သူလည္း ထြက္သြားၿပီးေရာဆာဒူးေလးကတရားက်င့္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕စားဖို႕ ရြာထဲကိုလာၿပီးအလွဴခံေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ားက စားစရာေသာက္စရာမ်ားသာမကဆာဒူးေလးေနဖို႕သစ္ခက္တဲေက်ာင္းေလးတစ္ခု ေဆာက္ေပးၾကတယ္။ သည္ေတာ့ ဆာဒူးေလးမွာတရားထိုင္ဖို႕အဆင္ေျပေနတာေပါ့၊ ဆာဒူးေလးက တရားထိုင္ခါနီးရင္ သကၤန္းကလနံပိုင္းေလးကို ေရလဲလုပ္ၿပီးေရခ်ဳိးေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒီကလနံေလးကို ေက်ာင္းတံခါးဝကသစ္ကိုင္းကေလးေပၚမွာ ေနလွန္းေလ့ရွိတယ္။ တစ္ေန႕က်ေတာ့ အဲဒီလွန္းထားတဲ့ ကလနံေလးကိုႄကြက္ကိုက္သြားတယ္၊ သည္ႄကြက္ကိုက္တဲ့အဝတ္ကို သူမဝတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ျဗဟၼဏ မ်ဳိးႏြယ္ဉာဥ္ကေလးကလဲမကုန္ေသးေတာ့ ႄကြက္ကိုက္တာမဂၤလာမရွိဘူးထင္ၿပီးရြာထဲသြား အလွဴခံတယ္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကဘာျပဳလို႕တုန္းေမးေတာ့ ငါ့ကလနံေလးႄကြက္ကိုက္သြားလို႕၊ ဟာ .. ဒါျဖင့္ လွဴမွာေပါ့ဘုရား ဆိုၿပီးေတာ့လွဴလိုက္ၾကေရာ၊ ဒါနဲ႕ေနျပန္ေရာ။ ေနာက္း ၄ - ၅ - ၆ ရက္ေလာက္ၾကာ ေတာ့ႄကြက္ကိုက္သြားျပန္ေရာ၊ သည္လို ခဏခဏႄကြက္ကိုက္ေတာ့ ခဏခဏအလွဴခံရျပန္ေရာ။ သည္ေတာ့ ရြာထဲကအလွဴရွင္ေတြကေျပာတယ္။ အရွင္ဘုရား ဒီလိုသာ ခဏခဏႄကြက္ကိုက္ေနလို႕ ရွိရင္ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေခၚေမြးထားလိုက္ရင္ၿပီးေရာ၊ ေၾကာင္ရွိရင္ႄကြက္မလာဘူး။ ေအး .. သည္ လိုဆိုရင္ေကာင္းသားပဲဆိုၿပီးေတာ့ ရြာသားေတြေပးလိုက္တဲ့ေၾကာင္ကေလးကိုေက်ာင္းသို႕ယူလာခဲ့ တယ္။ ေၾကာင္ကေလး ေခၚထားေတာ့ႄကြက္မလာေတာ့ဘူး၊ သို႕ေသာ္လည္း ေၾကာင္မွာစားစရာမရွိ ဘူးတဲ့။ ဆာဒူးေလးစားတာလဲသက္သတ္လြတ္ေပကိုး၊ သည္ေတာ့ ေၾကာင္ေသာက္ရေအာင္ႏြားႏို႕ အလွဴခံရျပန္တယ္။ ေန႕တိုင္းအလွဴခံရဖန္မ်ားေတာ့ ရြာသားေတြကေျပာၾကျပန္တယ္။ " ဆာဒူးေလး ႏြားမတစ္ေကာင္ကိုေမြးထားပါ၊ အဲသည္ႏြားမကထြက္တဲ့ႏို႕ကို ေၾကာင္ေလးလည္းတိုက္ႏိုင္တယ္၊ ဆာဒူးေလးလည္း ေသာက္ႏိုင္တယ္မဟုတ္လား " ဒီလိုနဲ႕ ဆာဒူးေလးက ရြာသားေတြလွဴလိုက္တဲ့ ႏြားမကိုဆြဲၿပီးေက်ာင္းကိုျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ႏြားမထံမွရတဲ့ ႏို႕ကို ေၾကာင္ေလးလည္းေသာက္၊ ဆာဒူးေလးလည္းေသာက္ရပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ႏြာမ စားဖို႕ေကာက္ရိုးကလိုလာျပန္တယ္။ သည္ေတာ့ ေကာက္ရိုးအလွဴခံရျပန္ေရာ။ ဒါလည္းပဲ ၇ ရက္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ "ဆာဒူးေလး၊ ေကာက္ရိုး အလွဴခံေနရေတာ့ပင္ပန္းမွာေပါ့၊ ေက်ာင္းနားမွာေျမကေလးရွိသားပဲ၊ အဲဒီေျမကို လယ္လုပ္ၿပီးစပါး ပင္စိုက္လိုက္ရင္ ဆာဒူးေလးအတြက္ဆြမ္းဆန္လည္းရမယ္၊ ႏြားမ စားဖို႕ေကာက္ရိုးလည္းရမယ္ မဟုတ္လား၊ တပည့္ေတာ္တို႕က ေပါက္တူးတို႕၊ ထြန္သန္တို႕၊ မ်ဳိးစပါးတို႕လွဴလိုက္ပါ့မယ္ " အဲဒါနဲ႕ပဲ ဆာဒူးေလးဟာတရားထို္င္ရတယ္မရွိေတာ့ဘူး၊ လယ္လုပ္ေနရတာနဲ႕ပဲအခ်ိန္ေတြကုန္ပါေလေရာ။ အဲသည္လို လံု႕လဝီရိယ စိုက္လိုက္ေတာ့ စပါးေတြဖံြ႕ၿဖိဳးလာတယ္၊ စပါးဖြံ႕ၿဖိဳးလာေတာ့ ဆာဒူးေလး တစ္ဦးတည္းမႏိုင္လို႕ စပါးရိတ္ဖို႕လူငွားရတယ္။ စပါးေတြရိတ္သိမ္းၿပီးေတာ့ ထားဖို႕က်ီၾကေဆာက္ရ ျပန္တယ္၊ ကိုယ့္ဝမ္းစာေလးခ်န္ၿပီးက်န္တာေတြေရာင္းပစ္ရင္ ေငြရလာမယ္၊ အဲဒီေငြနဲ႕ အျခားအသံုး အေဆာင္မ်ားကိုလည္းဝယ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုျပဳစုဖို႕၊ ေက်ာင္းမွာေဝယ်ာဝစၥလုပ္ဖို႕ မိန္းမယူပါလို႕ ရြာသားေတြကတိုက္တြန္းတာနဲ႕ ဆာဒူးကေလးမွာ မိန္းမယူလိုက္ရျပန္ေရာ။ ၅ ႏွစ္ၾကာလို႕ သူ႕ဆရာ ဂုရုႀကီး ဟိမဝႏ ၱာမွျပန္လာတဲ့အခါ ဆာဒူးေလးမွာအိမ္ေတြယာေတြနဲ႕၊ က်ီေတြၾကေတြနဲ႕၊ မိန္းမနဲ႕ ကေလးေတြနဲ႕တိုးလို႕တြဲေလာင္းျဖစ္ေနတာကို တအံ့တၾသျမင္လိုက္ရ တယ္။ သည္ေတာ့ ဂုရုႀကီးက ေမးတယ္။ " တပည့္ဆာဒူးေလး၊ မင္းဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ငါမင္းကိုေျပာတုန္းကတရားက်င့္ဖို႕ေျပာခဲ့ တယ္၊ အခု မိန္းမေရာ ကေလးေတြေရာရေနတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ " လို႕ေမးတဲ့အခါမွာ ဆာဒူး ေလးဟာေနာင္တအႀကီးအက်ယ္ရၿပီး " ခါးစည္းတစ္လႊာကစခဲ့တာပါပဲဘုရား " လို႕ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႕ ဝပ္ခ်ရွိခိုးလိုက္ပါသတဲ့။ အဲဒါဟာ ဟိႏၵဴဘုန္းေတာ္ႀကီး ရာမာခရာစ္ရွနာ ေဟာတဲ့ပံုျပင္ေလးပါ။ ပလိေဗာဓ ဆိုတာ တရားက်င့္မယ့္သူကို အေႏွာက္အယွက္အဖ်က္အဆီးအဟန္႕အတားျဖစ္ေစႏိုင္ တဲ့အတြက္ အေသးအမႊားေလးကအစသတိထားဖို႕ေကာင္းေၾကာင္းဆံုးမတာပါပဲ။
သုခ
No comments:
Post a Comment