တေန၀င္ တေနထြက္
ေန႔ရက္ေတြဇယ္ဆက္သလို
ေၾကြြပ်က္ကာသြားတဲ့လူ႕ဘ၀
ခဏတာ ေရာက္လာၾကေပမဲ့
ေၾကာက္စရာဘ၀လို႔ မျမင္ၾက
ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေသာင္တင္ျပီး
ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနၾကတယ္။
ေန႔ရက္ေတြမ်ားလြန္းလို႔
ေသရက္ကို ေမ့ေနသလား
မစဥ္းစားမိ မေတြးေတာမိ
အေတြးေရယာဥ္ေၾကာမွာ
မိွန္းေမာေနၾကတယ္၊
ေနသည္ ၀င္ဖို႔ ဒုန္းဆိုင္းသလို
လူသည္ေသဖို႔ ဒုန္းဆိုင္းေနပါတယ္၊
အခ်ိန္နဲ႔ လူ႔ဘ၀ဟာ
တုမရေအာင္ ခ်ိန္စက္
ေသဖက္မွာ အားရက္မရွိ
နားရက္မရွိ တအိအိေျပးလႊား
တေရြ႕ေရြ႕ေျပးကစားေနေလရဲ႕။
လူသားေတြမွာေတာ့
အားရက္ရွိ နားရက္ရွိ
အိပ္ရက္ရွိၾကတယ္။
အခ်ိန္တစိတ္ကို
တအိတ္ေလာက္ထင္ျပီး
မဆင္ျခင္ ေမာ္ဖူး
ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကတယ္။
အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ
ဘာေတြပါလာၾကမလဲ
ဘာဆိုဘာမွ မယ္မယ္ရရ
ပါမလာၾက ရစရာလည္းမရွိ
အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ေနတာမို႔
ျပင္သင့္ပါရက္နဲ႔ မျပင္ဆင္ႏိုင္
ဘံုပိုင္ပစၥည္းေတြကို
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြအျဖစ္နဲ႔
ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္တြယ္တာေနေလေတာ့
အႏွစ္မပါဘဲ ေလာဘမီး ေသာကမီး
ဇရာမီးေတြ တညီးညီးေလာင္
ရွိတာေတြလေျဖးေျဖးေျပာင္ျပီး
ဘ ၀ အေမွာင္တိုက္ထဲ
ေမွာက္ကာ ဆိုက္ျမဲမို႔
ေၾကာက္စရာ အမိုက္မဲဘ၀
ေရာက္ရပါေလေရာ။
ဘ၀လမ္းအသြယ္သြယ္မွာ
ေလွ်ာက္လွမ္းဖြယ္ မလြယ္ပါသဗ်ိဳ႕
အေမွာင္အလယ္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔
ေရွာင္ဖယ္မရ ထိန္းမရလို႔
ဇာတ္သိမ္းမလွမွာ ေသခ်ာပါေပတယ္။
ပညာစခန္း နိဗၺာန္လမ္းကို
ေျမာ္မွန္းခို၀င္ မဂၢင္ယာဥ္ျဖင့္
အလ်င္ခိုမီွး ကိုယ္တိုင္စီးျပီး
အျပန္ခရီး လွေစသတည္း။
တကၠသိုလ္ဘုန္းၾကြယ္။
ေဖေဖၚ၀ါရီ ၈ ၂၀၁၂
No comments:
Post a Comment