ေလာကဓံမုန္တုိင္းမ်ား ႏွင့္ ၾက့ံခုိင္သည့္စိတ္ထား

ေလာကဓံမုန္တုိင္းမ်ားႏွင့္ၾကံ့ခုိင္သည့္စိတ္ထား တဲ့။ ေလာကမွာလူေတြ ေတြ ့ၾကံဳေနရတဲ့ေလာကဓံဟာ မုန္တုိင္းလုိျပင္းထန္တယ္။ မုန္တုိင္းလုိျပင္းထန္ေနတဲ့ေလာကဓံနဲ ့ေတြ ့ၾကံဳတဲ့အခါမွာ ၾကံ့ခုိင္တဲ့စိတ္ထားမရွိဘူးဆုိရင္ျပိဳလဲသြားႏုိင္တယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာကုိယ္ေတာ္တုိင္ေဟာထားတဲ့ ေလာကဓမၼသုတ္ ( အက်ဥ္း အက်ယ္ ) ၂ သုတ္ရွိတယ္။ အဂုၤတၱရနိကာယ္ အဌကနိပါတ္မွာ ေလာကဓမၼသုတ္ လုိ ့ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားထားတာ။ ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကသဘာ၀ကုိ ရွစ္မ်ိဳးခြဲျပီး ေလာကဓမၼသုတ္မွာေဟာထားတာ။ အဲဒီရွစ္မ်ိဳးကဘာေတြတုန္းဆုိေတာ့ -

၁။ လာေဘာ = ကုိယ္လုိခ်င္တာရတယ္

၂။ အလာေဘာ = ကုိယ္လုိခ်င္တာ မရဘူး။

၃။ ယေသာ = အျခံအရံရွိတယ္ ( သုိ ့) ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားတယ္

၄။ အယေသာ = အျခံအရံကင္းမဲ့တယ္ ( သုိ ့) မေက်ာ္ေဇာဘူး။

၅။ နိႏၵာ = ကဲ့ရဲ ့မႈကုိခံရတယ္

၆။ ပသံသာ = ခ်ီးမြမ္းခံရတယ္

၇။ သုခ = ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာတယ္ ၊ အဆင္ေျပတယ္။

၈။ ဒုက = ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးမခ်မ္းသာဘူး ၊ အဆင္မေျပဘူး။

ေဟာ အားလံုးေပါင္းလုိက္ေတာ့ ေလာကဓံရွစ္မ်ိဳးတဲ့။ ေလာကမွာ ဘုရားရွင္ေရာ သတၱ၀ါေတြ ၾကံဳေတြ ့ေနရတဲ့ ၊ လူသားေတြ ၾကံဳေတြ ့ေနရတဲ့ သဘာ၀ ၈ မ်ိဳးလုိ ့ေျပာတာေနာ္။ အဲဒီ ၈ မ်ိဳးဟာ သတၱေလာက နဲ ့အျမဲတမ္းဆက္သြယ္ေနတယ္။ အဲလုိအျမဲတမ္းဆက္သြယ္မႈရွိေနတဲ့ မတည္ျငိမ္တဲ့ အေနအထားနဲ ့ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ စိတ္ဓာတ္တည္ျငိမ္မႈရွိေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ ့က အလုပ္ပဲေနာ္။

ေလာကထဲမွာ ေနထုိင္တာျဖစ္ေတာ့ ေလာကဓံ ၈ မ်ိဳးက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့လူေတြၾကံဳေတြ ့ေနရမွာပဲ။ မၾကံဳေတြ ့တဲ့လူမရွိဘူး။ ျမတ္စြာဘုရား ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးလည္း ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳရတာပဲ။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ၊ ရွင္မဟာေမာဂၢလန္ စတဲ့ ရဟႏာၱေတြလည္း ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳရတာပဲ။ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါျဖစ္ေစ ေလာကထဲမွာေနရင္ ေလာကရဲ ့သဘာ၀နဲ ့ဆက္စပ္ေနမွာပဲလုိ ့ေျပာတာေနာ္။ အဲဒီလုိ ဆက္စပ္ေနတဲ့အခါမွာ မဆက္စပ္ေအာင္လုပ္လုိ ့ရပါ့မလား။ ေအး….မရဘူးေနာ္။ ေလာကရဲ ့သဘာ၀ေတြကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လုိ ့မရဘူး။ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တာ ဘာတုန္းဆုိရင္ ၾကံ့ခုိင္တဲ့စိတ္ထားရွိေအာင္လုပ္ဖုိ ့ပဲ။ ဒါကုိယ္လုပ္လုိ ့ရတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကုိယ္လုပ္လုိ ့ရတာကုိ လုပ္ရမယ္လုိ ့ဆုိလုိတယ္။ ေလာကဓံနဲ ့ေတြ ့တဲ့အခါ စိ္တ္ေနစိတ္ထား ဘယ္လုိထားရမလဲဆုိတာသိဖုိ ့အေရးမၾကီးဘူးလား ၊ အေရးၾကီးတယ္။

ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳရင္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းႏွလံုးသြင္းမယ္ဆုိတာ သိပ္အေရးၾကီးတယ္။ လာဘ ဆုိတဲ့ နံပါတ္ ၁ ေလာကဓံကုိပဲၾကည့္။ လူေတြမွာ တစ္စုံတစ္ခုရယူလုိမႈနဲ ့ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနၾကရတာ။ ဘာကုိရလုိမႈလဲဆုိရင္ ခ်မ္းသာသုခ ၊ ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိရယူလုိၾကတယ္။ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္တဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံက် မရဘူး။ ဒါကအေျခအေနတစ္ခုကုိေျပာတာ။ ေအး….ရတဲ့အခါရွိသလုိ မရတဲ့အခါလည္းရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရခ်င္လုိ ့ၾကိဳးပမ္းတာ။ ရခ်င္လုိ ့ၾကိဳးပမ္းတာ ရလာလုိ ့ရွိရင္ မေပ်ာ္ၾကဘူးလား။ ရျပီဆုိရင္ ေပ်ာ္ၾကတာပဲ။ အဲဒီေပ်ာ္တာလည္း ေလာကရဲ ့သဘာ၀တရားမုန္တုိင္းနဲ ့တုိက္လုိက္လုိ ့သူဟာ လႈပ္သြားတယ္လုိ ့ေခၚတယ္။ ေအး….လူေတြက အဆုိးေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳရင္ “ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳလုိ ့” ဆုိျပီးညည္းၾကတယ္။ ေကာင္းတာေလးနဲ ့ေတြ ့ျပီဆုိရင္ မွိန္းေနတာ။ ေလာကဓံမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ေျပာလည္းမေျပာေတာ့ဘူး။ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားေနရင္ ေလာကဓံလုိ ့မထင္ဘူး။ အဲဒါလည္း ေလာကဓံပဲ။ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားလာရင္ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြမႈေတြ မာန္မာနေတြျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ဓာတ္ဟာ တသမတ္တည္း တည္ျငိမ္ေနတာမ်ိဳးမျဖစ္ဘူး။ ေအး….ငါလုိလူ ဇမၺဴမွာရွိေသးရဲ ့လားလုိ ့ထင္တယ္။ လုပ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လုပ္တယ္။ ကုိယ္ရခ်င္တာေတြ အကုန္ရျပီးေပ်ာ္လုိက္တာ။ ေဟာ စိတ္ဓာတ္ေတြတက္ၾကြ ဘယ္သူ ့ကုိမွေတာင္လူမထင္ဘူး။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ အကုန္ရတယ္ ဆုိျပီး လာဘေလာကဓံရလာျပီဆုိရင္ ေမာက္မာလာတယ္ ၊ တက္ၾကြလာတယ္။ ေျခဖ်ားေထာက္လာၾကတယ္။ ဒါေလာကဓံမခံႏုိင္တာလုိ ့ေခၚတယ္။ ဒါေပမယ့္အမ်ားစုက ရတာကုိေလာကဓံလုိ ့မထင္မွတ္ၾကဘူး။

ေအး…ေကာင္းျပီ လုိခ်င္တာေတြမရဘူး။ လူၾကီးေတြ တစ္စံုတစ္ခုပ်က္ဆီးဆံုးရႈံးျပီဆုိရင္ စိတ္ဓာတ္ေတြက်လာတယ္ ၊ ဒါေလာကဓံပဲ။ ကုိယ္လုိခ်င္တာ မရေတာ့ဘူးဆုိရင္ စိတ္ဓာတ္ေတြညိႈးငယ္ျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတဲ့အထိျဖစ္သြားတတ္တယ္ေနာ္။ ဒါေလာကရဲ ့သဘာ၀အတုိင္းျဖစ္တာကုိ စိတ္ကလုိက္ျပီးေတာ့ လႈပ္ရွားတာ။ မုန္တုိင္းဒဏ္ကုိမခံႏုိင္သလုိပဲတဲ့။

ရတယ္ဆုိတာလည္း မုန္တုိင္းပဲ။ မရဘူးဆုိတာလည္းမုန္တုိင္းပဲ။ ကုိယ့္စိတ္ကုိ လာတုိက္ခုိက္တာေတြခ်ည္းပဲ အကုန္လံုး။ အဲဒီတုိက္ခုိက္တဲ့အခါမွာရလာတဲ့ လာဘ ဆုိတဲ့ ေလာကဓံတုိက္ခုိက္လည္း မာန္မာနေတြ မတက္ၾကြဖုိ့ ၊ အလာဘ မရဘူးဆုိတဲ့ေလာကဓံလာတုိက္ခုိက္ရင္လည္း စိတ္ဓာတ္မတုန္လႈပ္ဖုိ ့စိတ္ဓာတ္မက်ဖုိ ့၊ အဲလုိတည္ျငိမ္တဲ့စိတ္ထားကုိ ထိန္းႏုိင္ျပီဆုိမွ ၾကံ့ခုိင္တဲ့စိတ္ထားျဖစ္တာေနာ္။

ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကဓံနဲ ့ပတ္သတ္လာလုိ ့ရွိရင္ ေလာကဓံကုိေရွာင္ကြင္းရမယ္လုိ ့မေဟာဘူး။ ျဖစ္လည္းမျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေလာကဓံကုိေရွာင္ကြင္းႏုိင္တဲ့လူရွိလည္းမရွိဘူး။ ျဖစ္လည္းမျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေလာကၾကီးကေန ထြက္ေျပးလုိ ့လည္းမရဘူး။ တခ်ိဳ ့ကထင္တယ္ ေလာကဓံနဲ ့ေတြ ့လုိ ့ေလာကၾကီးကထြက္ေျပးရင္ လြတ္ေျမာက္သြားမယ္ ၊ အဲဒီအေတြးမ်ိဳး ေတြးတဲ့သူကဘာေျပာသလဲဆုိရင္ “ေသ ၊ ေအးတာပဲ” လုိ ့ေျပာၾကေသးတယ္ေနာ္။ ဘယ္ေအးမလဲ ၊ ေသတဲ့ေနာက္မွာပုိဆုိးဦးမယ္။ အခုရရွိထားတဲ့လက္ရွိဘ၀ေလးက ဘုရားမွန္း ၊ တရားမွန္း ၊ သံဃာမွန္းသိေသးတယ္။ တရားအားထုတ္လုိ ့လည္းရေသးတယ္။ ေသသြားျပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္ေရာက္မယ္မွန္းလည္းမသိပဲနဲ ့၊ ဘယ္လုိလုပ္ျပီးေအးမလဲေနာ္။ မေအးႏုိင္ဘူး။ ေနာက္ဘ၀က ပုိျပီးေတာ့ စိတ္မေအးရေသးတယ္။

ၾကံခုိင္ေအာင္ထားဖုိ ့ဆုိတာ ဘယ္လုိနည္းနဲ ့ထားရမလဲ။ ၾက့ံခုိင္ေအာင္ ထားတဲ့နည္း ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီသုတၱန္မွာေပးထားတယ္။ ၾကံ့ခုိင္ေအာင္ထားတဲ့နည္းက ဘယ္လုိတုန္း ? တစ္စံုတစ္ခု ကိုယ္ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္လုိ ့ရလာျပီ ၊ လာဘ ဆုိတဲ့ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳေတြ ့လာျပီ ၊ တစ္စံုတစ္ခု ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္လုိ ့မရဘူး ၊ ဆုံုးရႈံးနစ္နာမႈေတြနဲ ့ၾကံဳလာတယ္ ၊ အလာဘ ဆုိတဲ့ ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳလာတယ္ဆုိရင္ အခုအခံ ႏွလံုးသြင္းတရားနဲ ့ျမတ္စြာဘုရားက စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖုိ ့နည္းေပးထားတယ္။

ဘယ္လုိစဥ္းစားရမလဲ ? ေၾသာ္....ငါလုိခ်င္တာေတြေတာ့ ရျပီ ၊ ရလာတာဟာ ထာ၀ရလား ? တစ္ခဏလား ? စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါ အေျဖေပၚလာတယ္။ ေလာကမွာ ထာ၀ရဆုိတာ ဘယ္ဟာမွမရွိဘူး။ တစ္ခဏေလးေတြခ်ည္းပဲ။ လာဘ ဆုိတာ ငါေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ရလာျပီ။ ငါရလာတဲ့ လာဘဟာ တစ္ခဏပဲ။ ထာ၀ရမဟုတ္ဘူး။ အနိစၥ - မျမဲတဲ့သေဘာ။ ၀ိပရိဏာမဓမၼ ၊ ရလာတဲ့အေျခအေနတစ္ခုကေန မရဘူးဆုိတဲ့အေျခအေနတစ္ခု ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ေသးတယ္။ "အညထာဘာ၀" တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုျဖစ္သြားႏုိင္ေသးတယ္။ ငါထင္ထားတဲ့အတုိင္း မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေဟာဒီလုိေတြးေပးပါတဲ့။

သာမန္ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြက အဲလုိမေတြးဘူး။ လုိခ်င္တာေတြရရင္ ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြ နဲ ့မာန္မာနေတြျဖစ္လာလုိက္တာ အလြန္ပဲ။ ေအး.......မရတဲ့အခါက်ေတာ့ မစဥ္းစားဘူး။ ငါ့ကံႏွယ္ ဆုိးလုိက္ပါဘိေတာ့တယ္ လုိ ့ဒီလုိေတြးျပန္တယ္။ "ငါ့ကံကုိ ဆုိးတာ။ ကံဆုိးလုိ ့ေလာကၾကီးမွာမေနတာေကာင္းပါတယ္" ဆုိျပီး ေဟာ ေနာက္ဆံုး ကုိယ့္ကုိကုိယ္သတ္ေသတာတုိ ့၊ ရင္ထုမနာျဖစ္ျပီငုိတာတုိ ့၊ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ေနတာတုိ ့၊ အဆိပ္ေသာက္ေသတာတုိ ့မျဖစ္လာဘူးလား ၊ ေအး.....စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခုိင္မႈမရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာျဖစ္တယ္။ ေလာကမွာၾကံဳေတြ ့ရတဲ့ သဘာ၀တရားေတြအျပင္ သူတုိ ့က ထပ္ဆင့္ျပီးေတာ့ ဒုကၡေတြကုိျဖစ္ေစျပန္တာပဲ။

အဲဒါေၾကာင့္ျမတ္စြာဘုရားက စဥ္းစားတဲ့။ တစ္စုံတစ္ခုေအာင္ျမင္မႈကုိရလာလုိ ့ရွိရင္လည္း "ေၾသာ္ ဒီရတယ္ဆုိတာ ျမဲတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခဏေလးသာျဖစ္တယ္။ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ေသးတယ္။ အေျခအေနတစ္ခုပ်က္ဆီးသြားႏုိင္ေသးတယ္။ ငါဘာလုပ္သင့္သလဲ ? လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ လုပ္မွပဲ။ ရလာတာအတြက္ ငါဘယ္လုိအက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်မလဲ ?" အဲဒီလုိ စဥ္းစားပါတဲ့။

မရဘူးဆုိလုိ ့ရွိရင္လည္း ဒီလုိပဲ စဥ္းစားရမယ္။ ေအး...."မရဘူးဆုိတာလည္း တစ္ခဏပဲ။ အေျခအေနမေပးေသးလုိ ့မရတာ။ အေျခအေနေပးလာရင္ ရမွာေပါ့။ မရလုိ ့ရွိရင္ ရွိတာနဲ ့ငါေရာင့္ရဲရမယ္။ ထပ္ျပီးေတာ့ ၾကိဳးစားရမယ္။ မရဘူးဆုိတာလည္း နိစၥ - ထာ၀ရမဟုတ္ဘူး။ အနိစၥ - တစ္ခဏမွ်သာျဖစ္တယ္။ မျမဲတဲ့သေဘာပဲ။ တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့ ေျပာင္းလဲလာဦးမွာပဲ" ဆုိျပီးေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကေလးကုိ ကုိယ္ျပန္ထိန္းတဲ့။

အဲလုိစဥ္းစားရင္ ရလာတာကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီးေတာ့လည္း မာန္မာနေတြမျဖစ္ဘူး။ စိတ္ဓာတ္ေတြ မတက္ၾကြဘူး။ မရတာကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီးေတာ့လည္း စိတ္ဓာတ္ေတြမက်ဘူး။ Depression မျဖစ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အဲဒါကုိ "ၾကံ့ခုိင္သည့္စိတ္ထား" လုိ ့ေျပာတာ။

ဒီစိတ္ထားမ်ိဳးက သူ ့ဘာသာသူ အလုိလုိေတာ့ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္ကုိတုိင္ကေလ့က်င့္ရမယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက "ဒီလုိစဥ္းစား" လုိ ့စဥ္းစားနည္းကုိေျပာတာ။ ဒါဒီသုတၱန္မွာတစ္ခုေဟာထားတာေနာ္။ ဒီလုိစဥ္းစားပါလုိ ့။

ေနာက္စဥ္းစားတဲ့နည္းေလးတစ္ခုက ဘယ္လုိတုန္းဆုိေတာ့ ေအး ... လာဘ ဆုိတဲ့ရလာတဲ့ ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳလာတယ္။ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားလာလုိ ့ရွိရင္ "ေအး.....ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားေနတာကုိ ငါ၀မ္းသာျပီးေတာ့ မာန္မာနေတြတက္ၾကြျပီး ေနမယ္ဆုိရင္ ေဘးကလူေတြက ငါ့ကုိအျမင္ကတ္လာႏုိင္တယ္။ တစ္စုံတစ္ခုကုိ အက်ိဳးရွိတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိဥာဏ္ေတြလည္း ငါ့မွာရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြဟာအထင္ၾကီးစရာလည္းမလုိဘူး။ ရလာတဲ့အခ်ိန္ကေလးမွာ အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့နည္းလမ္းေလးတစ္ခုကုိ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျပီး လုပ္သင့္တယ္" တဲ့။ ဟုတ္လား။

မရလာဘူးဆုိရင္လည္း "ေအး......မရလုိ ့စိတ္ပ်က္တာဟာ အေျဖမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ပ်က္ေနသည့္အတြက္ ရလာမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါအေျခအေနမေပးေသးလုိ ့၊ ရႏုိင္တဲ့အေနအထားေလးေတြ ငါ့မွာမရွိေသးလုိ ့၊ ဘယ္ဘက္က ငါ့မွာခ်ိဳ ့ယြင္းေနသလဲ" ဆုိတဲ့ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ကုိၾကည့္ျပီးအေျဖရွာရမယ္။ မရလာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္မက်ပဲနဲ ့အေျဖရွာျပီးေတာ့ ရေအာင္ ၾကိဳးစားတာ။ ဒါမွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းတစ္ခုပဲ။ ေအး........ေလာကဓံဆုိတာ ကုိယ္လုိခ်င္တာေတြရလာရင္လည္း ေလာကဓံပဲ။ မရဘူးဆုိလည္း ေလာကဓံပဲ။

ယသ ၊ အယသ

ယသ ၊ အယသ ဆုိတာ ေလာကမွာ အေျခြအရံေတြနဲ ့၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဒီလုိေနရတဲ့အလွည့္ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ မရွိဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္။ ဒီလုိလည္းျဖစ္တတ္ေသးတယ္ေနာ္။ အျခံအရံမ်ားတဲ့အခါရွိသလုိ ၊ အျခံအရံမရွိတဲ့အခါလည္းရွိတယ္။ အျခံအရံမ်ားလုိ ့ရွိရင္ ၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ားလုိ ့ရွိရင္ စိတ္ဓာတ္က တစ္မ်ိဳး ၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းမရွိဘူး ၊ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္သူကမွ အဖက္မလုပ္ဘူး ၊ ကုိယ့္ကုိ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ဘူးဆုိရင္ စိတ္ဓာတ္ကတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အဲဒါၾကံ့ခုိင္တဲ့စိတ္ထားမရွိလုိ ့ပဲတဲ့။

အျခံအရံနဲ ့ေနလုိ ့ရွိရင္ "ေၾသာ္ ဒီအျခံအရံေတြ ငါနဲ ့အတူတကြေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအေပၚမွာ ေကာင္းက်ိဳးကုိငါဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ သူတုိ ့ရဲ ့ေကာင္းက်ိဳးကုိ ငါဘာအက်ိဳးျပဳ၊ႏုိင္သလဲ" အဲလုိစဥ္းစားရမယ္။ အျခံအရံမဲ့လာျပီဆုိလုိ ့ရွိရင္ ၊ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့အခါက်လုိ ့ရွိရင္ "ေၾသာ္.....တရားႏွလံုးသြင္းဖုိ ့ငါ့မွာအခ်ိန္ရလုိက္တာ။ ငါလုပ္ခ်င္တာေတြေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လုပ္လုိ ့ရျပီ။ " ေဟာ....အဲဒီလုိစဥ္းစားလုိက္လုိ ့ရွိရင္ စိတ္ဓာတ္က်စရာေတြရွိပါ့မလား။ မရွိဘူးေနာ္။

အဲဒီလုိမေတြးပဲနဲ ့"ေၾသာ္....ငါ့ဆီဘယ္သူမွမလာၾကဘူး။ ငါတစ္ေယာက္တည္းပစ္ထားတယ္" ဆုိရင္ စိတ္ထဲမွာ Lonely ျဖစ္လာတယ္။ လူေတြမွာ Lonley ျဖစ္လာရင္ Depression ျဖစ္ျပန္ေရာ္။ အဲဒီလုိ "အယသ" လုိ ့ေခၚတဲ့ တစ္ကုိယ္တည္းေနရျပီ အျခံအရံကင္းမဲ့ျပီဆုိရင္ လူေတြမွာ စိတ္ဓာတ္က်သြားတတ္တယ္။ အဲဒီလုိစိတ္ဓာတ္မက်ေအာင္ တစ္ေယာက္တည္းေနရျပီဆုိရင္ အက်ိဳးရွိတဲ့အလုပ္ဘာရွိလဲ ? အက်ိဳးရွိေအာင္ ငါဘာလုပ္မလဲ ? ကုိယ့္မွာအေဖာ္ေကာင္းတစ္ခုရွာထားဖုိ ့လုိတယ္။ အေဖာ္ေကာင္းဆုိတာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္စင္ေတြအတြက္ ကမၼဌာန္းနဲ ့ေနတယ္ ၊ တရားႏွလံုးသြင္းျပီးေနတယ္။ Lonley မျဖစ္ဘူး။ စိတ္ဓာတ္ထိန္းသြားႏုိင္တယ္။

ေအး.....ဒါေၾကာင့္မုိ ့လုိ ့အျခံအရံမ်ားတယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္စိတ္က စဥ္းစားရမွာ "သူတုိ ့အတြက္ ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲ ?" ဒါၾကည့္။ စိတ္ဓာတ္ေတြတက္ၾကြျပီးေတာ့ "ေၾသာ္ ငါ့မွာ ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါေတြမ်ားေနတယ္" ဆုိျပီးအထင္မၾကီးနဲ ့။ "အခုလုိျဖစ္တာလည္းတစ္ခဏပဲ။ အျခံအရံမ်ားတယ္ဆုိတာလည္း တစ္ခဏပဲ။ ေနာက္က်ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေရာက္သြားႏုိင္တယ္။ အျခံအရံမ်ားေနခုိက္ ငါသူတုိ ့အတြက္ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္သလဲ " ဆုိတာ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတာ ဒါလမ္းမွန္က်တယ္။

အျခံအရံကင္းမဲ့သြားျပီဆုိလုိ ့ရွိရင္လည္း "ေအး ၊ အျခံအရံကင္းမဲ့တယ္ဆုိတာလည္း တစ္ခဏပဲ။ ထာ၀ရမဟုတ္ဘူး။ အျခံအရံမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ တရားဓမၼႏွလံုးသြင္းခ်ိန္ေတြ ငါ့မွာပုိရလာတယ္။ စာဖတ္ခ်ိန္ေတြ ငါ့မွာပုိရလာတယ္။ " စသည္ျဖင့္ ဒီလုိဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပီး ကုိယ့္စိတ္ကုိ Lonley မျဖစ္ေအာင္ ၊ Depression မျဖစ္ေအာင္ ၊ စိတ္ဓာတ္က်တာမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားရမယ္။ ဒါေလာကဓံကုိၾကံ့ၾက့ံခံႏုိင္တဲ့နည္းေတြေပါ့ေနာ္။

ေကာင္းတဲ့ေလာကဓံနဲ ့ေတြ ့ရင္ စိတ္က သေဘာက် ၊ ေက်နပ္တယ္ဆိုတာ အဘိဓမၼာသေဘာအရ ဘာျဖစ္တာတုန္းဆုိရင္ ဗုဒၶျမတ္စြာက အဲဒါကုိ အႏုေရာဓ လုိ ့ေခၚတယ္။ ဒီအာရံုေပၚမွာ ေက်နပ္ျပီးလုိက္ေလ်ာတာ။ အဲဒီ အႏုေရာဓ ဆုိတာ ဘာတုန္းဆုိရင္ ေလာဘရဲ ့သေဘာပဲ။ ေလာဘျဖစ္တာ။ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့အေနအထားေလးရလာလုိ ့ရွိရင္ တြယ္တာျပီးေတာ့ စိတ္ကေက်နပ္ေနတာ။ အႏုေရာဓ လုိက္ေလ်ာတာ ေလာဘေနာ္။

အကယ္၍ ကုိယ္မလုိခ်င္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳျပီဆုိရင္ အဲဒီအေနအထားကုိ စိတ္ကဆန္ ့က်င္လာတယ္။ ဆန္ ့က်င္တာကုိ ၀ိေရာဓ လုိ ့ေခၚတယ္။ အဲဒီ ၀ိေရာဓ ဆန ့္က်င္လာျပီဆုိရင္ ဘာျဖစ္တတ္တုန္းဆုိ ေဒါသ ျဖစ္တတ္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ေကာင္းတဲ့ေလာကဓံ နဲ ့ၾကံဳလုိ ့ရွိရင္ ေလာဘျဖစ္တတ္တယ္။ ေလာဘျဖစ္ရင္ စိတ္မျငိမ္မသက္ျဖစ္မယ္။ မေကာင္းတဲ့ေလာကဓံနဲ ့ၾကံဳလုိ ့ရွိရင္ ေဒါသျဖစ္မယ္။ စိတ္မျငိမ္မသက္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ေလာဘ ေဒါသ ၀င္လာတာနဲ ့တစ္ျပိဳက္နက္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ ့ခုိင္မႈဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ေလာကဓံတရားေတြအေပၚမွာ ေလာဘနဲ ့၊ ေဒါသနဲ ့၊ လုိက္ေလ်ာလုိက္ ဆန္ ့က်င္လုိက္ နဲ ့ေလာကဓံရဲ ့ဒဏ္ကုိခံေနရတယ္လုိ ့ေျပာတာေနာ္။ ေအး......အဲဒီလုိမျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ရမယ္။

မွတ္ခ်က္။

ပါေမာၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာနႏၵမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ေလာကဓံမုန္တုိင္းမ်ား ႏွင့္ ၾက့ံခုိင္သည့္စိတ္ထား တရားေတာ္ကုိ ကုိယ္တုိင္နာယူမွတ္သား၍ ေကာင္းႏုိးရာရာမ်ားကုိ ျပန္လည္စာစီစာရုိက္ျခင္းျပဳကာ ကုသုိလ္ျဖစ္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤစာသည္ တရားေတာ္အျပည့္အစံုမဟုတ္ပါ။ စာအလြန္ရွည္သြားမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူေတြနဲ ့အသင့္ေတာ္ဆံုး ၊ လူေတြအခံရဆံုး ေလာကဓံမုန္တုိင္း ၂ ခုအေၾကာင္းကုိသာ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္တင္ျပေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

Ref: Htoo Tint Naing facebook

26-12-2011