.. လြမ္းလွပါသည္…သံုးဌာနီ…
၁။ မမေဝကိုလြမ္းတယ္..
ဘဝမွာလူရယ္လို႔ျဖစ္လာျပီဆိုကတည္းကလြမ္းစရာေတြရင္ႏွင္႔အမွ်ရွိခဲ႔ၾကမွာပါ။ လူသားေတြထဲကလူသားတစ္
ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ႔ဘုရားသားေတာ္ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္တဲ႔မိမိမွာလည္းအမွတ္ရစရာေတြအမ်ားထဲမွဘဝမွာဘယ္လိုမွေမ႔မရနိုင္တဲ႔လြမ္းစရာေတြျဖစ္ေပၚလာပံုကေတာ႔…….
မင္းျမန္မာျပည္ကိုတေခါက္ျပန္ရအံုးမယ္..ပညာသင္ဖို႔ထြက္လာျပီဆိုကတည္းက(၃)ႏွစ္ျပည္႔မွျပည္ေတာ္ျပန္မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသား။ပညာသင္စရိတ္လွဴဒါန္းခဲ႔သူအားလံုးကိုလည္းမိမိရည္မွန္းခ်က္အားလံုးကိုလည္း
ေျပာျပထားျပီးျပီ။ခုေတာ႔ေရာက္တာမွတစ္လမျပည္႔ေသးျမန္မာျပည္ျပန္ရအံုးမယ္ဆိုေတာ႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနမိျပီ။ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ေရာက္တာမွမၾကာေသးျပန္ရမယ္။ အားလံုးကိုဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမလဲ။မျပန္မျဖစ္ျပန္ရမယ္ဆိုေတာ႔ဘယ္သူ႔အကူအညီေတာင္းရမလဲ။ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔အေရး ျပန္လာျပီးပညာသင္ယူ ေရး သူငယ္ခ်င္းအားလံုးတိုင္ပင္လိုက္ေတာ႔….ေတြ႔ျပီမင္းမပူနဲ႔ေတာ႔တဲ႔။ဒို႔ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ.အားကိုရာမမေဝ
ဆိုတဲ႔ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းရွိတယ္ဆိုေတာ႔နည္းနည္းဝမ္းသာမိတယ္။
ဒါေပမဲ႔မေရာက္ဖူးေသးေတာ႔သိပ္ျပီးေတာ႔ဝမ္းမသာနိုင္ေသး။အားကိုးလို႔ရနိုင္ပါ့မလား။သံသယေတြနဲ႔ေပါ႔။
ေရာက္ပါျပီ။မမေဝရဲ႔အရိပ္ဆီသို႔။တကယ္ပဲေအးျမခဲ႔ပါတယ္။အပူကလာတဲ႔သူကိုေရေအးေအးတိုက္သလို
မိခင္ေပ်ာက္ေနတဲ႔သားသူငယ္မိခင္ကိုျပန္ေတြ႔လိုက္ရသလို တာဝန္ရွိသူေတြကအားေပးကူညီခဲ႔ၾကတယ္။
မမေဝရဲ.ေက်းဇူးေတြေၾကာင္႔မိမိရဲ.ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းဟာေခ်ာေမြ႔ခဲ႔တယ္။
ယေန႔အခ်ိန္ထိဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္တာဝန္အဆက္ဆက္ယူခဲ႔ၾကတဲ႔ဆရာေတာ္ေတြရ.ဲဂုဏ္ေက်းဇူး(သို႔)မမေဝ
ေက်ာင္းသားစုၾကီးရဲ႔အရိပ္ဟာဘယ္ေလာက္ေအးျမေနလဲဆိုတာမမေဝရဲ႔အရိပ္ေအာက္မွာခိုလွဴံခဲ႔ဖူးသူအားလံုး
သိေနမွာပါ။ဒါေၾကာင္႔မမေဝကိုလြမ္းတယ္။
ဆက္လက္ျပီးေတာ႔ေနာင္လာမဲ႔ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ေတြကိုလည္းလြမ္းခြင္႔ျပဳပါအံုး။ က်ြနု္ပ္ကေတာ႔ ထာဝရလြမ္းေနမွာပါ….မမေဝ…….။
၂။ အေမနဲ႔ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္။
ကဲတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးျဖစ္ျပီဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔လူဆြမ္းနဲ႔ဆြမ္းဟင္းခ်က္ေပေတာ႔။မင္းအိႏၵိယေရာက္ရင္ထမင္းအရင္ခ်က္တတ္ေအာင္သင္ရမယ္တဲ႔။ဒုကၡပါလား။ဆြမ္းခ်က္ရမယ္ဆိုေတာ႔က်န္တဲ႔တိုလီမုစၥေတြဝယ္ရအံုးမွာေပါ႔။တတ္နိုင္ဘူးး။ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလို က်င္႔ရမယ္တဲ႔။ထားေတာ႔….။
အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ဟင္းခ်က္နည္းတစ္ရာစာအုပ္ၾကည္႔ျပီးခ်က္ေပမဲ႔ဘယ္လိုမွအစဥ္မေျပခဲ႔..။ စာအုပ္ကပဲမွားေနတာလား။အခ်ိဳခ်က္ရင္အခ်ဥ္ျဖစ္။အခ်ဥ္ဆိုအငန္….ဒီၾကားထဲသူငယ္ခ်င္းေတြက ဆြမ္းစားဝိုင္းမွာအေပါ႔အငန္ေရြးၾကေသး.။ကဲကိုယ္႔လူတို႔ေရေပါ႔ရင္ဆားထည္႔…ငန္ရင္ေရထည္႔ျပီးစားၾကေပေတာ႔။ မစားခ်င္ရင္လည္းေနၾကစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေျပာျပီးဆြမ္းစားဝိုင္းမွထခဲ႔တဲ႔အၾကိမ္ေပါင္းလည္းမနည္းေတာ႔။
ေျပာျပီးေတာ႔လည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။အေမ႔ကိုအျပစ္တင္မိတယ္။ဘာေၾကာင္႔မ်ားဘုန္းၾကီးဝတ္မဲ႔သားကိုဟင္းခ်က္တတ္ေအာင္သင္မေပးခဲ႔တာပါလိမ္႔အေမ..။
အေမ႔ကိုလြမ္းတယ္..အေဖအေမနဲ႔တူတဲ႔အမိျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္…သတိရတယ္..နိုင္ငံျခားေရာက္မွ
ကိစၥမ်ားေျမာင္လူတို႔ေဘာင္ဆိုတဲ႔…ဆိုရိုးစကားကိုသေဘာေပါက္ေတာ႔တယ္…က်န္တာေတြအပထားဟင္းတခြက္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ခ်က္ရတဲ႔ဒုကၡနဲ႔တင္အမိျမန္မာျပည္ေနတုန္းကျမန္မာျပည္ရဲ.ဂုဏ္ေက်းဇူးးကိုမသိခဲ႔ဘဲျပည္ပေရာက္မွအမိျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြရဲ.ေက်းဇူးတရားေတြကုိသတိရေနမိတယ္။မိမိတို႔လိုရဟန္းေတာ္ေတြကိုအစစအရာရာေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းေနတဲ႔အမိျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြရဲ.လိုအင္ဆႏၵေတြျပည္႔ဝျပီး
ဆက္လက္ျပီးအမ်ိဳးဘာသာသာသနာကိုေဆာက္ေရွာက္နိုင္ၾကပါေစလို႔လည္းဆုေတာင္းရင္း
လြမ္းေနမိတယ္အေမ..
အမိျမန္မာျပည္ကိုသားတို႔လိုျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြလြမ္းတာမထူးျခားေပမဲ႔ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္ဖူးတဲ႔တိုင္းတ
ပါးလူမ်ိဳးျခားဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကလည္းလြမ္းၾကတယ္အေမ။သားတို႔တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္
ေတာ႔နီေပါနိုင္ငံရဲ.ျမိဳေတာ္ခတၱမႏၵဴျမိဳ.ကိုအလည္ေရာက္ခဲ႔တယ္အေမ။အဲဒီမွာျမန္မာျပည္မွာေနခဲ႔ဘူးျပီးခုနီေပါမွာဝိပႆနာရိပ္သာတည္ေထာင္ျပီးသာသနာျပဳေနတဲ႔သီလရွင္ဆရာေလးေတြကျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္
ေတြကိုျမင္ေတာ႔အရမ္းဝမ္းသာျပီးနီေပါနိုင္ငံရဲ.တန္ခိုးၾကီးဘုရားေတြကိုသင္တန္းေတြမအားတဲ႔ၾကားကဝမ္းသာအားရလိုက္ပို႔ၾကတယ္အေမ။ေနာက္ျပီးေတာ႔သူတို႔တေတြကျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္တဲ႔.။ျမန္မာျပည္ရဲ.ေက်းဇူးတရားေတြသူတို႔အေပၚမွာအမ်ားၾကီးတင္ေနတယ္တဲ႔။ေနာက္ျပီးကာလကတၱားမွာေနတဲ႔ပေရာ္ဖက္ဆာ
ေဒါက္တာမၾကီးတစ္ေယာက္ကငါျမန္မာျပည္ကို(၃)ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္တဲ႔။။ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာခ်စ္စရာ
ေကာင္းၾကတယ္။ေနာင္လည္းအလည္သြားအံုးမယ္။မင္းတို႔ေနခ်င္ရင္ေနျပည္ေတာ္မွာေက်ာင္းေဆာက္လွဴမယ္တဲ႔။ဘယ္ေလာက္မ်ားအံ႔ၾသစရာေကာင္းလိုက္လဲအေမ။ ဒါဟာဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ.အဆံုးအမေအာက္မွာေန
ၾကတဲ႔အမိျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကိုနိုင္ငံျခားတိုင္ျပည္လူမ်ိဳးေတြကခ်စ္ခင္ေနၾကတာဟာဗုဒၶသာသနာ
ျမန္မာျပည္တည္တံ႔ေနလိုေပါ႔အေမ…။
သားတို႔လိုနိုင္ငံျခားမွာပညာသင္ေနရတဲ႔ရဟန္းေတာ္ေတြလည္းျပည္ပမွာမေပ်ာ္ၾကပါဘူးအေမ။ဒါေပမဲ႔
ဗုဒၶသာသနာကမၻာအႏံွ႔ျပန္႔ေစဖို႔ အမိျမန္မာသာသနာတိုးတက္ျပန္႔ပြားေစဖို႔ဆိုတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔အတူ
အလြမ္းေတြကိုေျဖသိမ္႔ျပီးမ်ိဳသိပ္ေနရတာပါအေမ.....။
ဗုဒၶရဲ.အလင္းေရာင္ေအာက္မွာေတာက္ပေနတဲ႔အေမနဲ႔ျမန္မာျပည္ကိုဆက္လက္ျပီးလြမ္းေနစဲပါအေမ..။
၃။ နာဂပူကိုလြမ္းတယ္…….
သိဒၶတၳမင္းသားက ကပိလဝတ္ျပည္နဲ႔ေကာလိယျပည္တို႔အၾကားအရင္ဘုရင္အဆက္ဆက္မေျဖရွင္းနိုင္တဲ႔
လယ္သမားေတြလယ္ေရလုတဲ႔ျပႆနာကိုေျဖရွင္းနိုင္ေအာင္ေတာထြက္ျပီးတရားက်င္႔တာလို႔သူတို႔ေတြကထင္
ေနၾကတယ။္ဦးဇင္းတို႔ေရ..ဒါကေတာ႔နာဂပူျမိဳ႕စြန္ေလးမွာေက်ာင္းတည္ေထာင္ျပီးသာသနာျပဳေနတဲ႔ဆရာေတာ္
ရဲ.ေျပာျပခ်က္ေတြပါ။အိႏၵိယနိုင္ငံရဲ.ဇာတ္ခြဲျခားတဲ႔စနစ္ကိုရြံမုန္းျပီးဗုဒၶဘာသာကိုလူ(၆)သိန္းေက်ာ္ေလာက္နဲ႔
ကူးေျပာင္းေအာင္ဦးေဆာင္ခဲ႔တဲ႔အိႏၵိယနိုင္ငံရဲ.ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒကိုေရးဆြဲခဲ႔တဲ႔တရားေရးရာဝန္ၾကီးေဒါက္တာ
အေမၺဒကာရဲ.ေက်းဇူးေတြေၾကာင္႔ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာခဲ႔ေပမဲ႔အေျခခံက်တဲ႔ကံကံရဲ.အက်ိဳးတရားကိုေတာင္
ယံုရမွန္းရွိမွန္းမသိၾကတဲ႔အတြက္တကယ္သနားစရာေကာင္းတဲ႔လူေတြပဲလို႔ထင္ေနမိတယ္။
ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ႔တရားဓမၼေတြကိုသူတို႔တေတြကိုေဟာၾကားခ်င္ေပမဲ႔ဘာသာစကားအခက္အခဲေၾကာင္႔
ေျပာျပခြင္႔မရခဲ႔ပါဘူး။သဒၶမႆဝနံအတိဒုလႅဘံ-ဆိုတဲ႔တရားဟာအလြန္မွန္ပါလားလို႔ေအာက္ေမ႔ေနမိတယ္။
မိမိတို႔တေတြကုသိနာရုံဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔အတူရပ္ကြက္ထဲဆြမ္းစားၾကြေတာ႔ ပန္းကုန္းေတြ
စြပ္ျပီးၾကိဳဆိုၾကတယ္။သူတို႔တေတြဟာဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္ေပမဲ႔ယေန႔လိုအပါး(၂၀)ေလာက္ရွိတဲ႔ရဟန္းေတာ္ေတြကိုတခါမွမျမင္ဘူးၾကဘူးတဲ႔။နာဂပူေနခဲ႔တဲ႔(၃)ရက္အတြင္းသတ္သတ္လြတ္ဆြမ္းေတြအားပါးတရကပ္ၾကတယ္။
ဆြမ္ကပ္မဲ႔သူေတြမ်ားေနတဲ႔အတြက္အာရုံဆြမ္းကို(၃)ကြမ္းစားခဲ႔ရတယ္။
ကုလားလူမ်ိဳးေတြခ်က္တဲ႔ဆြမ္းထမင္းကိုမၾကိဳက္ေပမဲ႔သူတို႔ေစတနာကိုငဲ႔ကြက္ျပီးအားရပါးရဘုဥ္းေပးခဲ႔မိတယ္။
သူတို႔တေတြသတ္သတ္လြတ္စားေပမဲ႔ရဟန္းေတြအတြက္သူတို႔မစားေပမဲ႔ၾကက္ဥေတြျပဳတ္ျပီးကပ္ၾကတယ္။
သူတို႔တေတြရဲ.ေစတနာေတြဟာျမန္မာျပည္ရဲ.ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြနဲ႔ထပ္တူပါပဲလားမိမိကိုယ္တိုင္ျမန္မာျပည္
ကိုျပန္ေရာက္သလိုခံစားေနမိတယ္။အိႏၵိယကိုေရာက္ကတည္းကကုလားလူမ်ိဳးေတြလွဴတဲ႔ပိုက္ဆံကတရာ
ေက်ာ္ေအာင္မရခဲ႔ဘူးေပမဲ႔နာဂပူမွာေတာ႔ရူပီး(၁၅၀၀)ေလာက္လွဴၾကတယ္။
ကုသိနာရုံဆရာေတာ္ရဲ.ညတရားပြဲမွာရဟန္းေတြကိုပန္းကုံးေတြစြပ္ျပီးၾကိဳဆိုၾကတယ္။တရားပြဲမစခင္
အစီအစဥ္ေၾကျငာသူကဆရာေတာ္ရဲ.ဂုဏ္ပုဒ္ကိုေျပာၾကားရာမွာအဂၢမဟာပ႑ိတကိုေခၚဆိုရာမွာဗ် ဂၣမဟာ
ပ႑ိတလို႔ေျပာသံၾကားေတာ႔ရဟန္းေတြရီစရာျဖစ္ေနမိတယ္။တရားပြဲျပီးေတာ႔ရဟန္းေတြအားလံုးကိုသစ္သီး
ေတြတပန္းကန္စီကပ္ၾကတယ္။ေအာ္...သဒၶါတရားတာရွိျပီးွရဟန္းသံဃာနဲ႔ပါတ္သက္ျပီးဘာမွမသိနားမလည္
ၾကပါလားလို႔ေအာက္ေမ႔ေနမိတယ္။သူတို႔တေတြနဲ႔စာရင္အမိျမန္မာျပည္ကဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြေတာ္ေတာ္ကံ
ေကာင္းၾကပါလားလို႔ေတြးေနတုန္း။ဆရာေတာ္ရဲ.တရားအဆံုးမွာသူတို႔ရြတ္ဆိုတဲ႔.....
သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊ကုသလႆုပ သမၸဒါ။
သစိတၱပရိေယာဒပနံ၊ဧတံ ဗုဒၶါနသာသနံ။
ဆိုတဲ႔ဘုရားေဟာၾသဝါဒပါတိေမာက္ဂါထာကိုရြတ္ဆိုေနတာကိုအံၾသဝမ္းသာမွင္သက္ေနတုန္းမွာ..
အရွင္ဘုရားတို႔ေရဒီနယ္ကဗုဒၶဘာသာလူေတြကဒီဘုရားေဟာဂါထာကိုလူတိုင္းရၾကျပီးသူတို႔တေတြရဲ.ရင္ထဲမွာ
မေကာင္းတာေတြမလုပ္ၾကနဲ႔၊ေကာင္းမူ႔ေတြနဲ႔ျပည္႔စံုေအာင္လုပ္ၾက၊မိမိတို႔ရဲ.စိတ္ကိုျဖဴစင္ေအာင္ထားၾကဆိုတဲ႔
ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ႔ဒီဂါထာရဲ.အဓိပၸာယ္ကိုေတာ႔နားလည္းျပီးလက္ခံက်င္႔သံုးၾကတယ္တဲ႔အတြက္တပည္႔ေတာ္
အေနျဖင္႔ဒီနယ္မွာေက်ာင္းထိုင္ျပီးသာသနာျပဳေနရတာအင္မတန္ဝမ္းသာၾကည္နူးရပါတယ္လို႔ေျပာသံၾကား
ေတာ႔နိုင္ငံရပ္ျခားမွာအဆင္းရဲခံျပီးသာသနာျပဳေနတဲ႔ဆရာေတာ္ကိုၾကည္ညိဳေနမိတယ္။မိမိတို႔သာသနာျပဳလို႔
ေခၚဆိုေနတဲ႔မိမိကိုယ္တိုင္ေကာတကယ္သာသနာလိုအပ္ေနတဲ႔အရပ္ေတြမွာဒီလိုအဆင္းရဲခံျပီးေနနိုင္ပမလား
လို႔စဥ္းစားေနမိတယ္။
နာဂပူျမိဳ.ေလးကျပန္ခါနီးမွာေတာ႔သူတို႔တေတြရဲ.လက္ျပနုတ္ဆက္မူေတြနဲ႔အတူမိမိရဲ.မ်က္ဝန္းမွာအမိေျမ
ကခြဲခြါစဥ္ကဝဲေနခဲ႔တဲ႔မ်က္ရည္စေတြနဲ႔အတူျပန္ခဲ႔ရေပမဲ႔မိမိရဲ.နားထဲမွာေတာ႔...မေကာင္းမူ႔ေရွာင္၊
ေကာင္းမူ႔ေဆာင္၊ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား။ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္တူ သဗၺပါပႆ အကရဏံ အစရွိတဲ့ သူတို႔တေတြရဲ.ညီညီညာညာရြတ္ဆိုသံ ပါဠိအသံေလးေတြကို ၾကားေယာင္ရင္း
အနာဂါတ္နာဂပူျမိဳ.ရဲ.ဗုဒၶသာသနာဟာသာသနာျပဳေနတဲ႔ဆရာေတာ္ရဲ.ၾကိဳးစားအားထုတ္မူ႔ေတြနဲ႔အတူေတာက္ပေနမွာပါလားလို႔ေတြးေတာရင္း…ရင္မွာအလြမ္းေတြနဲ႔ျပန္ခဲ႔ရပါျပီ…
ရက္လေတြၾကာေညာင္းခဲ႔ေပမဲ႔…မမေဝကိုအမွတ္ရတယ္၊နာဂပူကိုသတိရတယ္၊အမိျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္..
ေအာ္..မိမိဘဝမွာေတာ႔ လြမ္းရတဲ႔ ဌာနီ သံုးဌာနီ…ရွိေနပါလားလို႔ေတြးေတာရင္းျဖင္႔……………
(အရွင္နတ္ေမာက္)
နာလႏၵာတကၠသိုလ္
No comments:
Post a Comment