ေလာကသည္ ျပႆနာေပါင္း မ်ားစြာ ျပည့္နက္ေနသည္။ အသက္တရာ မေနရာေသာ္လည္း အမွဳတစ္ရာ ေတြ႔ၾကံဳရနိုင္သည္ဟု ပညာရွိတို႔ ဆံုးမခဲ့ၾက၏။ လူသားတို႔သည္ ျပႆနာတို႔ကို ကိုယ္တြယ္ေျဖရွင္းယင္းျဖင့္ပင္ အဆင့္ျမင့္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္လာေသာ အေနထားသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကေပသည္။ တနည္းဆိုရလွ်င္ လူမွန္လွ်င္ ျပႆနာ အခက္ခဲတစ္စံုတရာ ေတြ႔ၾကံဳရေပမည္။ လူသားတို႔သည္ ျပႆနာအခက္ခဲေၾကာင့္ပင္ ယင္းတို႔အတြက္ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားရင္း တိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းလာရေပသည္။ ေလာကတြင္ ေျဖရွင္း၍ မရေသာ ျပႆနာဟူ၍ေတာ့ မရွိ။ ေျဖရွင္းနည္း မသိေသးေသာေၾကာင့္သာ ျပႆနာ ရွိၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ယင္းျပႆနာေျဖရွင္းနည္းသည္ ကေလးကလားဆန္ေကာင္းဆန္ေပလိမ့္မည္။ ထိုကေလးကလားဆန္သည္ဟုထင္ရေသာ္လည္း ေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုကို နမူနာတင္ျပလိုသည္။
၁၉၁၆ခု၊ ႏွစ္က အေမရိကန္နိုင္ငံ ယူတာျပည္နယ္ရွိ ဗာနက္လ္ျမိဳ႕ေလးတြင္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ဘဏ္အေဆာက္အဦတစ္ခု တည္ေဆာက္ၾကသည္ဟူ၏။ ဘဏ္တည္ေဆာက္လုပ္ရန္ ျပႆနာအခက္ခဲ ရွိၾက၏။ ထိုအခက္ခဲမွာ ဘဏ္အေဆာက္အဦအတြက္ အုဌ္ခဲမ်ားကို ေဆာ့လ္လိပ္စီးတီးမွ ေန၍ ရထားျဖင့္ သယ္ရမည္ဟုဆို၏။ သယ္္ယူခစရိတ္က တေပါင္အေလးခ်ိန္ကို ေဒၚလာ ၂ ဒသမ ၅၀ ကုန္က်မည္ဟုဆို၏။ ဤမတန္တဆ ေစ်းႏွဳန္းကို ျမိဳ႕မိျမိဳ႕ဖမ်ား ကုန္က်ခံနိုင္ျခင္းမရွိ။ အုဌခဲမရလွ်င္လည္း ဘဏ္ျဖစ္လာဖို႔ အေၾကာင္းတစ္စံု တစ္ရာမရွိ။ လက္မွိဳင္ခ်ကာ ေနရမည့္အေနထားတြင္ ရွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးက ထိုျပႆနာကို ရွဳ႕ေဒါင့္တစ္မ်ိဳးမွ သံုးသပ္စဥ္းစားၾကည့္မိ၏။
အုဌ္ခဲမ်ားကို စာတိုက္မွ ပို႔လွ်င္ အေလးခ်ိန္တစ္ေပါင္လွ်င္ ေဒၚလာ ၁ ဒသမ ၀၅ ေဒၚလာ ကုန္က်မည္ျဖစ္၏။ ရထားပို႔ခစရိတ္ႏွင့္စာလွ်င္ ၁ ဒသမ ၄၅ ေဒၚလာ သက္သာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ပါဆယ္တစ္ထုပ္လွ်င္ အုဌ္ခဲႏွစ္လံုးက် ထုတ္၍ စာတိုက္မွ ပို႔ေဆာင္၏။ ဤသိုျဖင့္ ဗာနက္လ္ျမိဳ႕ေလးသည္ ကမၻာေပၚတြင္ စာတိုက္မွ ေပးပို႔ေသာ အုဌ္ခဲမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဘဏ္တိုက္တစ္ခုအျဖစ္ ေမာ္ၾကြားနိုင္ခဲ့၏။ ဤကဲ့သို႔ အုဌ္ခဲေတြကို စာတိုက္မွ ပို႔ရေအာင္ ဟု အေတြးအၾကံ စဥ္းစားပံုစဥ္းစားနည္းသည္ ရယ္ဖြယ္ေကာင္းေသာအၾကံ၊ အေတြးေခါင္ေသာ အၾကံ စိတ္ကူး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကာလံေဒသံ သေဘာအရ ေရႊဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပႆနာ အခက္ခဲ တစ္စံုတစ္ရာကို ေျဖရွင္းရန္အတြက္ မထင္မွတ္ေသာ ရွဳ႕ေဒါင့္မ်ားမွလည္း ရွဳ႕ျမင္သံုးသပ္သင့္သည္။
ထို႔ျပင္ လူသားအားလံုးမွာ ျပႆနာကိုယ္စီ၊ အခက္ခဲကိုယ္စီ၊ အားနည္းခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကသည္ကို ေမ့မထားသင့္။ သို႔ေသာ္ ယင္း အခက္ခဲ အားနည္ခ်က္ေတြက မိမိတို႔၏ ဘဝေတြကို အလြန္တရာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းသလို ဘဝဆုလာဒ္ေတြအျဖစ္လည္း အသိဥာဏ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲျပစ္နိုင္သည္။ ဤစကားႏွင့္စပ္၍ မိမိဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ အက္ရာႏွင့္ အိုးေလးကို ထမ္းလာေသာ ေရထမ္းသမားေလး ပံုျပင္ေလးကို ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပခ်င္သည္။
တစ္ခါက ေရထမ္းသမားတစ္ဦးမွာ ေရအိုးႏွစ္လံုး ရွိသတဲ့။ ေရအိုးတစ္လံုက အက္ရာႏွင့္ ေနာက္တစ္လံုးကေတာ့ အေကာင္းပကတိပင္ ျဖစ္၏။
ေရထမ္းသမားက ယင္းအိုးႏွစ္လံုးကို ထမ္းပိုးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး ေရထမ္းထြက္ေလ့ရွိ၏။ ထိုအခါ အက္ရာႏွင့္အိုးမွ ေရစိမ့္ထြက္က်ေန၏။ အိမ္အေရာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေရအျပည့္ပါသည္မရွိ။ က်န္တစ္လံုးကေတာ့ အျပစ္အနာအဆာ အက္ကြဲရာ မရွိသည့္အတြက္ ေရကို အိုးအျပည့္သယ္ေပးနိုင္၏။ အလြန္ေဝးလွသည့္ခရီးကို ျဖတ္သန္းျပီး ေရထမ္းသမားေလး ေရထမ္းျပီး ျပန္လာတိုင္း အက္ရာႏွင့္အိုးေလး ဘယ္ေတာ့မွ အျပည့္မပါဘဲ တစ္ဝက္ေလာက္သာ ပါေလေတာ့၏။ ဒီလိုနဲ႔ ေရထမ္းသမား ေရသယ္လာလိုက္တာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားေလေတာ့၏။ စိတ္ပ်က္သည္မရွိ။ အေကာင္းပကတိ ရွိေနသည့္အိုးကေတာ့ အျမဲေရအျပည့္သယ္ေပးနိုင္သည့္အတြက္ သူ၏အျပစ္ကင္းမွဳအေပၚ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားဟန္ျပေန၏။ အက္ရာႏွင့္အိုးေလးခမ်ာမွာေတာ့ သူ၏အျပစ္အနာအဆာ အက္ကြဲရာေၾကာင့္ ေရထမ္းသမားေလး ပင္ပင္ပန္းပန္းေရထမ္းရက်ိဳးမနပ္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြးေတြးျပီး ရွက္လို႔မဆံုး ဝမ္းနည္းလို႔ မဆံုး ျဖစ္ေနရွာ၏။
ဒီလိုႏွင့္ ခါးသည္းလွသည့္ မေအာင္ျမင္မွဳေတြ၊ က်ရွံဳးမွဳေတြ၊ အားငယ္ သိမ္ငယ္မွဳေတြကို ဆက္လက္ မ်ိဳသိပ္ကာ အက္ရာႏွင့္အိုးေလးက သည္းမခံနိုင္ေတာ့။ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ျမစ္ကမ္းနားေဘးမွာ ေရခပ္ေနသည့္ ေရထမ္းသမားေလးကို သူ၏အားနည္းခ်က္ကို အက္ရာႏွင့္အိုးေလးက ဖြင့္ဟ ဝန္ခံေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့ အားနည္းခ်က္ အျပစ္အနာအဆာအတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့မွာ ရွိေနသည့္ ဤအက္ရာကေန ေရအျမဲယိုစိမ့္ျပီး လမ္းမွာ က်က်န္ေနရစ္ခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ သခင္အတြက္ ေရအျပည့္ ေဆာင္ယူမေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့၏ ခၽြတ္ယြင္းအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ သခင္၏ လုပ္အားခေတြ ပိုျပီးေတာ့ ဆံုးရွဳံး ပင္လည္း ပင္ပန္းခဲ့ရပါသည္။ တာဝန္မေက်သည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ တဲ့။
အက္ရာႏွင့္အိုးေလးက သခင္အား သူ၏ အားနည္းခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပေသာအခါ ေရထမ္းသမားေလးကလည္း စိတ္ပ်က္အားငယ္မွဳ မရွိရန္အတြက္ အက္ရာႏွင့္ အိုးေလးကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ ေျပာျပရွာသတဲ့။ အက္ရာႏွင့္အိုးေလး မင္းရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္မွာ မင္း ပန္းမာလာေတြကို မေတြ႔ရဘဲ မင္းဘက္အျခမ္းမွာသာ ပန္းပင္ ပန္းပြင့္ေတြကို ေတြ႔ရတယ္ မဟုတ္လား။ ငါက မင္းရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါက မင္းရဲ႕ဘက္အျခမ္းမွာ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို ပ်ိဳးခ်စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး မင္းဆီက ယိုစိမ့္ထြက္က်ခဲ့တဲ့ ေရေတြကဘဲ ဒီပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို ၾကီးထြားရွင္သန္ခဲ့ေစတာေပါ့။ ခုဆို အဲဒီပန္းပင္ေလးေတြက အပြင့္ေတြ ပြင့္ေလးလို႔ ငါ့အိမ္အျပန္လမ္းခရီးမွာ သူတို႔ကို ခူးခဲ့ျပီး ပန္းအိုးထိုးရလို႔ လွပတင့္တယ္ေနျပီ။ မင္းရဲ႕ အက္ရာ အျပစ္အနာအဆာသာ မရွိခဲ့ရင္ အခုလို က်က္သေရရွိျပီး လွပေအာင္ ဘယ္လို အလွ ဆင္နိုင္မွာလဲဟု အက္ရာႏွင့္အိုးေလးကို ေက်းဇူးလည္း အထူးတင္ေၾကာင္း ရွင္းျပေလသတဲ့။
ဤပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ရွဳ႕ျခင္းအားျဖင့္ လူသားအားလံုးမွာ ျပႆာနာ အခက္အခဲ အားနည္းခ်က္ ဆိုတာ တစ္နည္းမဟုတ္ တနည္း ရွိၾကပါသည္။ ဘယ္လိုအေနထားမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူသားအားလံုးတို႔သည္ ေကာင္းကြက္ေလးေတြကို ျမင္တတ္ဖို႔ ၾကည့္တတ္ဖို႔လည္း လိုပါသည္။ မထင္မွတ္သည့္ ဘက္ကလည္း ေတြးေတာဆင္ျခင္မွဳတို႔က ေကာင္းက်ိဳးရလာဒ္ေတြကို ဖန္တီးေပးနိုင္ပါသည္။ ခ်ိဳ႕ယြင္းနားနည္းခ်က္ေလးမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးခ်တတ္ေအာင္ စဥ္းစားေတြးေခၚပံု ေတြးေခၚနည္းတို႔ျဖင့္ အေကာင္းဖက္ကိုလည္း သံုးသပ္ေတြးေပးတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနမည့္အစား ဘဝေကာင္းက်ိဳး ဘဝေကာင္းခ်ီးေတြလည္း လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ကိုယ္ပိုင္ရရွိလာနိုင္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ေမတၱာျဖင့္
ေမ့သားလွ(ဇလဂၢ)
၂-၁၃-၂၀၁၂
၁၉၁၆ခု၊ ႏွစ္က အေမရိကန္နိုင္ငံ ယူတာျပည္နယ္ရွိ ဗာနက္လ္ျမိဳ႕ေလးတြင္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ဘဏ္အေဆာက္အဦတစ္ခု တည္ေဆာက္ၾကသည္ဟူ၏။ ဘဏ္တည္ေဆာက္လုပ္ရန္ ျပႆနာအခက္ခဲ ရွိၾက၏။ ထိုအခက္ခဲမွာ ဘဏ္အေဆာက္အဦအတြက္ အုဌ္ခဲမ်ားကို ေဆာ့လ္လိပ္စီးတီးမွ ေန၍ ရထားျဖင့္ သယ္ရမည္ဟုဆို၏။ သယ္္ယူခစရိတ္က တေပါင္အေလးခ်ိန္ကို ေဒၚလာ ၂ ဒသမ ၅၀ ကုန္က်မည္ဟုဆို၏။ ဤမတန္တဆ ေစ်းႏွဳန္းကို ျမိဳ႕မိျမိဳ႕ဖမ်ား ကုန္က်ခံနိုင္ျခင္းမရွိ။ အုဌခဲမရလွ်င္လည္း ဘဏ္ျဖစ္လာဖို႔ အေၾကာင္းတစ္စံု တစ္ရာမရွိ။ လက္မွိဳင္ခ်ကာ ေနရမည့္အေနထားတြင္ ရွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးက ထိုျပႆနာကို ရွဳ႕ေဒါင့္တစ္မ်ိဳးမွ သံုးသပ္စဥ္းစားၾကည့္မိ၏။
အုဌ္ခဲမ်ားကို စာတိုက္မွ ပို႔လွ်င္ အေလးခ်ိန္တစ္ေပါင္လွ်င္ ေဒၚလာ ၁ ဒသမ ၀၅ ေဒၚလာ ကုန္က်မည္ျဖစ္၏။ ရထားပို႔ခစရိတ္ႏွင့္စာလွ်င္ ၁ ဒသမ ၄၅ ေဒၚလာ သက္သာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ပါဆယ္တစ္ထုပ္လွ်င္ အုဌ္ခဲႏွစ္လံုးက် ထုတ္၍ စာတိုက္မွ ပို႔ေဆာင္၏။ ဤသိုျဖင့္ ဗာနက္လ္ျမိဳ႕ေလးသည္ ကမၻာေပၚတြင္ စာတိုက္မွ ေပးပို႔ေသာ အုဌ္ခဲမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဘဏ္တိုက္တစ္ခုအျဖစ္ ေမာ္ၾကြားနိုင္ခဲ့၏။ ဤကဲ့သို႔ အုဌ္ခဲေတြကို စာတိုက္မွ ပို႔ရေအာင္ ဟု အေတြးအၾကံ စဥ္းစားပံုစဥ္းစားနည္းသည္ ရယ္ဖြယ္ေကာင္းေသာအၾကံ၊ အေတြးေခါင္ေသာ အၾကံ စိတ္ကူး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကာလံေဒသံ သေဘာအရ ေရႊဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပႆနာ အခက္ခဲ တစ္စံုတစ္ရာကို ေျဖရွင္းရန္အတြက္ မထင္မွတ္ေသာ ရွဳ႕ေဒါင့္မ်ားမွလည္း ရွဳ႕ျမင္သံုးသပ္သင့္သည္။
ထို႔ျပင္ လူသားအားလံုးမွာ ျပႆနာကိုယ္စီ၊ အခက္ခဲကိုယ္စီ၊ အားနည္းခ်က္ ကိုယ္စီရွိၾကသည္ကို ေမ့မထားသင့္။ သို႔ေသာ္ ယင္း အခက္ခဲ အားနည္ခ်က္ေတြက မိမိတို႔၏ ဘဝေတြကို အလြန္တရာ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းသလို ဘဝဆုလာဒ္ေတြအျဖစ္လည္း အသိဥာဏ္အလိုက္ ေျပာင္းလဲျပစ္နိုင္သည္။ ဤစကားႏွင့္စပ္၍ မိမိဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ အက္ရာႏွင့္ အိုးေလးကို ထမ္းလာေသာ ေရထမ္းသမားေလး ပံုျပင္ေလးကို ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပခ်င္သည္။
တစ္ခါက ေရထမ္းသမားတစ္ဦးမွာ ေရအိုးႏွစ္လံုး ရွိသတဲ့။ ေရအိုးတစ္လံုက အက္ရာႏွင့္ ေနာက္တစ္လံုးကေတာ့ အေကာင္းပကတိပင္ ျဖစ္၏။
ေရထမ္းသမားက ယင္းအိုးႏွစ္လံုးကို ထမ္းပိုးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး ေရထမ္းထြက္ေလ့ရွိ၏။ ထိုအခါ အက္ရာႏွင့္အိုးမွ ေရစိမ့္ထြက္က်ေန၏။ အိမ္အေရာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေရအျပည့္ပါသည္မရွိ။ က်န္တစ္လံုးကေတာ့ အျပစ္အနာအဆာ အက္ကြဲရာ မရွိသည့္အတြက္ ေရကို အိုးအျပည့္သယ္ေပးနိုင္၏။ အလြန္ေဝးလွသည့္ခရီးကို ျဖတ္သန္းျပီး ေရထမ္းသမားေလး ေရထမ္းျပီး ျပန္လာတိုင္း အက္ရာႏွင့္အိုးေလး ဘယ္ေတာ့မွ အျပည့္မပါဘဲ တစ္ဝက္ေလာက္သာ ပါေလေတာ့၏။ ဒီလိုနဲ႔ ေရထမ္းသမား ေရသယ္လာလိုက္တာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားေလေတာ့၏။ စိတ္ပ်က္သည္မရွိ။ အေကာင္းပကတိ ရွိေနသည့္အိုးကေတာ့ အျမဲေရအျပည့္သယ္ေပးနိုင္သည့္အတြက္ သူ၏အျပစ္ကင္းမွဳအေပၚ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားဟန္ျပေန၏။ အက္ရာႏွင့္အိုးေလးခမ်ာမွာေတာ့ သူ၏အျပစ္အနာအဆာ အက္ကြဲရာေၾကာင့္ ေရထမ္းသမားေလး ပင္ပင္ပန္းပန္းေရထမ္းရက်ိဳးမနပ္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြးေတြးျပီး ရွက္လို႔မဆံုး ဝမ္းနည္းလို႔ မဆံုး ျဖစ္ေနရွာ၏။
ဒီလိုႏွင့္ ခါးသည္းလွသည့္ မေအာင္ျမင္မွဳေတြ၊ က်ရွံဳးမွဳေတြ၊ အားငယ္ သိမ္ငယ္မွဳေတြကို ဆက္လက္ မ်ိဳသိပ္ကာ အက္ရာႏွင့္အိုးေလးက သည္းမခံနိုင္ေတာ့။ တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ ျမစ္ကမ္းနားေဘးမွာ ေရခပ္ေနသည့္ ေရထမ္းသမားေလးကို သူ၏အားနည္းခ်က္ကို အက္ရာႏွင့္အိုးေလးက ဖြင့္ဟ ဝန္ခံေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့ အားနည္းခ်က္ အျပစ္အနာအဆာအတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့မွာ ရွိေနသည့္ ဤအက္ရာကေန ေရအျမဲယိုစိမ့္ျပီး လမ္းမွာ က်က်န္ေနရစ္ခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ သခင္အတြက္ ေရအျပည့္ ေဆာင္ယူမေပးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့၏ ခၽြတ္ယြင္းအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ သခင္၏ လုပ္အားခေတြ ပိုျပီးေတာ့ ဆံုးရွဳံး ပင္လည္း ပင္ပန္းခဲ့ရပါသည္။ တာဝန္မေက်သည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ တဲ့။
အက္ရာႏွင့္အိုးေလးက သခင္အား သူ၏ အားနည္းခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပေသာအခါ ေရထမ္းသမားေလးကလည္း စိတ္ပ်က္အားငယ္မွဳ မရွိရန္အတြက္ အက္ရာႏွင့္ အိုးေလးကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ ေျပာျပရွာသတဲ့။ အက္ရာႏွင့္အိုးေလး မင္းရဲ႕ အျခားတစ္ဘက္မွာ မင္း ပန္းမာလာေတြကို မေတြ႔ရဘဲ မင္းဘက္အျခမ္းမွာသာ ပန္းပင္ ပန္းပြင့္ေတြကို ေတြ႔ရတယ္ မဟုတ္လား။ ငါက မင္းရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါက မင္းရဲ႕ဘက္အျခမ္းမွာ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို ပ်ိဳးခ်စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး မင္းဆီက ယိုစိမ့္ထြက္က်ခဲ့တဲ့ ေရေတြကဘဲ ဒီပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို ၾကီးထြားရွင္သန္ခဲ့ေစတာေပါ့။ ခုဆို အဲဒီပန္းပင္ေလးေတြက အပြင့္ေတြ ပြင့္ေလးလို႔ ငါ့အိမ္အျပန္လမ္းခရီးမွာ သူတို႔ကို ခူးခဲ့ျပီး ပန္းအိုးထိုးရလို႔ လွပတင့္တယ္ေနျပီ။ မင္းရဲ႕ အက္ရာ အျပစ္အနာအဆာသာ မရွိခဲ့ရင္ အခုလို က်က္သေရရွိျပီး လွပေအာင္ ဘယ္လို အလွ ဆင္နိုင္မွာလဲဟု အက္ရာႏွင့္အိုးေလးကို ေက်းဇူးလည္း အထူးတင္ေၾကာင္း ရွင္းျပေလသတဲ့။
ဤပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ရွဳ႕ျခင္းအားျဖင့္ လူသားအားလံုးမွာ ျပႆာနာ အခက္အခဲ အားနည္းခ်က္ ဆိုတာ တစ္နည္းမဟုတ္ တနည္း ရွိၾကပါသည္။ ဘယ္လိုအေနထားမွာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူသားအားလံုးတို႔သည္ ေကာင္းကြက္ေလးေတြကို ျမင္တတ္ဖို႔ ၾကည့္တတ္ဖို႔လည္း လိုပါသည္။ မထင္မွတ္သည့္ ဘက္ကလည္း ေတြးေတာဆင္ျခင္မွဳတို႔က ေကာင္းက်ိဳးရလာဒ္ေတြကို ဖန္တီးေပးနိုင္ပါသည္။ ခ်ိဳ႕ယြင္းနားနည္းခ်က္ေလးမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးခ်တတ္ေအာင္ စဥ္းစားေတြးေခၚပံု ေတြးေခၚနည္းတို႔ျဖင့္ အေကာင္းဖက္ကိုလည္း သံုးသပ္ေတြးေပးတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနမည့္အစား ဘဝေကာင္းက်ိဳး ဘဝေကာင္းခ်ီးေတြလည္း လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ကိုယ္ပိုင္ရရွိလာနိုင္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ေမတၱာျဖင့္
ေမ့သားလွ(ဇလဂၢ)
၂-၁၃-၂၀၁၂
No comments:
Post a Comment