ပရဟိတႏွင့္ မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလး

မိသားစု ထမင္းဝိုင္း၌ ထမင္းခူးခတ္ ေဝငွေပး ထမင္းဟင္း ထည့္ေပးသူသည္ ထမင္းအိုးထဲတြင္ ထမင္းဟင္း မက်န္ေတာ့ေစကာမူ ထိုပုဂၢိဳလ္အတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ထမင္းမငတ္နိုင္၊ သူသည္ ထမင္းဝဝလည္း စားရပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထမင္းဝိုင္း၌ အတူစားသူမ်ားက “ ဒို႔မွာ အမ်ားၾကီးဘဲ၊ မ်ားလြန္းပါတယ္၊ နည္းနည္းေလာက္ ၿပန္ယူပါဦး” ဟုဆိုၿပီး မိမိထမင္း ပန္းကန္ထဲမွာ ၿပန္လည္မွ်ေဝထည့္ေပးတတ္ၾကပါသည္။ အၿခားအၿခားသူမ်ားကလည္း ဤနည္းအတိုင္း ထည့္ေပးလိုက္ၾကေတာ့ မိမိထမင္းပန္းကန္ထဲ၌ အလိုက္သင့္ ထမင္းဟင္းမ်ား ထည့္ၿပီးသားၿဖစ္ပါေတာ့၏။
ယခင္ကထမင္းဟင္း သူအတြက္ မက်န္ေတာ့ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေၿခအေနမ်ားေၾကာင့္ ထမင္းခူးခတ္ေပးသူသည္ ထမင္းမငတ္ပါ။ ထမင္းဝဝစားရေလေတာ့သည္။ ထိုနည္းအတူ ေခတ္၏ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ရဟန္းရွင္လူတို႔သည္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို ကိုယ့္က်ိဳးမငဲ့ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌လည္း ဘယ္ေသာအခါမွ ထမင္းမငတ္နိုင္ပါ။ တနည္းဆိုရေသာ္ ပရဟိတလုပ္ရင္း မိမိအတြက္လည္း ထြန္ေနာက္ေရပါ ကၽြဲကူးေရပါဆိုသကဲ့သို႔ အလိုလို ေကာင္းက်ိဳးမ်ားၿဖစ္ထြန္းမွာ ဧကန္ပင္ၿဖစ္ပါသည္။
လူသားတို႔သည္ ကိုယ့္ကိစၥေလးၿပီးရင္ ၿပီးေတာ့တာဘဲဟု သေဘာမထားသင့္ၾကပါ။ မိမိလူမ်ိဳး မိမိသာသနာ မိမိတိုင္းတိုင္းၿပည္ၾကီး စည္ပင္သာယာ ထြန္းကားဖို႔အတြက္ လူတိုင္းမွာ နိုင္ငံသားတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိပါသည္။ ၿမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အမ်ားစု ၿဖစ္သည့္အတြက္ ဗုဒၶက်င့္စဥ္မ်ားကို လိုက္နာသင့္ေပသည္။ ရတနသုတ္ပါဠိေတာ္၌ ဗုဒၶက်င့္စဥ္ စရိယ သုံးပါးလာရွိသည္။ ေလာကတၳစရိယ- ေလာကအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ၿခင္း၊ ဥာတတၳစရိယ- ေဆြမ်ိဳးတို႔အတြက္ ေဆာင္ရြက္ၿခင္းႏွင့္ ဗုဒၶတၳစရိယ- ဘုရားၿဖစ္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ၿခင္းဟု သုံးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ဥာတတၳစရိယ ဆိုရာ၌လည္း မိမိေသြးသားေတာ္စပ္သူသာမက ၿမန္မာၿပည္သားအားလုံးသည္ ေဆြမ်ိဳးခ်ည္းပင္ၿဖစ္ေပသည္။ ဟိေတာပေဒသ စကားအရဆိုရလွ်င္မူ ကမၻာသူကမၻာသား အားလုံးတို႔သည္ ေဆြမ်ိဳးဟုပင္ ဆိုထားေၾကာင္း ေတြ႔ရေပသည္။
ဟိေတာပေဒသ၌ ေဆြမ်ိဳးသတ္မွတ္ပုံကို ေအာက္ပါအတိုင္းဆိုထားပါသည္။
“ အယံ နိေဇာ ပေရာဝါတိ ၊ ဂဏနာ လဟုေစတီနံ၊
ဥဒါရစရိတာနံ တု ၊ ဝသုေဓဝ ကုတုမၺကံ” ။
အယံ- ဤသူကား ၊ နိေဇာ- ကိုယ့္ႏွင့္ရင္းသူ အတြင္းလူတည္း၊
အယံ-ဤသူကေတာ့- ပေရာဝါ- ကိုယ္မွအပၿဖစ္သူ သူစိမ္းလူတည္း။
ဣတိ- ဤသို႔၊ ဂဏနာ- သူ႔လူကိုယ့္လူ ဟု ခြဲၿခားေရတြက္ၿခင္းသည္။
လဟုေစတီနံ- စိတ္ထားေပါ့ပ်က္ မေလးနက္မူ ေသးသိမ္သူတို႔အား၊ ေဟာတိ-ၿဖစ္တတ္၏။
ဥဒါရစရိတာနံ တု- စိတ္ေနစိတ္ထား ၿမင့္မားၾကသူတို႔မူကား၊ ဝသုေဓဝ- ကမၻာေဗြခြင္ တေၿမၿပင္လုံးသည္၊ ကုတုမၺကံ- မိသားစုၾကီးအေန ၿဖစ္ရပါေပသတည္း။
ဆိုလိုသည္မွာ စိတ္ေနစိတ္ထား ေသးသိမ္သူတို႔သည္ အစိမ္းအက်က္ခြဲၿခားတတ္၏။ စိတ္ေနသေဘာထား ၿမင့္မားသူတို႔သည္ တကမၻာလုံး မိမိေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းဘဲဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ ဟိေတာပေဒသအတိုင္း ပါရမီနုေသးလို႔ တကမၻာလုံးကို ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြဟု မသတ္မွတ္နိုင္ေသးရင္ေတာင္ ကိုယ့္ၿပည္သူ ကိုယ့္ၿပည္သားမ်ားကိုေတာ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြဟု သတ္မွတ္နိုင္ရမည္။ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြၿဖစ္ၾကေသာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး တိုင္းသူၿပည္သားမ်ားအား တတ္နိုင္ရင္ ကိုယ္အား ဥာဏ္အား ေငြအားတို႔ၿဖင့္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးရမည္။ ထိုသို႔ေဆာင္ရြက္မွဳမ်ိုးကို ဥာတတၳစရိယဟု ေခၚပါသည္။
အစကနဦး ေၿပာခဲ့ေသာစကားကို ၿပန္ေကာက္ရလွ်င္ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ ကိုယ့္အက်ိဳးေအာင္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်နိုင္သည္။ အၿပန္အားၿဖင့္ သူတစ္ပါးအက်ိဳး မေဆာင္ရြက္လွ်င္ ကိုယ့္အက်ိဳးလည္း မရွိနိုင္ပါ။ ကဗ်ာအလကၤာေတြအတြက္ အလြန္အေရးၾကီးသည့္ ေရးနည္းစနစ္ ကဗ်ာအလကၤာတို႔၏ အက်ိဳးအၿပစ္ ဂုဏ္တို႔ကို ေဖာ္က်ဴးရာၿဖစ္ေသာ သုေဗာဓာလကၤာရက်မ္းလာ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ၿဖင့္ သာဓကထုတ္ၿပခ်င္ပါသည္။
သုေဗာဓာလကၤာရေသာ က်မ္းမ်ားကိုေရးသားေတာ္မူခဲ့ေသာ အရွင္သံဃရကၡိတ ဆရာေတာ္ၾကီးက
“ သစၥံ ပုနပိ သစၥႏၱိ ၊ ဘုဇ မုကၡိပ ဝုစၥေတ၊
သကေတၳာ နတၳိ နေတၳဝ ၊ ပရႆတၳ မကုဗၺေတာ” ။
ပရႆတၳံ- သူတစ္ပါးအက်ိဳးကို ၊ အကုဗၺေတာ- မၿပဳလုပ္မေဆာင္ရြက္သူအဖို႔၊ သကေတၳာ- စစ္မွန္တဲ့ကိုယ့္က်ိဳးစီးပြားသည္၊ နတၳိ-နေတၳဝ- မရွိရိုးဧကန္ပင္တည္း၊ သစၥံ-သူတစ္ပါး အက်ိဳး မေဆာင္ရြက္ေသာပုဂၢိဳလ္မွာ ကိုယ့္က်ိဳးမရွိဟူေသာ စကားသည္ မွန္လွေပ၏။ ပုနပိ- ၿမဲရာသံပတ္ ၾကပ္ရာသတ္ပင္းဆိုသလို ခိုင္သထက္ခိုင္ ၿမဲသထက္ၿမဲေအာင္ တဖန္ထပ္ေက်ာ့ ဆိုလိုက္ေပဦးအံ့။
သစၥံ- သူတစ္ပါးအက်ိဳး မေဆာင္လွ်င့္ ကိုယ့္အက်ိဳးမေအာင္ ဟူေသာစကားသည္ မွန္လွေပ၏။ ဣတိ-ဤသို႔ ၊ ဘုဇံ- လက္ရုံးလက္ေမာင္းကို၊ ဥကၡပၸ- အားရပါးရ ဆန္႔တန္းေၿမွာက္ခ်ီလွ်က္၊ ဝုစၥေတ- ရဲရဲသာ ဆိုလိုက္ရာသတည္း။
ယေန႔ေခတ္၌ ေခတ္ကာလ၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ရဟန္းေရာ အနုပညာရွင္ စာေပပညာရွင္မ်ားပါ မက်န္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးက အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတို႔သည္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို စိတ္ပါဝင္စားစြာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို ၾကားလည္းၾကားရ ၿမင္လည္းၿမင္ရသၿဖင့္ မိမိအေနၿဖင့္ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမိလွပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ရင္း နိဂုံးကမၸတ္ အဆံုးသတ္လိုက္ရပါသည္။
“ သူက်ိဳး ကိုယ့္က်ိဳး ထိုႏွစ္မ်ိဳး ဖြင့္ၿဖိဳးနိုင္ပါေစ”


ေမတၱာၿဖင့္
ေမ့သားလွ-(ဇလဂၢ)
၂၈-၀၃-၂၀၁၁

ရင္မွာေက်နပ္ အေနၿမတ္ဖို႔

လူ႔ရြာေနရ တဒဂၤတြက္

ရင္မွာေက်နပ္ အေနၿမတ္ဖို႔

စိတ္ဓာတ္ပီတိ လႊမ္းၿခံဳမိလ်က္

ၿဖဴ၏စိတ္ထား နိမ့္ပါးသူကို

ၿမွင့္တင္လိုသည့္

ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ေစတနာႏွင့္

သန္႔စင္ၾကင္နာ ကရုဏာၿဖင့္

ဤကမၻာၾကီး ပိုၿပီးေအးၿမ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကေစ။

ၿငိမ္းခ်မ္းယဥ္ေက်း ေမႊးလည္းေမႊးေစ။

သာယာထြန္းေတာက္ ၿပန္႔ၿဖဴးေၿဖာင့္ေစ။

ပူဆာမီးေတာက္ ၿငိမ္းေအးေပ်ာက္ေစ။

ရာသီမိုးေလ မွ်လည္းမွ်ေစ။

ရုပ္ဝါရွဳ႕အီ မအိုမီွမွာ

ပ်ိဳၿမစ္နုသည္ မနာမွီမွာ

ခ်ိန္ခါရက္ရွည္ မေသမွီမွာ

တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ၿမင့္ၿမင့္ၿမတ္ၿမတ္

စိတ္ထားတတ္လွ်က္

ပန္းၿမတ္ေထြေထြ ကမၻာေၿမဝယ္

ပြင့္လည္းပြင့္ေစ ၾကိဳင္လွိဳင္ပါေစ။

ထိုက္သင့္ခ်ိန္ခါ ဖူးပြင့္ပါေစ။

စုံဂနိုင္ေၿခ တင့္တယ္ပါေစ။

တင့္တယ္သာေမာ ဘဝေတာမွာ

သူေရာငါပါ ခုေရာေနာင္ပါ

ၿငိမ္းခ်မ္းသာေအာင္

ေမတၱာမိုးေတြ ရြာသြန္းပါေစ။

သန္႔စင္မြန္ၿမတ္ သည္းခံတတ္ပါေစ။

ရင္မွာေက်နပ္ ေၿဖတတ္စရာ

ေတြ႔နိုင္ပါေစ ေတာင္းဆုေၿခြ၏။။

ေၾသာ္….

ေလာကဌာနီ လူတို႔ၿပည္ဝယ္

စိတ္သည္ပဓာန သဘာဝေၾကာင့္

ပိယစကၡဳ ၿမတ္နိုးမွဳၿဖင့္

ၾကည့္ရွဳ႕တိုင္းသာ အရာရာသည္

ဘယ္ခါမတိမ္း ဘယ္ခါမယိမ္း

အခါခပ္သိမ္း လွလိမ့္တကား။ ။

ေမတၱာၿဖင့္ (ေမ့သားလွ-ဇလဂၢ)
၂၅-၀၃-၂၀၁၁

ၿမတ္သာသနာ

ၿမတ္သာသနာ ကၽြန္းလက်ာၤဝယ္

ရွည္ၾကာၿမင့္မား က်င့္တရားႏွင့္

ထင္ရွားေပၚထြန္းရေခ်ၿပီ။

ၾကည္ေအးနိမိတ္ ေအာင္အတိတ္ငဲ့

ေသာင္းထိပ္ဇမၻဴ ေကာင္းမွဳတူလိမ့္။

မ်ားလူခပင္း ၾသဘာႏွင္းေစ

ပ်ံ႔သင္းလွိဳင္လွိဳင္ ပီတိၿမိဳင္မို႔

မတ္ခိုင္ခ်မ္းးေအး ေမႊးလွၿပီ။

ဗုဒၶၿမြက္ဆို ေဟာမိန္႔ၾကိဳခဲ့

ပင္ကိုယ္ႏွစ္လံုး ေတာ္ေၿပာင္းသုံးတည့္

ၿမတ္ဆုံးနိဗၺာန္ စိတ္ရည္သန္လ်က္

နာခံၾကိဳးကုတ္ အင္အားထုတ္ခ့ဲ

ဂုဏ္ပုဒ္ထင္ရွား က်င့္ၿမတ္ထားသည္

ပန္းမ်ားလန္းပြင့္ ဝင့္ေခ်ၿပီ။

ေၾသာ္…

ၿမတ္သည့္လမ္းေမႊး အၿမိဳက္ေဆးကို

တိုက္ေကၽြးအစဥ္ သမၸဇဥ္ၿဖင့္

ခ်စ္ခင္ၿမတ္နိုး သဒၶါတိုးစြာ

ၿဖန္႔မိုးၿပည့္စုံ ေလာကီဘုံဝယ္

သင္းထုံေမႊးပ်ံ႔ သည္ရနံ႔သည္

ခန္႔ခန္႔တည္ၾကည္ ကမၺည္းညီမင့္

ပန္းခ်ီမွဳန္းသ ပီတိလွသည္

ေလာကအရာ ၿပည့္ေစေသာ္…။

(ေၿမလတ္ ေက်ာ္လင္းဦး)

စစ္ကုိင္းေတာင္ရိုး က်စာဆရာေတာ္ၾကီး ၇၅ ႏွစ္ၿပည့္

စိန္ရတုအထိမ္းမွတ္ မဂၢဇင္း ၂၀၁၀ မွ

ၿမတ္မေနာ

ဘုံဓမၼတာ သံသရာထပ္

ရွည္ၾကာနိမ့္ၿမင့္ အဆင့္ဆင့္ထိ

ေမွ်ာ္လင့္ရည္တမ္း ကဗ်ာပန္းကို

လန္းဆန္းၾကည္လင္ ရွိသည့္တာ။

စိတ္ေစတသိက္ ကမၸည္းႏိွပ္လ်က္

နိမိတ္ပုံၿပဳ ေလာကရွဳ႔ၿမင္

ေကာင္းမွဳၿဖာၿဖာ ရတနာမိုး

ရင္မွာေအးၿမ ရွိသည့္တာ။

မြန္ၿမန္သန္႔စင္ အသိဝင္လိမ့္

ငါပင္အတၱ ခဝါခ်ငဲ့

သီလၿမဲၿမံ က်င့္စဥ္မွန္သာ

သုံးတန္ေစတနာ ဖြံ႔ၿဖိဳးသာတည္

လူ႔ၿပည္အလွ တင့္သည့္တာ။

ေၾသာ္….

ေလာကီနယ္ပယ္ ခိုမွီတြယ္ယွက္

က်င့္ဖြယ္ၿမင့္ၿမတ္ ဆုံးၿဖတ္တတ္စြာ

စိတ္ဓာတ္မတ္ခိုင္ ဆႏၵပိုင္လိမ့္

အားၿပိဳင္လြန္ဆြဲ ၿပံဳးေပ်ာ္ဆဲေလ

အ့ံဘဲဘနန္း ဘဝလမ္းဝယ္

ေလွ်ာက္လွမ္းပီတိ ရွိလိမ့္တကား။

(ေမာင္ယဥ္ပန္)

စစ္ကုိင္းေတာင္ရိုး က်စာဆရာေတာ္ၾကီး ၇၅ ႏွစ္ၿပည့္

စိန္ရတုအထိမ္းမွတ္ မဂၢဇင္း ၂၀၁၀ မွ

သင္ေသသြားေသာ္

ေၾသာ္…

လူ႔ၿပည္ေလာက လူ႔ဘဝကား

အိုရ နာရ ေသရ ဦးမည္

မွန္ေပသည္တည့္။

သို႔ၿပီတကား

သင္ေသသြားေသာ္

သင္ဖြားေသာေၿမ

သင္တုိ႔ေၿမသည္

အေၿခတိုးၿမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္၏မ်ိဳးသား စာစကားလည္း

ၾကီးပြားတက္ၿမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္ဦးခ်၍ အမၽွ်ေဝရာ

ေစတီသာႏွင့္ သစၥာအေရာင္

ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း

ေၿပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစသတည္း။

(ဆရာေဇာ္ဂ်ီ)

ပန္းပန္လ်ွက္ပါ

ညိဳျပာျပာ ၊ လတာျပင္ေျခရင္း

လိွဳင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္ ၊ လိွဳင္းသက္ရာ ... ဆင္း

ဆင္းရလဲမသက္သာ....

အုန္းလက္ေၾကြ ေရေဗာေလာ ၊ ေမ်ာစုန္လို႔လာ

အဆင္း နဲ႔ အလာ ၊ ေဗဒါမ အေထြး

အုန္းလက္ေၾကြ သူ႔ နံေဘး ၊ ေစာင္႔ခဲ႔ရေသး

ေစာင္႔ရင္လဲ မသက္သာ ၊ ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လုံးက

ဖုံးလိုက္ျပန္ရာ ၊ ျမဳပ္ေလေပါ႔ ေပၚမလာ

မေဗဒါအလွ တစ္လံကြာ လိွဳင္းအၾကြ ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ရ

ေပၚျပန္လည္း မသက္သာ.......


ေခ်ာင္းအစြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက ၊ ဘဲထြက္လို႔လာ

ဘဲအုပ္မွာ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ ၊ မေဗဒါက တစ္ပင္ထဲ

အယက္အကန္ခံလို႔ ၊ ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ


ပန္း.........ပန္လ်ွက္ ....ပဲ.... ။ ။ ။

( ဆရာေဇၚဂ်ီ )

သူ႔မွာတမ္း

သူတို႔အဆုတ္၊ထားခဲ႔ျမွဳတ္သည္႔
ဗံုးငုတ္တိုက္မွား၊ေမာင္ေျပာက္က်ားကို
ရြာသားရြာသူ၊ေမးၾကျမဴသည္
အူအူယမ္းေငြ႔ ထတုန္းတည္း။

အေမာင္ေျပာက္က်ား၊ခ်စ္သူအားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ႔လိုသနည္း"..။
"ငယ္ကၾကင္ျမတ္၊မိသက္မွတ္ကို
ခြင္႔လြတ္ခဲ႔ေၾကာင္းေျပာပါေလ"။

"အေမာင္ေျပာက္က်ား၊မိဘအားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ႔လိုသနည္း"။
"ေမြးသည္႔မိခင္၊ေမြးဖခင္ကို
ဦးတင္ခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာပါေလ"။

"အေမာင္ေျပာက္က်ား၊တိုင္းျပည္အားကို
ဘာမ်ားမွာခဲ႔လိုသနည္း"။
"ခရီးမတ္တတ္၊လမ္းခုလတ္တြင္
ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ၊ခြဲရပါ၍
အားနာခဲ႔ေၾကာင္း ေျပာပါေလ"။

ယမ္းေငြ႔အူအူ၊တလူလူႏွင္႔
ေမးျမဴၾကတုန္း၊အေနာက္ကုန္းတြင္
ေနလံုးကြယ္ေလျပီတကား..။ ။


မင္းသုဝဏ္