၄။ “ဤသို႕သာယာ’၊ ပ်ားသကာလည္း၊ ပမာမမ်ွ၊ ခ်စ္ႏွမက၊ ေမာင္လွကိုသာ၊ လူေရးရာ၌၊ လိမၼာေစလို၊ တစ္ဖန္ဆို၍၊ နားခ်ဴိေမာင္လွ၊ ေမြးဘမ်က္စိ၊ ေမြးမိမ်က္ေတာင္၊ ႏွမေမာင္၊ ေမာင္ငယ္ရင္ေသြး၊ နာဘိေသးေလာ့၊ ‘ေရွးသေရာအခါ၊ ျပည္ဗာရာဝယ္၊ ကုေဋၾကြယ္သား၊ သူေဌးအားလ်ွင္၊ သားတေယာက္ျဖစ္၊ ခ်စ္၍တေစ၊ အိမ္မွေန၍၊ စာေပမက်၊ မိဘစုေတ၊ ခႏၶာေရြ႕ေသာ္ အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ဘယ္မွာ၊ မသိပါျငား၊ သူေဌးသားသည္၊ သိုထားမတတ္၊ အရပ္ရပ္၌၊ ႏံွအပ္ဥစၥာ၊ ရွိသည္ငွာကို၊ မ်ားစြာက်ြန္ေပါင္း၊ မေကာင္းခုိးသူ၊ ယူ၍ေျပးေရွာင္း၊ အိမ္ကိုေရာင္း၍၊ ေထာင္းေထာင္းေက်လ်က္၊ ခြက္လက္စဲြကာ၊ ေတာင္းစားပါလည္း၊ နင္သာလူမုိက္၊ ဒုစရုိက္ဟု၊ ရုိက္ပုတ္ လိုက္ၾက၊ ရြာမွထြက္ေလ၊ ေတာမွာေသသည္။” ။”ေကာင္ေသလင္းတ က်၏တည္း”။
အတုလဆရာေတာ္ ခင္ၾကီးေဖ်ာ္ ဦးဥာဏ
(ၿမန္မာ ၁၀၈၆- ၁၁၂၄)
No comments:
Post a Comment